Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο της υπερβολικής φαλαινοθηρίας, το οποίο μαστίζει θάλασσες και ωκεανούς. Πιο συγκεκριμένα, παρά την απαγόρευση της φαλαινοθηρίας με απώτερο σκοπό το κέρδος το 1986, κάποιες χώρες, με πρώτες και κύριες την Ιαπωνία, την Ισλανδία και τη Νορβηγία, συνεχίζουν να κυνηγάνε ακόμη φάλαινες.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των ψαράδων, οι φάλαινες καταναλώνουν πάρα πολλά ψάρια, με αποτέλεσμα να μη μπορούν οι ίδιοι να έχουν αρκετά μεγάλες ψαριές. Απεναντίας, οι φάλαινες μόνο καλό προσφέρουν στον ωκεανό. Για παράδειγμα, βοηθούν στην αναπαραγωγή φυτοπλαγκτόν, που αποτελεί τροφή για πολλά είδη ψαριών.
Οι λόγοι που επιλέγουν οι βιομηχανίες να δρουν παράνομα και να δολοφονούν ή να αιχμαλωτίζουν τις φάλαινες είναι πολλοί. Καταρχάς, για κέρδος σε χρήματα, αφού μία ζωντανή φάλαινα μπορεί να κοστίζει και εκατό χιλιάδες ευρώ. Επίσης, το λάδι, το λίπος και οι ιστοί τους, εκτός από οικονομικό όφελος, έχουν και φαρμακευτικές ιδιότητες. Επίσης, το λάδι τους χρησιμοποιείται συχνά και για ρουχισμό.
Συμπεραίνοντας, μπορεί οι φάλαινες να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του θαλάσσιου περιβάλλοντος, αλλά η μείωση τους από τους ωκεανούς οδηγεί στη διάλυση της τροφικής αλυσίδας. Αν εξαφανιστούν, τότε εξαφανίζεται και το φυτοπλαγκτόν, στο οποίο βασίζεται η διατροφή των ψαριών. Έτσι ο άνθρωπος θα καταφέρει τελικά να «ξεγυμνώσει» τις θάλασσες, καταστρέφοντας οριστικά και αμετάκλητα τη θαλάσσια ζωή. Για να αποτραπεί αυτό το γεγονός, οι βιομηχανίες θα πρέπει να σταματήσουν να δολοφονούν εκατοντάδες χιλιάδες φάλαινες τον χρόνο.
Άρης
