Μια Αρχή….
Η δική μου ιστορία διαδραματίζεται στα Ν. Μουδανιά, στο σχολικό έτος ‘88-89. Ήμουν στην γ΄γυμνασίου όταν γνώρισα τον τωρινό άντρα μου και παράτησα το σχολείο χωρίς δεύτερη σκέψη με την ορμή και την αθωότητα της νιότης. Αφού πέρασε ο καιρός και είχαν μπει όλα σε μια σειρά, αποφάσισα ότι ήθελα να εργαστώ. Μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί πόσο λάθος ήταν ότι δεν τελείωσα το γυμνάσιο. Ψάχνοντας για δουλειά συνειδητοποίησα ότι στους τομείς που ήθελα να εργαστώ ζητούσαν τουλάχιστον απολυτήριο γυμνασίου. Ήρθε η απογοήτευση και ο συμβιβασμός απέναντι στις προσδοκίες μου. Τελικά κατάφερα να βρω δουλειά σε ένα μεγάλο κατάστημα υποδημάτων και γυναικείων αξεσουάρ στην Ερμού. Η δουλειά πολύ κουραστική, 12 ώρες την ημέρα. Πέρασαν πολλά χρόνια και το αφεντικό μου πρότεινε να γίνω πλέον υπεύθυνη επειδή είχα πολύ ταλέντο στις πωλήσεις και ήμουν πολύ αγαπητή από το υπόλοιπο προσωπικό. Όλο αυτό το βάρος και η πολύ μεγάλη απόσταση όμως με κούρασε και αποφάσισα να βρω κάτι πιο κοντά στο σπίτι μου. Επέλεξα πάλι στον ίδιο τομέα αφού τον είχα μάθει καλά. Έπιασα δουλειά σε κατάστημα με γυναικεία παπούτσια. Περνούσε ο καιρός μέχρι που είπα ότι ίσως να δοκίμαζα κάτι άλλο ως ανήσυχο πνεύμα. Πήγα σε μια βιοτεχνία δερματίνων ειδών. Ιδέα δεν είχα από την δουλειά αλλά σημαντικό, δεν μου ζήτησαν απολυτήριο γυμνασίου. Έκατσα αρκετά χρόνια κι εκεί. Η επόμενη δουλειά ήταν πάλι ως πωλήτρια στην Πατησίων.
Μέχρι τώρα πιστεύω να προσέξατε πως γράφω μόνο όσον αφορά την επαγγελματική μου ζωή και όχι την κοινωνική. Δεν μου δημιούργησε ιδιαίτερο πρόβλημα έως την ώρα που έρχονταν διάφορες συζητήσεις περί σπουδών και εγώ δυστυχώς κατέβαζα το κεφάλι γιατί σε κανέναν δεν έλεγα ότι ήμουν στην ουσία απόφοιτος δημοτικού, αλλά φυσικά και κανείς δεν το καταλάβαινε. Εμένα όλο αυτό με στεναχωρούσε κι έτσι αποφάσισα να πάω σε εσπερινό γυμνάσιο. Καθώς άρχισα να ψάχνω το πιο κοντινό ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Όταν όμως το επισκέφτηκα κατάλαβα ότι δεν ήταν ο χώρος για μένα, χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν και τίποτα. Το άφησα στην άκρη και συνέχισα την ζωή μου.
Άνοιξα δική μου επιχείρηση και ξεκίνησα κάτι καινούργιο, φωτογραφήσεις και βιντεοσκοπήσεις γάμων, βαφτίσεων και εκδηλώσεων. Πήγαινα πάρα πολύ καλά αλλά, λόγω σοβαρής ασθένειας του πατέρα μου, μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα με τον σύζυγο μου πως η θέση μου ήταν κοντά στους γονείς μου που με χρειάζονταν. Να λοιπόν που μετά από τόσα χρόνια στην πρωτεύουσα γύρισα στο χωριό. Η προσαρμογή στην αρχή δύσκολη αλλά σιγά σιγά ήρθε και εδώ η ηρεμία. Μετά από πολύ καιρό άνοιξα το δικό μου κατάστημα γυναικείων ρούχων και αξεσουάρ. Το κράτησα έξι χρόνια και λίγο πριν την μεγάλη κρίση το έκλεισα. Πέρασαν κάποια χρόνια και ήρθε πάλι στο προσκήνιο το γνωστό θέμα που είχε κρυφτεί καλά. Άρχισα να ψάχνω που και πως θα μπορούσα να πάρω το απολυτήριο του γυμνασίου. Είδα ότι υπήρχε στον Πολύγυρο εσπερινό αλλά πάλι εμπόδια απόσταση, ώρες, το άφησα ξανά. Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή ακόμα.
Πέρασαν πάλι τα χρόνια αλλά πάντα ήταν στο μυαλό μου. Ώσπου έρχεται η δεύτερη ευκαιρία ξαφνικά και την αρπάζω λέγοντας στον εαυτό μου “τώρα ήρθε η στιγμή που λαχταρούσες τόσα χρόνια”, τα μαθητικά τα χρόνια ήρθαν ξανά στην ζωή μου και με γέμισαν γνώσεις, εμπειρίες και, φυσικά γνωριμίες. Όταν λοιπόν άρχισα στο ΣΔΕ είπα θα πάρω το πολυπόθητο απολυτήριο και θα είμαι ευχαριστημένη. Στην μέση της δεύτερης χρονιάς έμαθα πως λειτουργούσε και εσπερινό ΕΠΑΛ. Στην αρχή ήμουν αρνητική γιατί το όνειρο μου το είχα πραγματοποιήσει. Όμως οι άνθρωποι δεν πρέπει να σταματούν να κάνουν όνειρα και να βάζουν στόχους. Όπως καταλάβατε το απολυτήριο του ΕΠΑΛ είναι ο επόμενος στόχος. Αλλά τώρα πια για μένα μόνο, και όχι για επαγγελματική αποκατάσταση.
Το δικαίωμα στην μόρφωση δεν μπορεί να απευθύνεται μόνο στα ανήλικα μέλη ενός κοινωνικού συνόλου. Η μόρφωση πρέπει να απευθύνεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, ανεξάρτητα από τις οικονομικές δυνατότητες, αλλά και σε όλες τις ηλικίες.
Τώρα πια δεν μένω σιωπηλή όταν γίνονται συζητήσεις για σπουδές αλλά με υπερηφάνεια λέω πως είμαι απόφοιτη του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας και μαθήτρια του Εσπερινού ΕΠΑΛ!!!
Γιαμούρογλου Βασιλική
