《ΕΝΑ ΑΛΛΙΏΤΙΚΟ ΣΠΊΤΙ 》

          ΚΑΘΕ ΑΠΌΓΕΥΜΑ ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΜΑΖΕΥΌΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΙΖΑΜΕ ΣΤΙΣ ΑΛΆΝΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ. ΤΟ ΒΡΆΔΥ ΓΥΡΊΖΑΜΕ ΌΛΟΙ ΣΤΑ ΣΠΊΤΙΑ ΜΑΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΌΛΩΝ ΜΑΣ, ΉΤΑΝ ΠΟΛΎ ΜΙΚΡΆ.ΧΤΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΠΈΤΡΕΣ ΚΑΙ ΧΏΜΑ,ΕΝΑ ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΚΟΙΜΌΜΑΣΤΑΝ ΌΛΟΙ ΜΑΖΊ,ΕΝΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΠΆΝΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΉ ΚΟΥΖΊΝΑ.

           ΥΠΉΡΧΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΕΝΟΣ ΦΊΛΟΥ ΜΑΣ,ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΆΔΗ, ΠΟΥ ΜΌΛΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΛΊΓΟ ΚΑΙΡΌ ΤΟ ΕΊΧΑΝ ΧΤΊΣΕΙ ΚΑΙ ΕΊΧΑΝ ΜΕΤΑΚΟΜΊΣΕΙ ΕΚΕΊ.

           ΉΤΑΝ ΕΝΑ ΣΠΊΤΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΆΛΟ ΚΑΙ ΔΙΏΡΟΦΟ. ΉΤΑΝ ΧΤΙΣΜΈΝΟ ΜΕ ΤΟΎΒΛΑ, ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΈΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ.ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΌΡΟΦΟ ΥΠΉΡΧΕ ΜΙΑ ΚΟΥΖΊΝΑ, ΕΝΑ ΜΕΓΆΛΟ ΣΑΛΌΝΙ,ΤΡΑΠΕΖΑΡΊΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΠΆΝΙΟ.ΣΤΟΝ ΕΠΆΝΩ ΌΡΟΦΟ ΥΠΉΡΧΑΝ  ΤΑ ΥΠΝΟΔΩΜΆΤΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΠΙΠΛΈΟΝ ΜΠΆΝΙΟ.ΤΑ ΧΡΏΜΑΤΑ ΠΟΥ ΉΤΑΝ  ΕΞΩΤΕΡΙΚΆ ΒΑΜΜΈΝΟ ΉΤΑΝ ΠΟΛΎ ΈΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΦΩΤΕΙΝΆ ,ΣΕ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΒΛΈΠΑΜΕ ΜΈΧΡΙ ΤΏΡΑ ΣΤΑ ΔΙΚΆ ΜΑΣ ΣΠΊΤΙΑ.

       ΌΛΟΙ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ ΠΕΡΝΟΎΣΑΜΕ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΆΔΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΑΜΕ. ΉΤΑΝ ΤΌΣΟ ΌΜΟΡΦΟ ΠΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΑΝ ΚΆΠΟΙΑ ΜΈΡΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΉΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΊΣ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ.

                                        ΚΊΜΩΝ