ΓΙΑΤΡΟΣ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ

Με τι ασχολείται

 Ο Ιατρός έχει ως αντικείμενο της εργασίας τη διάγνωση, την θεραπεία ασθενειών και γενικά τη προστασία της υγείας του ανθρώπου . Παράλληλα μπορεί να ασχοληθεί με την έρευνα καθώς και με την εφαρμογή διαφόρων μεθόδων και τεχνικών που προκύπτουν από τα ερευνητικά του πορίσματα. Μια χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα του ιατρικού επαγγέλματος αποτελεί η υψηλή εξειδίκευση, που οδηγεί με τη σειρά της στην δημιουργία πολυάριθμων ειδικοτήτων. Το γνωσιολογικό και επαγγελματικό πεδίο του ιατρού κατανέμεται σήμερα σε 39 βασικές διαφορετικές ειδικότητες που αναγνωρίζει το ελληνικό κράτος. Όλες οι ιατρικές ειδικότητες ανήκουν σε τέσσερις βασικούς κλάδους της ιατρικής επιστήμης:

α) της παθολογίας,

β) της χειρουργικής,

 γ) της κλινικοεργαστηριακής και εργαστηριακής ιατρικής και

δ) της ψυχιατρικής.

Πιο συγκεκριμένα, το επάγγελμα του γιατρού απαιτεί σημαντικές θεωρητικές γνώσεις βιολογικών ανθρωπολογικών, φυσικών, κοινωνικών και τεχνολογικών επιστημών αλλά και γνώσεις των εφαρμογών αυτών στην Ιατρική Επιστήμη. Πέρα όμως από τις θεωρητικές γνώσεις, πρέπει να αποκτήσει την ικανότητα να εκτελεί διάφορες ιατρικές πράξεις, ικανότητα που αποκτάται μόνο με πρακτική άσκηση σε Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Ο γιατρός πρέπει να είναι ικανός να ανταποκριθεί στις διαρκώς μεταβαλλόμενες σύγχρονες ανάγκες και γι’ αυτό ο ρόλος του στις σύγχρονες κοινωνίες είναι πολύπλευρος, ενώ η σύγχρονη Ιατρική Επιστήμη έχει υιοθετήσει τη διεπιστημονική προσέγγιση, με τη συνεργασία και άλλων επαγγελμάτων υγείας, συναφών με την Ιατρική Επιστήμη. Ο γιατρός καλείται επίσης να παίξει ηγετικό ρόλο στην ομάδα που αποτελείται από τις λεγόμενες παραϊατρικές ειδικότητες, όπως και να συνεργάζεται αρμονικά με συναδέλφους του ή επιστήμονες συναφών επιστημών, όπως βιολόγων, φυσικών ψυχολόγων και κοινωνιολόγων.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ

Χαρακτηριστικά 

Ο «Όρκος του Ιπποκράτη» που δίνει ο γιατρός όταν αποκτήσει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, αποτελεί δέσμευση για το λειτούργημα που καλείται να επιτελέσει. Ο Ιατρός απαιτείται να έχει:

• Υψηλό αίσθημα ευθύνης

• Επαγγελματική ευσυνειδησία

• Αγάπη για τον άνθρωπο.

• Αποφασιστικότητα

• Επιδεξιοτητα και παρατηρητικότητα

• Ευγένεια και συνέπεια.

• Ψυχραιμία, ψυχική και σωματική αντοχή

• Μεθοδικότητα και ικανότητες συνεργασίας

• Υπομονή

• Επικοινωνιακές δεξιότητες

• Εργατικότητα και ήθος

• Γνώση ξένων γλωσσών και κυρίως της αγγλικής

• Γνώση ηλεκτρονικού υπολογιστή

 ΧΩΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Οι γιατροί εργάζονται σε πολλά μέρη όπως νοσοκομεία, ιατρεία, κλινικές, ιατρεία κ.λπ. Οι χώροι εργασίας τους είναι τόσο δημόσια κέντρα υγείας όσο και ιδιωτικά κέντρα υγείας για τη θεραπεία των ασθενών. Τους έχει δοθεί η κατάλληλη εκπαίδευση για να εργαστούν σε νοσοκομεία όπως η εκπαίδευση με καλά εξοπλισμένους θαλάμους στις ΗΠΑ. Οι γιατροί επισκέπτονται τακτικά νοσοκομεία για να ελέγχουν τους εισαχθέντες ασθενείς και τους ανθρώπους που εισάγονται στα εξωτερικά ιατρεία. Εκτός από το ωράριο των νοσοκομείων, εργάζονται και σε ιδιωτικές κλινικές. Οι γιατροί που εργάζονται σε ιατρεία υποτίθεται ότι χειρίζονται ασθενείς με μικρές ασθένειες και τραυματισμούς. Καθώς όλοι οι τύποι γιατρών είναι διαθέσιμοι στα νοσοκομεία, όπως παιδίατροι, γυναικολόγοι, οδοντίατροι κ.λπ., εργάζονται σύμφωνα με την τεχνογνωσία τους σε διάφορες πλατφόρμες υγειονομικής περίθαλψης.

Πολλοί γιατροί εργάζονται σε οίκους ευγηρίας για να θεραπεύσουν ηλικιωμένους καθώς χρειάζονται σωστή και συνεχή φροντίδα από τους γιατρούς. Οι γιατροί που εργάζονται στα γραφεία είναι υπεύθυνοι να φροντίζουν για την υγεία και την ευημερία των εργαζομένων

ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Οι γιατροί δεν αναμένεται να εργάζονται 7 ημέρες την εβδομάδα χωρίς ανάπαυση μεταξύ των εβδομάδων. Πολλοί γιατροί αναμένεται ωστόσο να εργάζονται μερικά Σαββατοκύριακα κάθε μήνα, αλλά σε αντάλλαγμα τους δίνονται ρεπό. Οι γιατροί μπορούν να εργαστούν επτά ημέρες στη σειρά, αλλά αυτό θα πρέπει να ακολουθείται και πάλι από μια περίοδο ανάπαυσης.

 

 ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Διάρκεια σπουδών

Οι γιατροί πρέπει να ολοκληρώσουν ένα τετραετές προπτυχιακό πρόγραμμα, μαζί με τέσσερα χρόνια στην ιατρική σχολή και τρία έως επτά χρόνια σε ένα πρόγραμμα ειδικότητας για να μάθουν την ειδικότητα που επέλεξαν να ακολουθήσουν. Με άλλα λόγια, χρειάζονται από 10 έως 14 χρόνια για να γίνεις πλήρως αδειούχος γιατρός.

Ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνεις γιατρός εξαρτάται συνολικά από τον τομέα της ιατρικής που επιλέγεις να σπουδάσεις. Τουλάχιστον, το να γίνετε γιατρός μπορεί να διαρκέσει έως και 11 χρόνια, με τέσσερα χρόνια αφιερωμένα στο πτυχίο σας, τέσσερα χρόνια στην ιατρική σχολή και τουλάχιστον τρία χρόνια για να ολοκληρώσετε τη διαμονή σας. Εάν επιλέξετε να ειδικευτείτε σε έναν τομέα πέρα ​​από τη γενική ιατρική, μπορεί να σας ζητηθεί να περάσετε έως και έξι χρόνια για την ολοκλήρωση του προγράμματος διαμονής σας. Αυτό είναι το γενικό χρονοδιάγραμμα για να γίνετε διδάκτορας γενικής ιατρικής, το οποίο είναι το θεμέλιο που χρειάζεστε εάν ενδιαφέρεστε να ακολουθήσετε μια ειδικότητα, όπως η ογκολογία ή η καρδιολογία.

 Επαγγελματικά δικαιώματα

Άδεια άσκησης επαγγέλματος χορηγείται από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας ύστερα από πρακτική άσκηση διάρκειας 1 (ενός) χρόνου, η οποία συνήθως γίνεται σε αγροτικά ή ημιαστικά ιατρεία. Μετά την απόκτηση της άδειας άσκησης επαγγέλματος ο ιατρός μπορεί να ειδικευτεί σε μία από τις αναγνωρισμένες ιατρικές ειδικότητες, οι οποίες αποκτώνται σε πανεπιστημιακές κλινικές ή αναγνωρισμένα νοσηλευτικά ιδρύματα, ύστερα από σπουδές και άσκηση 3 μέχρι 7 χρονών (η διαφορετική διάρκεια εξαρτάται από την ειδικότητα). Μπορεί να ασκήσει το επάγγελμά του ως ελεύθερος επαγγελματίας σε δικό του ιατρείο. Με υπαλληλική σχέση μπορεί να εργαστεί στο Δημόσιο (σε δημόσιο νοσοκομείο ως γιατρός του ΕΣΥ, σε ασφαλιστικό οργανισμό, ως σχολίατρος κλπ.) ή στον ιδιωτικό τομέα (σε ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα, επιχειρήσεις, εργοστάσια κλπ.). Οι ιατροί του ΕΣΥ δεν έχουν δικαίωμα να διατηρούν ιδιωτικό ιατρείο και να ασκούν ιδιωτική ιατρική. Ο γιατρός που θα ακολουθήσει πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, μπορεί παραλλήλως να διατηρεί και ιδιωτικό ιατρείο. Τέλος. ιδιωτικό ιατρείο μπορούν να διατηρούν και οι γιατροί που εργάζονται σε ιδιωτικές κλινικές ή ιατρικά κέντρα. Συλλογικοί φορείς που εκπροσωπούν το επάγγελμα είναι ο Πανελλήνιος και οι Νομαρχιακοί Ιατρικοί Σύλλογοι, η ΕΙΝΑΠ και οι αντίστοιχες κλαδικές Ιατρικές Εταιρείες.

Επαγγελματική αποκατάσταση

Άδεια άσκησης επαγγέλματος χορηγείται από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας ύστερα από πρακτική άσκηση διάρκειας 1 (ενός) χρόνου, η οποία συνήθως γίνεται σε αγροτικά ή ημιαστικά ιατρεία. Μετά την απόκτηση της άδειας άσκησης επαγγέλματος ο ιατρός μπορεί να ειδικευτεί σε μία από τις αναγνωρισμένες ιατρικές ειδικότητες, οι οποίες αποκτώνται σε πανεπιστημιακές κλινικές ή αναγνωρισμένα νοσηλευτικά ιδρύματα, ύστερα από σπουδές και άσκηση 3 μέχρι 7 χρονών (η διαφορετική διάρκεια εξαρτάται από την ειδικότητα). Μπορεί να ασκήσει το επάγγελμά του ως ελεύθερος επαγγελματίας σε δικό του ιατρείο. Με υπαλληλική σχέση μπορεί να εργαστεί στο Δημόσιο (σε δημόσιο νοσοκομείο ως γιατρός του ΕΣΥ, σε ασφαλιστικό οργανισμό, ως σχολίατρος κλπ.) ή στον ιδιωτικό τομέα (σε ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα, επιχειρήσεις, εργοστάσια κλπ.). Οι ιατροί του ΕΣΥ δεν έχουν δικαίωμα να διατηρούν ιδιωτικό ιατρείο και να ασκούν ιδιωτική ιατρική. Ο γιατρός που θα ακολουθήσει πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, μπορεί παραλλήλως να διατηρεί και ιδιωτικό ιατρείο. Τέλος. ιδιωτικό ιατρείο μπορούν να διατηρούν και οι γιατροί που εργάζονται σε ιδιωτικές κλινικές ή ιατρικά κέντρα. Συλλογικοί φορείς που εκπροσωπούν το επάγγελμα είναι ο Πανελλήνιος και οι Νομαρχιακοί Ιατρικοί Σύλλογοι, η ΕΙΝΑΠ και οι αντίστοιχες κλαδικές Ιατρικές Εταιρείες.    Οι γιατροί μπορούν να εργαστούν στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα (νοσοκομεία, κλινικές, κέντρα υγείας, ασφαλιστικούς φορείς κλπ.) ή ως ελεύθεροι επαγγελματίες σε δικό τους ιατρείο στη χώρα μας ή σε χώρες τη Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ακόμη να ασχοληθούν με την επιστημονική έρευνα στον τομέα της ειδικότητάς τους. Οι επαγγελματικές προοπτικές του κλάδου είναι αρνητικές. Η αναλογία γιατρών που αντιστοιχούν ανά κάτοικο στην Ελλάδα είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Η υπερπροσφορά εργασίας έχει δημιουργήσει πλασματική ζήτηση ιατρικών και φαρμακευτικών υπηρεσιών, που οφείλονται στις ανάγκες επιβίωσης των υποαπασχολούμενων γιατρών, με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται για την υγεία του πληθυσμού. Για τους παραπάνω λόγους έχει προταθεί η σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Προγραμματισμού Επαγγελμάτων Υγείας, που θα καθορίζει την έκδοση αδειών άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος κατά γεωγραφική περιοχή ή ειδικότητα.  Το επάγγελμα του ιατρού είναι κατοχυρωμένο, με μεγάλη κοινωνική υπόληψη και καλές αποδοχές. Παρ’ όλη την ύπαρξη στη χώρα μας πολλών ειδικευμένων ιατρών το επάγγελμα δεν διέρχεται ουσιαστικά κρίση. Οι ανάγκες πρόληψης και θεραπείας από ασθένειες θα είναι πάντοτε υπαρκτές, ιδίως σε μια κοινωνία που ζει σε διαρκώς εντονότερους ρυθμούς και σε επιβαρυμένες περιβαλλοντικές συνθήκες. Οι συχνά επικίνδυνες, εντατικές και κουραστικές συνθήκες εργασίας, οι δυσκολίες στον διορισμό των ειδικευόμενων ιατρών και ο χαμηλός εισαγωγικός μισθός των ειδικευμένων λογίζονται στα αρνητικά σημεία του επαγγέλματος.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Εργασία στον δημόσιο τομέα

Η σταδιοδρομία των ιατρών στην πρακτική της δημόσιας υπηρεσίας περιλαμβάνει σαφώς καθορισμένη, με γνώμονα την αποστολή άμεση φροντίδα ασθενών, έρευνα και διοίκηση. Πολλές ευκαιρίες αφθονούν σε τοπικό, κρατικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο και περιλαμβάνουν την εξυπηρέτηση διαπολιτισμικών και υποεξυπηρετούμενων πληθυσμών. Η εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς, τα προγράμματα αυτο-ανέλιξης και ένα εξαιρετικά συλλογικό εργασιακό περιβάλλον είναι συχνότερα ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Παρά την ασφάλεια της εργασίας και τα καλά οφέλη, οι μοναδικές προκλήσεις για το κυβερνητικό ή ρυθμιστικό πλαίσιο περιλαμβάνουν λιγότερες αμοιβές και ένα εργασιακό περιβάλλον γεμάτο πρωτόκολλο, υψηλή προβολή και περίπλοκη γραφειοκρατία.

Εργασία στον Ιδιωτικό τομέα