Όλα άρχισαν με ένα ξεραμένο κουλούρι. Το κουλούρι καθόταν κάτω από ένα θρανίο για μερικές εβδομάδες, μέχρι που το άτομο που έκανε κατεύθυνση στο συγκεκριμένο θρανίο έγραψε πάνω «Τι συμβαίνει με το κουλούρι;» Το άλλο παιδί απάντησε όταν ξαναβρέθηκε στην τάξη, και κάπως έτσι γεννήθηκε η νέα αυτή συνήθεια μας.
Στις τάξεις που κάνουμε κατεύθυνση, γράφουμε κάτι στο θρανίο. Όταν έρθουν άλλα παιδιά σε αυτή την τάξη (είτε ως τάξη γενικής τους είτε ως τάξη που χρησιμοποιείται μόνο για κατεύθυνση) απαντούν στα μηνύματά του προηγούμενου. Πολλοί από μας έχουμε επιλέξει να μην ξέρουμε με ποιον μιλάμε. Κάθε φορά που πάμε στην κοινή αίθουσα, περιμένουμε ένα νέο μήνυμα απ” τον συνομιλητή μας. Ανταλλαγή σχεδίων, φιλοσοφικές ερωτήσεις, αστεία. Οτιδήποτε μπορεί να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση και να μας συστήσει ένα νέο άτομο.
Είμαστε όμως οι πρώτοι που το κάνουν αυτό; Μα φυσικά και όχι! Είμαι σίγουρη πως πριν από μας το έκαναν παιδιά κατεύθυνσης. Αυτό που μου τραβάει όμως το ενδιαφέρον περισσότερο είναι πως ακόμα και οι γονείς μας το έκαναν, εποχές που τα μισά παιδιά πήγαιναν στο σχολείο το πρωί και τα άλλα μισά το βράδυ. Αυτός ο εκκεντρικός τρόπος συζήτησης είναι στην ζωή μας πολλά περισσότερα χρόνια απ” ότι νομίζουμε. Και δεν νομίζω να φύγει και σύντομα.
Κλείνοντας αυτή μου την μικρή αναφορά σε αυτό το φαινόμενο, σας προτείνω να πάρετε μέρος στην μικρή μας παρέα (αν και μάλλον δεν πρέπει γιατί κανονικά δεν πρέπει να γράφουμε στα θρανία). Μπορεί να ανοίξετε ενδιαφέρουσες συζητήσεις και να γνωρίσετε άτομα με τα οποία δεν θα περιμένατε ποτέ να κουβεντιασετε. Άρπαξε λοιπόν αυτή την ευκαιρία και αξιοποιείστε την!
Βεργετάκη Μαρία (Emvie)
