Της Ειρήνης Καπράλου, Α1
Με την πλυμένη της ποδιά, τα χαριτωμένα φιογκάκια στις άκρες των πλεξούδων της κι ένα χαμόγελο ως τα αυτιά , η γιαγιά μου ξύπνησε ένα πρωί, καταχαρούμενη για την πρώτη μέρα της Πέμπτης Δημοτικού. Σαν παιδί λάτρευε το σχολείο και τη μάθηση .Εκείνη την ημέρα λοιπόν, έφυγε βιαστική από το σπίτι και ξεκίνησε τη διαδρομή της για το σχολείο. Πέρασε από πολλά στενά σοκάκια και μαγαζιά και μετά από λίγο βρέθηκε έξω από το πελώριο κι εκθαμβωτικό κτήριο στα μάτια της, το σχολείο της Όμως δε γνώριζε τι θα συνέβαινε έπειτα. Η μεγάλη σιδερένια πόρτα άνοιξε και όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες ‘’ξεχύθηκαν’’ στην αυλή του κτηρίου. Οι γονείς, σιωπηλοί και σοβαροί κρατούσαν γερά τα χέρια των παιδιών τους. Η γιαγιά μου είχε πάει με το ποδήλατο , αλλά για μεγάλη της έκπληξη αντίκρισε τον πατέρα της να της κάνει σήμα να τον πλησιάσει. Ξαφνιάστηκε αλλά πήγε να δει τι τρέχει. Μόλις έφτασε κοντά του, εκείνος την άρπαξε και της είπε:
«Τέλος το σχολείο. Εγώ ως πατέρας σου, αποφασίζω να το σταματήσεις και να πιάσεις δουλειά στα κτήματα ,γιατί χρειαζόμαστε χρήματα να σπουδάσει ο αδερφός σου». Η καημένη η γιαγιά μου, χωρίς καμία απάντηση και μη θέλοντας να το κάνει, δέχτηκε κι έτσι τελείωσε το σχολείο από μια τόσο μικρή ηλικία κι έγινε αγρότισσα.
