Έφυγες σήμερα…
Οι φτερούγες του πνεύματος σου κίνησαν,
δίπλα του το απορρόφησε όποιος ήταν ο Θεός σου
Εσύ, ο τελευταίος
των Ασυγκατάβατων!
Των αρνητών του άδικου κέρδους
που πολλοί κυνήγησαν πατώντας σας
αδίστακτα (όπως έπρεπε)
Άλλοι, οι αδύναμοι
σαν θνητοί πενθήσαν
και μαζί σου πήρες κάθε ελπίδα τους.
Σαν σκυλί που ψοφάει όταν πεθάνει
το αφεντικό…
Η δημιουργία.
Οι υπόλοιποι όμως ξυπνούν, τραντάζονται!
Το καθήκον μετέβη στα χέρια μας·
Ο καλλωπισμός της ψυχής,
η λεπτή, περίτεχνη πλάση
της ομορφιάς του αγαθού
στους εκλεκτούς του σύμπαντος…
Τα ηνία στο εξής ανήκουν στους εν δυνάμει ήρωες.
Τους απογόνους σου·
Τους αρμόδιους καλλιτέχνες.
Ο Θρήνος μεγάλος – η Έμπνευση απαράμιλλη!
Και ο Όρκος σε σένα ισχυρός
Αυτό θα πει να “σαι ήρωας·
Από το θάνατό σου να προκύπτει
Αρετότατη,
Ζωή!
Στον Μίκη Θεοδωράκη
Πέτρος Στεφανάκης
