Τα παιδία γράφει…

Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και διπλωμάτης. Από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές.  Γραμματολογικά ανήκει στη «Γενιά του ’30».

Ο Γιώργος Σεφέρης (πραγματικό όνομα Γιώργος Σεφεριάδης, 1900-1971) γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου ή στις 13 Μαρτίου του 1900 στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας και ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Στυλιανού και της Δέσπως Σεφεριάδη (το γένος Τενεκίδη).  Ο Στυλιανός Σεφεριάδης υπήρξε διακεκριμένος ακαδημαϊκός και καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας (με πλουσιότατο επιστημονικό έργο) και διπλωμάτης.  Την αγάπη του για τη λογοτεχνία θα την μεταδώσει και στα τρία του παιδιά, Γιώργο, Άγγελο και Ιωάννα (μετέπειτα σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσάτσου), τα οποία και θα ασχοληθούν με αυτήν.  Το 1914, με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια Σεφεριάδη μετακομίζει στην Αθήνα όπου ο Σεφέρης τελειώνει το Γυμνάσιο το 1917.  Κατόπιν θα μεταβεί στο Παρίσι όπου και θα σπουδάσει Νομικά ως το 1924 στη  Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, από την οποία αποφοίτησε με διδακτορικό.   Ήδη όμως από το 1918 θα εκδηλωθεί η αγάπη του για την ποίηση και θα αρχίσει να γράφει στίχους.  Τα χρόνια παραμονής του στο Παρίσι ήταν καθοριστικά για τη διαμόρφωση της ποιητικής του φυσιογνωμίας επειδή έχει την ευκαιρία να έρθει σε άμεση επαφή με τα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής.  Ήταν η εποχή που το κίνημα του μοντερνισμού βρισκόταν στην ακμή του.

Στα χρόνια των σπουδών του, ενώ βρισκόταν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Παρίσι, θα τον βρει και η Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία θα τον επηρεάσει βαθύτατα και θα παραμείνει χαραγμένη στη μνήμη του.  Το 1926 ο Γιώργος Σεφέρης θα αρχίσει την διπλωματική του σταδιοδρομία διοριζόμενος στο Υπουργείο Εξωτερικών ως ακόλουθος.  Μέχρι το 1962 που συνταξιοδοτείται θα υπηρετήσει ως υποπρόξενος και πρόξενος στο Λονδίνο (1931-1934), στην Κορυτσά της Αλβανίας (1936-1938) και ως σύμβουλος τύπου στο Υπουργείο Εξωτερικών.  Μετά την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα ακολουθήσει την ελληνική Κυβέρνηση στην Κρήτη, την Αίγυπτο, την Νότια Αφρική και την νότια Ιταλία, και μετά την απελευθέρωση στην Αθήνα όπου και μένει μέχρι το 1948.  Στις 10 Απριλίου του 1941, μία ημέρα μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς, είχε νυμφευτεί στην Πλάκα τη Μαρώ Ζάννου, με την οποία δεν απέκτησε παιδιά.  Κατόπιν διορίζεται σύμβουλος στις ελληνικές πρεσβείες στην Άγκυρα και το Λονδίνο, αργότερα πρέσβης στο Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και το Ιράκ, και τελικά στο Λονδίνο (1957-1962).

Από τη δεκαετία του ’50 το έργο του Σεφέρη μεταφράστηκε και εκτιμήθηκε στο εξωτερικό. Συνέπεια αυτού ήταν η βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας τον Δεκέμβριο του 1963, «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας.  Αφότου αποσύρεται από τη διπλωματική του σταδιοδρομία, αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στο λογοτεχνικό του έργο, μέχρι το θάνατό του, το 1971. Η κηδεία του, εν μέσω της δικτατορίας και κατόπιν της Δήλωσής του στις 28 Μαρτίου του 1969 στο ραδιόφωνο του BBC, προσέλαβε τον χαρακτήρα εκδήλωσης εναντίον του καθεστώτος των συνταγματαρχών.

Αρκετοί συνθέτες έχουν ενσκήψει στο έργο του Σεφέρη και μελοποιήσει ποιήματά του, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Μίλτος Πασχαλίδης, Αδελφοί Κατσιμίχα, Ηλίας Ανδριόπουλος, Δήμος Μούτσης, Αργύρης Μπακιρτζής, Δημήτρης Αγραφιώτης, Θεόδωρος Αντωνίου, Λεωνίδας Ζώρας, Θεόδωρος Καρυωτάκης, Περικλής Κούκος, Γιώργος Κουρουπός, Γεώργιος Πονηρίδης, Θάνος Μικρούτσικος και Τζον Τάβενερ.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Το πρώτο έργο του Γιώργου Σεφέρη είναι η συλλογή «Στροφή» που δημοσιεύτηκε το 1931.  Η συλλογή του αυτή δημιούργησε ποικίλες αντιδράσεις, καθώς έφερνε έναν αέρα ανανέωσης στην ελληνική ποίηση. Ακολούθησαν η «Στέρνα» (1932) και το «Μυθιστόρημα» (1935).  Ένα χρόνο μετά γράφει την «Γυμνοπαιδία» (1936), και το 1938 «Διάλογος πάνω στην ποίηση».  Το 1940 δημοσιεύονται το «Τετράδιο Γυμνασμάτων 1928-1937″, και το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄» καθώς επίσης και μία συλλογή των ως τότε δημοσιευμένων έργων του με τίτλο «Ποιήματα».  Το 1944 δημοσιεύεται το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» το οποίο γράφτηκε στην Αίγυπτο και την Νότια Αφρική.  Ακολουθούν η τριμερής «Κίχλη», (1947) που από πολλούς θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γιώργου Σεφέρη, και η συλλογή «..Κύπρον, ου μ” εθέσπισεν» (1955), εν μέσω του Κυπριακού Αγώνα, και αργότερα μετονομάστηκε σε «Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄».  Το 1950 δημοσιεύτηκε η συλλογή «Ποιήματα 1924-1946″, που είναι μια εμπλουτισμένη έκδοση της πρώτης συλλογής των έργων του («Ποιήματα Ι»).  Η τελευταία συλλογή που τύπωσε ο Γιώργος Σεφέρης ‘οσο ζούσε είναι τα «Τρία Κρυφά Ποιήματα» (1966).  Το κύκνειο άσμα του ποιητή είναι το «Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄», το οποίο εκδόθηκε το 1976.  Εκτός από το ποιητικό έργο, ο Σεφέρης έχει κάνει αξιολογότατες μεταφράσεις, όπως την «Έρημη Χώρα» (1936) και το «Φονικό στην Εκκλησιά» (1963) του Τ.Σ. Έλλιοτ, το «Άσμα Ασμάτων» (1965), την «Αποκάλυψη του Ιωάννη» (1966), τις «Αντιγραφές» (1965) και τις «Μεταγραφές» (1980). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τα δοκίμια του Σεφέρη, στα οποία ανέπτυσσε τις απόψεις του για τα σύγχρονά του προβλήματα της γλώσσας και λογοτεχνίας.  Εκτός από τα παραπάνω ο Σεφέρης έγραψε και το «Χειρόγραφο Σεπτέμβρη ’41″, και το μυθιστόρημα «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» που μολονότι άρχισε να γράφεται το 1926-1928 εκδόθηκε το 1974.

ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΑΣΑΪ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΚΗΣ