Ο Αύγουστος της ψυχής μου
έμπνευση από το ποίημα του Ελύτη “Ο Αύγουστος”
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σέναν ορκιζόμαστε
Πάλι του χρόνου να μας βρεις στον βράχο να φιλιόμαστε
Απ’ την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
Κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν’ ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Τα Ρω του Έρωτα, Οδυσσέας Ελύτης
“Τον Αύγουστο που μου χρωστάς τον ξέχασες” ακούγεται από το cd και η μελωδία πλημμυρίζει το δωμάτιο. Μια κούπα ζεστός καφές και το τζάκι αναμμένο μες την καρδιά του χειμώνα. Μαζί με τους στίχους του τραγουδιού οι σκέψεις μου ξεδιπλώνονται.
Πόσα τραγούδια δεν γράφτηκαν για τον Αύγουστο, τον πιο χιλιοτραγουδισμένο μήνα του χρόνου; Πόσοι άνθρωποι στο άκουσμα τους δεν ταξίδεψαν πίσω στην ομίχλη του χρόνου; Πότε με χαρά ή λύπη, πότε με γλύκα ή πίκρα…Είναι μάλλον ο μόνος μήνας του χρόνου που έχουμε όλοι μας κάτι κοινό να αφηγηθούμε. Τις πιο αγαπημένες διακοπές στις γεμάτες με κόσμο ακρογιαλιές μας. Τις βραδιές, τις αλησμόνητες σε μια παραλία, μπροστά σε μια φωτιά και παρέα τους ήχους μιας κιθάρας, θαυμάζοντας το ωραιότερο φεγγάρι του χρόνου,πλαισιωμένοαπό τόσα λαμπερά αστέρια που νομίζεις πως μεγάλωσε ο ουρανός για να τα χωρέσει. Επιστροφή στην πατρίδα από την ξενιτιά και σμίξιμο με τα αγαπημένα πρόσωπα. Αγωνία και χτυποκάρδια για τις πανελλήνιες μαζί με όνειρα για το μέλλον. Τα πανηγύρια σε κάθε χωριό, σε κάθε νησί, που προσελκύουν κόσμο από παντού και γλεντάνε όλοι μαζί μέχρι νωρίς το πρωί.
Και οι έρωτες….αχ αυτοί οι έρωτες. Έρωτες που ξεκίνησαν και τελείωσαν πριν ακόμη ριζώσουν, έρωτες ανεκπλήρωτοι, έρωτες παντοτινοί. Βόλτες στην ακροθαλασσιά, πιασμένοι χέρι-χέρι και υποσχέσεις για μια ζωή. Πόσα να χωρέσουν μέσα σε τριάντα μέρες; Θαρρείς κι αυτός ο μήνας είναι το καλοκαίρι που γεννιέται μέσα απ’ το καλοκαίρι. Τελικά όλοι μας έχουμε μια ξεχωριστή στιγμή.
Και το κουβάρι των αναμνήσεων συνεχίζει να ξετυλίγεται…
“Ο Αύγουστος είναι ταϊστής και απολαμβάνουμε τις χάρες του όλο τον χρόνο”. Έτσι έλεγε ο παππούς. Πόσο δίκιο είχε! Θυμάμαι το κτήμα του, που κάθε Αύγουστο τον περνούσαμε εκεί, από νωρίς το πρωί μέχρι το σούρουπο. Μαζεύαμε τα αυγουστιάτικα σταφύλια, άλλα για κρασί, άλλα για πετιμέζι και σταφίδες. Ύστερα είχαμε τις συκιές, τεράστιες καταμεσής στο κτήμα. Μαζεύαμε τα σύκα και τα λιάζαμε για να έχουμε τον χειμώνα το γλυκάκι μας. Μαζεύαμε τις κόκκινες πια πιπεριές για να τις περάσουμε από κλωστή, όπως και τα σύκα, να λιαστούν κι αυτές για να τσιμπάει λίγο το φαγητό τις κρύες μέρες. Μαζί μας και η γιαγιά ετοίμαζε τους τραχανάδες, τις χυλοπίτες και πάστωνε τους παχουλούς κολιούς του Αυγούστου για να ‘χει παρέα το τσιπουράκι. Όλα για τον χειμώνα. Και ο Αύγουστος να μας προσφέρει τα περισσότερα. Λες κι ο Θεός ευλόγησε διπλά αυτόν τον μήνα.
Για μένα ο Αύγουστος τελικά είναι ο ωραιότερος μήνας. Ο ωραιότερος μήνας της ζωής μου. Και το πιο όμορφο απ’ όλα, σαν παιδί ξενιτεμένων κι εγώ, ήταν όταν έβαζα το καλό μου φόρεμα και περίμενα. Περίμενα στην άκρη του δρόμου να ακούσω την κόρνα και αμέσως μετά να ξεπροβάλει το αυτοκίνητο απ’ την στροφή. Πηδούσα σαν αγριοκάτσικο απ’ την χαρά μου, γέλια, κλάματα, φωνές.
“Ήρθαν, ήρθαν”. Με άκουγε όλο το χωριό. Τι ευτυχία. Δώρα, γλέντια, μπάνια στην θάλασσα, εκδρομές, αγκαλιές, κανάκεμα. Παρακαλούσα τότε θυμάμαι τον κυρ Αύγουστο να μην τελειώσει ποτέ. Δυστυχώς όμως ερχόταν η ώρα του αποχωρισμού και θύμωνα μαζί του πολύ. Πάρα πολύ. Κι αυτό συνεχιζόταν για σαράντα ολόκληρα καλοκαίρια. Σαράντα Αύγουστοι με τόσες αναμνήσεις.
Εδώ και λίγο καιρό σταματώ και πάλι στην ίδια στροφή, του δρόμου εκείνου και η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Όπως τότε. Η ψυχή μου πλημμυρίζει από θλίψη. Αγναντεύω. Μάταια. Ξέρω πως το τελευταίο ταξίδι δεν έχει επιστροφή. Κι όμως…
Και τι δεν θα δινα για έναν ακόμη Αύγουστο!!!
Καραφεύγα Ευανθία
