Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα όταν το τρένο ξεκίνησε
Υποτίθεται ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής και δεν κινδυνεύουμε
Οι φοιτητές χαρούμενοι στο τρένο ανυπομονούσαν να φτάσουν στο σπίτι τους και τις οικογένειές τους.
Οι μαμάδες έπαιρναν τηλέφωνο τα παιδιά τους για να δουν πότε θα φτάσουν.
-Μαμά ζέστανέ μου το νερό γιατί θέλω να κάνω μπάνιο όταν φτάσω
-Εντάξει, παιδί μου, πάρε μου όταν φτάσεις.
-Μαμά, πες τον μπαμπά να ξεκινήσει γιατί σε μια ώρα θα φτάσω.
-Μαμά, άσε με να ξεκουραστώ τώρα και θα τα πούμε αναλυτικά το πρωί από κοντά.
Πάμε κι όπου βγει, ακούστηκε κάπου
Και ύστερα
Ξαφνικά, μέσα σε μια ελάχιστη στιγμή
-Βγείτε όλοι από το τρένο!
-Ακούει κανένας; Μην πανικοβάλλεστε!
Μετά, ό,τι απέμεινε
«Μια ηλιόλουστη μέρα που πηγαίναμε προς τη Θεσσαλονίκη ακούσαμε ξαφνικά το τρένο να εκτροχιάζεται» θα έγραφε κάποιος στο ημερολόγιό του εάν θα είχε επιβιώσει
«Πρωτομηνιά κι όποιον πάρει ο χάρος…» κάποιος άλλος θα έγραφε
Μα αυτοί που χάθηκαν ήθελαν να δουν τα πρόσωπα που ζούσαν στις ζωές τους κι όχι αυτά που είναι κάπου θαμμένα.
Κι όμως
Η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της!
«Πάει κι αυτός!»
Πλήρωσες ένα εισιτήριο τρένου και σε οδήγησε στο θάνατο.
Πλήρωσαν ένα εισιτήριο θανάτου.
Το εισιτήριο τους οδήγησε στο τρένο που έγινε το μοιραίο ατύχημα
Στο τρένο επιβιβάστηκαν άνθρωποι αλλά αποβιβάστηκαν ψυχές.
Τώρα πια, τι?? Οι μάνες πάντα ελπίζουν να γυρίσουν τα παιδιά τους
Τουλάχιστον περαστικά σε όσους επιβίωσαν
Από αυτό το τρένο με προορισμό τον παράδεισο
Ήταν ανθρώπινο λάθος; Όχι, δεν ήταν ανθρώπινο λάθος.
Συλλογικό ποίημα από τους μαθητές της Α γυμνασίου
