Η Στυμφαλία είναι ελώδης λίμνη της ορεινής Κορινθίας. Βρίσκεται σε ένα οροπέδιο σε υψόμετρο 600 μέτρων ανάμεσα στα όρη Κυλλήνη και Ολίγυρτος. Η Λίμνη Στυμφαλία βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου , στην Κορινθία , στη νότια Ελλάδα. Είναι μια κλειστή καρστική λεκάνη με υγροβιότοπο και αγροτική περιοχή.
Το μέγεθος της λίμνης ποικίλλει, ανάλογα με την εποχή. Διατηρεί νερό κυρίως τους χειμερινούς μήνες και η έκτασή της φτάνει τα 3,5 τ.χλμ. Το βάθος της λίμνης στα σημεία όπου καλύπτεται μονίμως από νερό κυμαίνεται από 2 έως 2,5 μέτρα την Άνοιξη και μισό (0,5) περίπου μέτρο στις αρχές του φθινοπώρου. Παλιά η λίμνη Στυμφαλίας είχε 5 μέτρα νερό και λίγα καλάμια. Τώρα, η εικόνα της είναι πολύ διαφορετική.
Συνήθως αυτή η περιοχή γύρω από τη λίμνη είναι αρκετά στεγνή. Υπό ορισμένες καιρικές συνθήκες, χιλιάδες μικροί πράσινοι βάτραχοι κρύβονται στο υγρό γρασίδι από τα υδρόβια φίδια. Αυτοί οι βάτραχοι είναι αόρατοι στο γρασίδι μέχρι να τους πατήσετε σχεδόν, οπότε πηδάνε από τη μέση, συνήθως προσγειώνονται σε έναν άλλο βάτραχο που επίσης πηδά. Το αποτέλεσμα είναι κυματισμοί βατράχων που ταξιδεύουν προς τα έξω με κάθε βήμα. Η περιοχή είναι πλούσια σε πτηνά, αμφίβια και φυτική ζωή. Άλλα άγρια ζώα, όπως νυφίτσες, μπορούν επίσης να φανούν. Παλιότερα, στη λίμνη Στυμφαλία υπήρχε η βδέλλα που επηρέαζε αρνητικά την πανίδα της περιοχής. Αργότερα, όταν χάθηκε, ήρθαν τα κυπρίνια, τα παπιά και 150 άλλα είδη πουλιών που βρίσκουν καταφύγιο στη λίμνη η οποία όμως τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, βλέπει τα ψάρια της να μειώνονται.
Επίσης, θεωρείται ότι κάτω από το μουσείο υπάρχουν καταβόθρες από τις οποίες βρίσκει διέξοδο το νερό κι έτσι οι γεωργοί ποτίζουν τα χωράφια τους. Άλλα επαγγέλματα και ασχολίες που σχετίζονται με τη λίμνη εκτός από τη γεωργία είναι η κτηνοτροφία, η μελισσοκομία, η οινοπαραγωγή και η τυροκομία.
Είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι η λίμνη αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα τα οποία έχουν να κάνουν με τη στάθμη του νερού της λίμνης όπως και με την αύξηση των καλαμιών. Τα καλάμια είναι φυσικό φαινόμενο για τη λίμνη, υπήρχαν πάντα αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν δραματικά αυξηθεί. Πέρα από το αισθητικό ζήτημα καθώς τα καλάμια κρύβουν την λίμνη και δεν φαίνεται, έχουμε και το ουσιαστικό πρόβλημα το οποίο έχει να κάνει με το νερό της λίμνης. Βέβαια τα καλάμια προφυλάσσουν πουλιά όπως η χήνα, η πάπια, οι σπίνοι, οι κοκκινολαίμηδες, οι καρδερίνες, οι φλώροι και οι παπαδίτσες τα οποία στήνουν τις φωλιές τους εκεί και βρίσκουν καταφύγιο. Ας προσθέσουμε επίσης, ότι η λίμνη είναι σημαντικός σταθμός για τα αποδημητικά πουλιά. Έτσι λοιπόν, στην περιοχή της λίμνης, παρατηρούμε την ύπαρξη πολλών ειδών προστατευόμενων, επαπειλούμενων και υπό εξαφάνιση πουλιών τα οποία στήνουν τις φωλιές τους στα φιλόξενα για αυτά, καλάμια. Άρα όταν καίμε τα καλάμια που είναι ο πιο εύκολος τρόπος καταστροφής τους, αυτό που καταφέρνουμε είναι να διαταράσσουμε το οικοσύστημα της λίμνης. Δηλαδή με αυτό τον τρόπο σκοτώνουμε τα πουλιά τα οποία βρίσκονται εκεί, χαλάμε τις φωλιές τους, δεν έχουν πια πού να κρυφτούν και έτσι οδηγούνται στον αφανισμό. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί και στην αρχαιότητα σύμφωνα με το μύθο του Ηρακλή όταν αυτός είχε αφανίσει τις Στυμφαλίδες Όρνιθες.
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ
Την εποχή του Στύμφαλου, ο Ηρακλής ήταν ένας ήρωας ο οποίος διατάχτηκε από τον Ευρυσθέα στον έκτο άθλο του σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να ξεφορτωθεί τις Στυμφαλίδες Όρνιθες. Αυτές είχαν τις φωλιές τους στη λίμνη και αποτελούσαν πληγή για τους ανθρώπους, τα κοπάδια και τις σοδειές τους. Είχαν κοφτερά ράμφη και χάλκινα νύχια όπως και οι άκρες των φτερών τους. Με αυτό τον τρόπο ρίχνονταν στα θύματά τους, σημαδεύοντας είτε τα μάτια είτε την καρδιά τους. Ο Ηρακλής με τα κρόταλα που του έδωσε η Αθηνά, σκόρπισε πανικό και φόβο στα πουλιά. Άρχισαν τότε όλα μαζί να του επιτίθενται αλλά ο ίδιος ήταν ασφαλής με το δέρμα από λιοντάρι που φορούσε. Έτσι άρχισε να πετά τα δικά του βέλη τα οποία είχε βουτήξει στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας με αποτέλεσμα αυτά να γίνουν θανατηφόρα και κάποια πουλιά να πέσουν νεκρά στη λίμνη. Τα υπόλοιπα πέταξαν μακριά και δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά.
Ο άθλος αυτός του Ηρακλή εξηγεί ίσως τις αναθυμιάσεις της ελώδους περιοχής, πριν αυτή αποξηρανθεί. H λίμνη κατά την αρχαιότητα δεν διέθετε καταβόθρες και κατέκλυζε με τα νερά της σχεδόν όλη την πεδιάδα με αποτέλεσμα σοβαρές ασθένειες να μεταδίδονται έτσι. Ίσως λοιπόν, η εκδίωξη των Στυμφαλίδων Ορνίθων να αποδίδει το άνοιγμα των βαράθρων και την καταβύθιση των νερών της λίμνης.
1,2,3, Πάμε…Μοτέρ!
Στη Λίμνη έχουν γυριστεί και σκηνές από αρκετές ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου. Μία από αυτές είναι και ο «Αστραπόγιαννος».
Παρακάτω, έχετε το link με ολόκληρη την ταινία. Καλή θέαση!
