Η εικόνα στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας μας δημιουργήθηκε από τον εικαστικό Στέλιο Σταύρου ο οποίος ευγενικά μας έδωσε άδεια να την χρησιμοποιήσουμε. Αποφασίσαμε να του πάρουμε και συνέντευξη.
Ερώτηση: Πώς ξεκίνησες, Στέλιο εσύ, με τη ζωγραφική;
Στέλιος Σταύρου (Σ.Σ.): Από όταν ήμουνα μικρός, ήμουν πρόσκοπος, πήγαμε σε μια κατασκήνωση προσκοπική στη Μεταμόρφωση. Εκεί ένας δάσκαλος (Α.Γ.) ψάρευε, έβγαζε 1-2 ψαρούδια, είχε το τηγανούδ’ έπινε το ουζάκι του και ζωγράφιζε. Κι εγώ τον είδα και όταν τελείωσε η κατασκήνωση, πήγα στο βιβλιοπωλείο του Ευριπίδη και πήρα μπογιές.
Ερώτηση: Και με τι ξεκίνησες, με παστέλ, νερομπογιές, λάδια;
Σ.Σ.: Λάδια κατευθείαν. Τα οποία τώρα δεν τα χρησιμοποιώ.
Ερώτηση: Είσαι αυτοδίδακτος, Στέλιο;
Σ.Σ.: Το 1992 πήγα με τον Παράσχο τον Καραδήμο στη ΧΑΝΘ και κάναμε 3 μήνες αγιογραφία. Μέσα και από αυτή τη διαδικασία μπήκα στο κάθε μέρα δουλειά. Ζωγράφιζα στο τραπέζι της κουζίνας. Μου έλεγε η Δέσποινα (Χουλιαροπούλου, σύζυγος του Σ.Σ., κεραμίστρια, της οποίας παραθέτουμε 1-2 έργα) «τώρα μάζεψε τα, θέλω να μαγειρέψω», τα μάζευα, τα άπλωνα κ.ο.κ. και αυτό ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία. Με ένα απ’ αυτά τα εργαλεία της γλυπτικής έγλυφα το γύψο ενός μπολ στην κουζίνα μέσα πάνω στο τραπέζι κανά δυο χρόνια. Μετά, ο πατέρας μου που ήταν μπακάλης είχε ένα μαγαζί που το είχε κλείσει και πήγαινα κι εκεί για κανένα χρόνο. Ήταν στα Ανήλια (περιοχή του Πολυγύρου). Δεν είχε ούτε θέρμανση, ήταν μια κατάσταση όχι καλή. Αλλά κυρίως από το ’95 ήρθαμε στο σπίτι μας όπου έχω εργαστήριο δικό μου.
Ερώτηση: Πότε αποφάσισες να «εκτεθείς»;
Σ.Σ.: Η πρώτη έκθεση έγινε το ‘97. Δεν ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έκανα έκθεση, παιδεύτηκα πάρα πολύ. Και έγινε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου στο νυν Δημαρχείο. Είχα κάνει ξύλινα ταμπλό γιατί δεν υπήρχε τρόπος άλλος και εκεί γύρω γύρω. Και βασικά έκανα καθρέφτες και άρεσαν πάρα πολύ. Ακολουθούν τα βυζαντινά πρότυπα. Μετά τη βυζαντινή εικόνα, που εμένα δεν μου άρεσε, πέρασα στη βυζαντινή διακοσμητική. Και μέσα από κει βγήκαν οι καθρέφτες, βγήκαν κάποιοι άγιοι σε ψηφιδωτά. Μετά το ψηφιδωτό έγινε φύση. Τώρα έχω ήδη 15-16 ατομικές εκθέσεις και έχω συμμετοχή σε ομαδικές αμέτρητες. 200-300. Μετά πήγα στην καθαρή ζωγραφική. Και εκεί άρχισα θα παίζω, να ψάχνομαι, δηλαδή. Θεωρώ ότι τελικά έχω καταλήξει στα αστικά τοπία. Και σε αυτή την ζωγραφική με κάποιον τρόπο περιγράφω τα χρώματα, πολύ απαλά, πολύ διακριτικά, αλλά τα περιγράφω. Εγώ κάνω περιγράμματα. Από προσωπική επιλογή.
