Αυταπάτες
Η ζωή μας είναι ένα μεγάλο μυστήριο , ένα μυστήριο που όλοι προσπαθούμε να λύσουμε ειδικά σε μια τόσο κομβική ηλικία της ζωής μας όπως η εφηβεία. Τα συναισθήματα καλπάζουν, μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο χαμένων σκέψεων, ψάχνουμε τον εαυτό μας στα πιο απίθανα μέρη και προσπαθούμε να τον βρούμε στους άλλους…
Τελευταία κατάλαβα κάτι πολύ περίπλοκο, τόσο περίπλοκο που πρέπει να το μοιραστώ και ελπίζω να την διαβάζουν όντως έφηβοι αυτή την εφημερίδα, γιατί πολύ θα ήθελα να το είχα ακούσει από κάποιον και εγώ στο παρελθόν. Πολλές φορές μετά τον υποτιθέμενο πρώτο έρωτα προχωράμε με μια λύπη, ένα συναίσθημα απόγνωσης, καθώς νομίζουμε ότι θέλουμε κάποιον όπως είναι, επειδή είναι αυτός, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Δενόμαστε με ανθρώπους σύμφωνα με αυτό που έχουμε πλάσει στο κεφάλι μας πως είναι, όχι αυτό που στ” αλήθεια είναι, νομίζοντας πως έχουμε βρει τον ιδανικό έρωτα απλά και μόνο επειδή πληροί τις προϋποθέσεις. Ως γενιά δεν έχουμε μάθει να λαμβάνουμε αγάπη και όταν την γευόμαστε φαντάζει κάτι τόσο πρωτόγνωρο και συναρπαστικό, που και η πιο απλή πράξη μοιάζει απίστευτη. Στην ουσία δεν ερωτευόμαστε τον άνθρωπο αλλά την ιδέα, την ιδέα του να είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον, να έχουμε κάποιον, κάτι σταθερό, κάτι όμορφο, όπως το βλέπαμε στις ταινίες από παιδιά και έτσι νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, ενώ στην πραγματικότητα απλά θέλουμε ένα ποσοστό συντροφικότητας.
Έτσι καταλήγουμε να ειδωλοποιούμε άτομα που δεν το αξίζουν ούτε στο ελάχιστο και έτσι πληγωνόμαστε. Και το ερώτημα που μένει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι ένα: για ποιους άραγε αξίζει να πληγωθούμε και πώς τους αναγνωρίζουμε;
