Θα μπορούσε ο έρωτας να «μεταμορφώσει» τη ζωή και τον χαρακτήρα ενός ατόμου;
Σύμφωνα με το κείμενο ΄΄Γιατί μ’αγάπησες ΄΄ θεωρώ πως ο έρωτας θα μπορούσε να «μεταμορφώσει» σε τέτοιο βαθμό την ζωή και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου αν υπάρχει μεγάλη αγάπη ανάμεσα στα δύο φύλα και δεν μπορούν να αποχωριστούν ο ένας από τον άλλον.
Έτσι κι αλλιώς η αγάπη είναι μοναδική αξία στην ζωή που δικαιώνει εκείνους που την θέτουν ως πρωταρχική στην ζωή τους.
Επίσης στο όνομα του έρωτα τα άτομα τείνουν πολλές φορές να ξεπερνούν προσωπικούς περιορισμούς και δισταγμούς και οδηγούνται σε πράξεις και πρωτοβουλίες που τους επιτρέπουν να εξελιχθούν στο μέγιστο βαθμό των δυνατοτήτων τους.
Όπως φαίνεται στους στίχους «μόνο γι’αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο» και «περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξης μου στέμμα»,΄΄Μόνο γιατί μ’αγάπησες γεννήθηκα΄΄
Ε.Θ.
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
