Λίγους μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, που διανύουμε, ανακοινώθηκε σε εμάς, τους μαθητές , η συμμετοχή του σχολείου μας σε ένα πρόγραμμα Erasmus το οποίο είχε ως βάση του την γειτονική και συνάμα πανέμορφη Κύπρο, ενώ θέμα του ήταν τα « Καινοτόμα πληροφοριακά συστήματα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις». Ο ενθουσιασμός που προκάλεσε η δήλωση αυτή στους μαθητές δεν περιγράφεται με λέξεις, αφού ήταν κάτι τελείως πρωτόγνωρο και αναπάντεχο για το σχολείο μας. Είναι φυσικό πως μεγάλη μερίδα μαθητών και μαθητριών δήλωσαν συμμετοχή θέλοντας να βιώσουν αυτή την τόσο ξεχωριστή εμπειρία. Ωστόσο, μόνο 20 άτομα είχαν την δυνατότητα να συμμετάσχουν και προκειμένου να μην προκληθούν παράπονα και αντιδράσεις η επιλογή τους έγινε με έναν τελείως δίκαιο και αξιοκρατικό τρόπο , γράφοντας δηλαδή ένα διαγώνισμα σχετικά με το θέμα του προγράμματος. Μάλιστα, τα ονόματα στα γραπτά ήταν κρυμμένα έτσι ώστε να μην επηρεαστούν οι καθηγητές συναισθηματικά. Τα ονόματα των μαθητών των οποίων τα γραπτά ήταν τα καλύτερα, ανακοινώθηκαν την επόμενη μέρα από τον διευθυντή και οι 20 αυτοί μαθητές από εκείνη τη στιγμή μετρούσαν αντίστροφα μέχρι την ώρα της αναχώρησης, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Μέσω του προγράμματος αυτού μας δόθηκε η δυνατότητα να καλλιεργήσουμε, αλλά και να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας σχετικά με τις επιχειρήσεις και ό,τι συνεπάγεται αυτή η έννοια. Παρακολουθούσαμε σε καθημερινή βάση πολύωρα σεμινάρια, ενώ έπειτα ακολουθούσε πρακτική εξάσκηση. Παράλληλα, επισκεφτήκαμε διαφόρους αρχαιολογικούς χώρους όπως τους τάφους των βασιλέων, το «Κούρειον» και την στήλη του Απόστολου Παύλου, στον δρόμο προς την Πάφο. Σημειωτέο, βάση μας ήταν η Λεμεσός, μια πανέμορφη και γρήγορα αναπτυσσόμενη πόλη με αμέτρητους ουρανοξύστες που την εξωραΐζουν. Ακόμη γνωρίσαμε την πρωτεύουσα, την Λευκωσία. Σε αυτή την πόλη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε προσωπικά η πράσινη γραμμή η οποία χωρίζει την ελληνική από την τουρκική πλευρά της Κύπρου. Την στιγμή όπου η ξεναγός μας εκ μέρος όλων την Κύπριων εξέφρασε τα συναισθήματα που τους προκαλεί το γεγονός αυτό, στα πρόσωπο μας ζωγραφίστηκε θλίψη και σύμπνοια. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να περιπλανηθούμε στα Κατεχόμενα, αφού τα μέτρα ήταν δρακόντεια και οι καθηγητές μας, προφανώς, δεν ήθελαν να βάλουν σε κίνδυνο την ασφάλεια μας.
Είναι δεδομένο πως αποκομίσαμε πολλές γνώσεις τόσο για την ιστορία της Κύπρου, όσο και για το θέμα του προγράμματος αυτού, όμως πιστεύω πως αυτό που έχει χαραχτεί στη ψυχή μας είναι οι αμέτρητες όμορφες αναμνήσεις που δημιουργήσαμε ως ομάδα και αναμφίβολα τα άτομα αυτά κατέχουν πια μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Σίγουρα υπήρχαν τόσο στιγμές κούρασης, αφού το διάστημα που ήμασταν μακριά από το σπίτι μας ήταν διόλου αμελητέο, όσο και διάφορες ατυχίες, αλλά οι ευχάριστες στιγμές τις επισκίασαν.
Αν με ρωτούσε κανείς την πρώτη μέρα στο ΓΕΛ Αφάντου αν πίστευα ότι θα βίωνα ένα τέτοιο γεγονός, σίγουρα η απάντηση μου δεν θα ήταν καταφατική. Η ζωή, όμως, μας έχει διδάξει πολλάκις πως είναι απρόβλεπτη. Τώρα, γράφοντας το άρθρο αυτό νιώθω ευγνώμων που είχα την τιμή και την ευκαιρία να είμαι μέρος αυτού του προγράμματος και ελπίζω όλοι κάποια στιγμή να το βιώσουν!
Χρυσάνθη Ανθούλας