Ερώτηση: Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις με κάποιο τρόπο την τέχνη σου;
Σ.Σ.: Κάποιος που βλέπει ξέρει ότι «τούτο εδώ είναι του Στέλιου». Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει όχι γιατί έχω φτάσει σε σημείο ωριμότητας απλά επειδή με ένα συγκεκριμένο τρόπο έχω ζωγραφίσει πολλά έργα. Θεωρώ ότι έχω ακόμα πολύ δρόμο. Που δεν θα μου φτάσει [ο χρόνος]. Είμαι ήδη 71. Κι εκτός αυτού με απασχολούν και άλλα πράγματα, δηλαδή, έχω αρκετά πράγματα από σίδερο και σήμερα έκανα ηλεκτροκολλήσεις. Θέλω και τέτοια πράγματα. Πάντα το είχα αυτό, αλλά τώρα έχω περισσότερο τη δυνατότητα. Έχω πάρει τα υλικά, ηλεκτροκολλήσεις, ιστορίες, περίπου ξέρω προς τα που θέλω να κινηθώ και μου αρέσει πάρα πολύ.
Ερώτηση: Όταν βλέπεις ένα έργο τελειωμένο τι αισθάνεσαι;
Σ.Σ.: Θέλω να φτάσει σε εκείνο το σημείο που θα αρέσει σε μένα και εδώ είμαι δύσκολος. Μπορεί να πω τελείωσε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξανασχολούμαι. Μπορεί μια πινελιά. Ένα πράγμα που χρησιμοποιώ πολύ είναι: τη νύχτα θα ανοίξω τα φώτα, θα το δω, θα φύγω. Το πρωί θα πάω να ανοίξω το φως, θα το δω θα φύγω. Κάποια στιγμή λέω «ωπ, αυτό εδώ» και κάνω κάτι. Είναι η ματιά η καινούρια που δεν είναι κουρασμένο το μάτι, βλέπω τώρα και λέω «εδώ του λείπει αυτό». Όταν το δουλεύεις δεν μπορείς να το δεις γιατί φτάνει να σε κουράζει κάποια στιγμή με την έννοια ότι ασχολείσαι συνέχεια μ” αυτό δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς αφού είσαι κολλημένος πάνω. Και υπάρχει ακόμα ένα θέμα. Και το οποίο βεβαίως θεωρώ ότι δεν είναι μονάχα δικό μου αλλά όλων των εικαστικών. Η εικαστική ματιά. Δηλαδή ό,τι δούμε λέμε «αυτό πώς μπορώ να το αποδώσω εικαστικά;» Κάτι που μας ενδιαφέρει, φυσικά.
Ερώτηση: Στέλιο, με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;
Σ.Σ..: Ασχολούμαι με τη χαρακτική. Το έργο με τον Πολύγυρο είναι μήτρα. Στη χαρακτική κάνεις μία μήτρα, τη μελανώνεις, το χαρτί το τυπώνεις και αυτό λέγεται χαρακτικό. Το οποίο μπορείς να το κάνεις σε όσα αντίτυπα θες, μετρημένα, υπογεγραμμένα κλπ. κλπ. Και ασχολούμαι αρκετά. Μια σειρά ήταν 26 χαρακτικά για τον Πολύγυρο. Έκανα σε μια έκθεση, την ίδια σειρά την έκανα σε χρυσή έκδοση, στη Θεσσαλονίκη. Πριν 10 χρόνια. Γενικά προσπαθώ να δώσω μια άλλη χρωματική διάσταση στα έργα. Ίσως να δώσω και χρώματα που δεν είναι τα πραγματικά. Όλο αυτό ξεκινάει από τη γνώση ότι δεν υπάρχει αντικειμενικό χρώμα. Έχουμε διαμορφώσει τις αισθήσεις μας, στο πώς θα υποδέχεται ο καθένας μας κάτι και αυτό είναι. Αλλά πέρα από αυτό, αντικειμενικό χρώμα δεν υπάρχει. Ξεκινάω εγώ και λέω αυτό «γιατί είναι μπλε; θέλω να είναι μαύρο». Γενικά, ψάχνομαι. Δηλαδή, χοντρικά το λέω, είμαι ένας χαμένος. Είμαι μια από εδώ μια από εκεί. Χαμένος στο διάστημα, ρε παιδί μου! Είμαι όμως σε δημιουργική φάση, συνεχίζω και μ’ αρέσει πολύ.
[Η συνέντευξη δόθηκε σε ομάδα μαθητών και την Β. Ζωγραφάκη. Τα έργα μας παραχωρήθηκαν για την παρούσα έκδοση από τον καλλιτέχνη.]
(Οι φωτογραφίες των έργων ανήκουν στους καλλιτέχνες και παραχωρήθηκαν για την έκδοση)
