Άτομα με δυσίατες ασθένειες δέχονται πολλές φορές ρατσισμό. Και ας δεν δέχονται τόσο συχνά όσο άλλα αίτια ρατσισμού (π.χ. αναπηρία, χρώμα, θρησκεία) είναι και αυτά θύματα ρατσισμού από την κοινωνία, το σχολείο, την εργασία, το κράτος κ.α.
Πολλές φορές, ένα άτομο με ένα σπάνιο νόσημα θα χρειάζεται λιγότερη πίεση στην δουλειά, περισσότερη ησυχία, ίσως και περισσότερες ημέρες άδειας, κάτι που τα αφεντικά πολλές φορές δεν το εγκρίνουν και το θεωρούν πως δεν είναι δίκαιο. Όμως αυτό καταλήγει στο άτομο να πιέζεται πολύ παραπάνω από τα φυσικά του όρια, και πολλές φορές χειροτερεύει η κατάστασή του.
Ο ρατσισμός σε άτομα με δυσίατες ασθένειες παρουσιάζεται επίσης και στο σχολείο. Οι συμμαθητές μπορεί να βρουν πολύ αστείο το καραφλό κεφάλι μιας καρκινοπαθούς συμμαθήτριας ή τις καθημερινές κρίσεις επιληψίας ενός επιληπτικού συμμαθητή τους. Δυστυχώς, πολλές φορές χρειάζονται εκπαίδευση για να καταλάβουν πόσο άσχημο είναι αυτό που κάνουν, και το αστείο θα τελειώσει όταν διαγνωστούν οι ίδιοι με αυτές τις ασθένειες και μπουν στην θέση με το άτομο που κορόιδευαν. Επίσης, μπορεί και σε κρατικό επίπεδο να εμφανιστεί αυτό το είδος ρατσισμού με την μορφή ανισότητας σε επιδόματα και δικαιώματα.
Τέλος, θα πρέπει ένα άτομο με μία σπάνια ασθένεια να νιώθει μοναδικό και όχι υποβαθμισμένο από τα υπόλοιπα άτομα της κοινωνίας.
