Ένα τέλος…
Αγαπητοί συμμαθητές,
με τους περισσότερους από σας ξεκινήσαμε μαζί πριν από τρία χρόνια αυτή την διαδρομή, σε ένα μονοπάτι που όλοι, λίγο πολύ, είχαμε ξαναπερπατήσει και για διάφορους λόγους δεν τελειώσαμε ποτέ.
Φτάνοντας στο τέλος αυτής της διαδρομής μου γεννάται το ερώτημα: έμαθα κάτι; έγινα καλύτερος; έγινα πιο προσεκτικός; τυπικός; μου γεννήθηκαν εσωτερικά κίνητρα;…Μάλλον όχι, θα μου πείτε. Κατά βάθος ό,τι θα μείνει θα είναι το απολυτήριο, το χαρτί…κι εγώ όταν το σκέφτομαι επιφανειακά, εκεί καταλήγω. Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Έμαθα να πειθαρχώ στην τήρηση του χρόνου μου με βάση το σχολείο. Έμαθα να μελετώ. Δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος αλλά έμαθα ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Τρία χρόνια μάθησης δεν συγκρίνονται με ένα απολυτήριο. Είναι πολύ παραπάνω. Το λέω αυτό έχοντας την πεποίθηση ότι θα το κατανοήσω στο πέρασμα του χρόνου. Σαν μικρά κομματάκια στο παζλ της καθημερινότητας μας, βοηθώντας μας εκεί που πρέπει, οι γνώσεις του σχολείου.
Βέβαια στο τέλος του μονοπατιού αρχίζει άλλος δρόμος, διαφορετικός…ακόμα πιο ενδιαφέρων και ωφέλιμος, πιο βατός πλέον…αλλά γι’ αυτόν, θα πούμε άλλη φορά!
Εμείς, αγαπητοί συμμαθητές, είχαμε την τύχη τα τρία αυτά χρόνια, παράλληλα της βασικής μας εκπαίδευσης, να διδαχτούμε και την Γεωπονία, μια επιστήμη που έχει τις ρίζες της στον δημιουργό και όχι στον άνθρωπο. Οι πρακτικές και θεωρητικές γνώσεις που είχαμε μπολιάστηκαν με τις νέες αποκαλύψεις και την επιστημονική πρόοδο των τελευταίων χρόνων. Μάθαμε μυστικά που δεν ξέραμε για την λειτουργία και την ισορροπία της φύσης. Τώρα πλέον τα φυτά στο μπαλκονάκι σας ξέρουν ότι ξέρετε και σας εμπιστεύονται περισσότερο..
Ο Θεός αγάπησε τα πουλιά και έκανε τα δέντρα…
Ο άνθρωπος αγάπησε τα πουλιά και έφτιαξε κλουβιά…
Ένας γεωπόνος θα άνοιγε την πόρτα….
Μάντσιος Παύλος
