Σχολικά Βιώματα
Με αφορμή το κείμενο του Καζαντζάκη για την Νέα Παιδαγωγική και τα βιώματα των παιδιών εκείνη την εποχή, θυμήθηκα δικά μου βιώματα από την σχολική μου ηλικία.
Ξύπνησαν αναμνήσεις, βιώματα θετικά, αρνητικά τι να πρωτοθυμηθώ;
Παιδί γεμάτο όνειρα και σχέδια, ανέμελο, χαρούμενο, δραστήριο, ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στο σχολείο, έναν χώρο που αγαπούσα και ήταν το καταφύγιο μου.
Γεννήθηκα σε ένα χωριό από μια οικογένεια βιοπαλαιστών, αγροτική με αυστηρούς κανόνες και ιδέες.
Τρία παιδιά στην οικογένεια, δύο κορίτσια και ένα αγόρι και η γιαγιά έμενε μαζί μας. Εγώ ήμουν το δεύτερο παιδί στην οικογένεια, η αδελφή μου ένα χρόνο μεγαλύτερη και ο αδελφός μου τρία χρόνια μικρότερος, εγώ το πιο ζωηρό από τα τρία.
Περίμενα πως και πως να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι και να πάω σχολείο, ήθελα να ξεφύγω από τις δουλειές του σπιτιού και όλες τις αγροτικές που έπρεπε να πάμε να βοηθήσουμε όλη η οικογένεια.
Ένα σχολείο με μεγάλο αριθμό παιδιών, θυμάμαι η τάξη μου είχε 32 παιδιά, αγόρια και κορίτσια μαζί. Δύσκολα χρόνια, οι δάσκαλοι αυστηροί, απαιτητικοί, αυταρχικοί, δεν συγχωρούσαν λάθος, μόνο ξύλο, αυτός ήταν ο τρόπος παιδαγώγησης.
Εγώ προσπαθούσα να είμαι καλή μαθήτρια γιατί τα αγαπούσα τα γράμματα και ήθελα να τραβήξω την προσοχή των γονιών μου, εμένα με λέγανε ότι είμαι καλή μαθήτρια και δεν είχα ανάγκη για να με βοηθήσουνε στο διάβασμα, η προσοχή όλη ήταν στα αδέλφια μου γιατί δεν τα θέλανε και εννοείται στο αγόρι, γιατί το αγόρι έπρεπε να προχωρήσει. Παρόλα αυτά εγώ πάντα διαβασμένη, με διαγωγή κοσμιοτάτη, όσο μεγάλωνα μόνη μου έψαχνα βοήθεια για να καταλάβω κάποια μαθήματα, πήγαινα στον ξάδελφο μου, που ήταν άριστος, μεγαλύτερος από εμένα. Τα χρόνια πέρασαν με τα εύκολα και δύσκολα εκείνης της εποχής και έφτασα Γυμνάσιο και εκείνο γιατί είχε γίνει στο χωριό και πήγα απευθείας.
Φτάνοντας τρίτη Γυμνασίου κάναμε το μάθημα Σ.Ε.Π. (Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός) ακόμα το θυμάμαι, αν και πέρασαν περίπου 40 χρόνια, μας ρωτούσε η καθηγήτρια ποιοι θα προχωρήσουμε και τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, ήμουν η πρώτη που είπα ότι θέλω να πάω λύκειο και να σπουδάσω, δεν με ένοιαζε τι, μόνο να σπουδάσω. Όταν πήγα σπίτι και το είπα με λένε “αυτό ξέχασε το, φτάνει, πήγες γυμνάσιο, ήταν στο χωριό, μια χαρά, δεν σε χρειάζεται να πας πουθενά”. Εγώ να τους παρακαλάω αλλά με τίποτε δεν άλλαζαν γνώμη “εσένα δεν σε χρειάζεται”, με λέγανε, “θα βρεις ένα καλό παιδί μέσα από το χωριό και θα παντρευτείς, και άσε τα γράμματα και τα σχολεία”, τα λόγια τους ήταν αυτά (η λύση ο γάμος για το κορίτσι) “να πάει ο αδελφός σου, ναι είναι αγόρι”, θυμάμαι που ο πατέρας μου έλεγε “θα στείλω το αρνί μέσα στους λύκους”, κάθε μέρα άκουγα αυτά τα λόγια, μάταια προσπαθούσα να τους μεταπείσω.
Είχα όνειρα, είχα σχέδια πολλά αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια και οι γονείς μου.
Σήμερα τα παιδιά βιώνουν το καθένα το δικό του “μπουλινγκ”, εγώ τότε το βίωσα από την οικογένεια μου.
Εννοείται ότι τότε δεν μπορούσε κανένα παιδί να φέρει αντίρρηση στην οικογένεια του, σταμάτησα το σχολείο και μέσα σε δύο χρόνια παντρεύτηκα για να φύγω και να νιώσω ελεύθερη.
Τα χρόνια πέρασαν, έκανα μια όμορφη οικογένεια με δυο υπέροχα κορίτσια, τα οποία τα έδωσα τα προσόντα και τα εφόδια να σπουδάσουν, όπως και το πέτυχα, και εγώ με ένα όνειρο ζωής, κάποτε να τελειώσω το λύκειο. Και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου στα 54 μου χρόνια να κάνω την αρχή και να ξεκινήσω το λύκειο με μεγάλη χαρά και αγάπη.
Όταν κάτι το θέλεις και το αγαπάς πάρα πολύ, ποτέ δεν είναι αργά να το πραγματοποιήσεις. Λόγια και σκέψεις μιας γυναίκας, συζύγου, μητέρας, γιαγιάς 54 ετών, μαθήτριας α΄ λυκείου.
Χατζηευθυμίου Δέσποινα
