Σιωπηλό παράπονο
Σε κοιτάω, μα δε μιλάς,
τη σιωπή σου μελετάς.
Μια με θες γλυκιά και αγνή,
μια φωτιά που δεν σβήνει.
Μια με φτάνεις στ’ όνειρά μου,
μια με σπρώχνεις στο κενό μου.
Μου γελάς και με πονάς,
μια με θέλεις, μια ξεχνάς.
Η κουβέντα σου μαρτύριο,
άλλοτε γλύκα, άλλοτε μυστήριο.
Το άγγιγμά σου κεραυνός,
μια πνοή κι ένας χαμός.
Αγαπάμε κι ας πονάμε,
στο μέλλον φτάνουμε, όπου να’ ναι…
Αν κι μας καίει η καρδιά,
μαζί πάντα θα ξαναβρίσκουμε χαρά.
Κατερίνα Παπαδοπούλου (Β3)
