Της Ιωάννας Παπαδημητρίου, Α3
Περίπου πριν 50 χρόνια όταν η γιαγιά μου πήγαινε τρίτη γυμνασίου είχε μία φίλη που την έλεγαν Αθανασία. Ήτανε πολύ καλές φίλες από το δημοτικό καθώς τύχαινε κάθε χρόνο να ήταν μαζί στο ίδιο τμήμα.
Έτσι μία μέρα όπου η Αθανασία δεν είχε φέρει μαζί της στο σχολείο το τετράδιο με τις ασκήσεις των μαθηματικών γιατί το είχε ξεχάσει σπίτι της, ο καθηγητής άρχισε να της φωνάζει, να της τραβάει τα μαλλιά και να της βαράει τα αυτιά και τα χέρια με τη βέργα. Η Αθανασία είχε ματώσει… πονούσε πάρα πολύ. Όταν το μάθημα τελείωσε και βγήκανε διάλειμμα άρχισε να κλαίει και να στεναχωριέται επειδή ξέχασε το τετράδιο. Η γιαγιά μου προσπαθούσε να την ηρεμήσει και να καθαρίσει με την κορδέλα της τις πληγές που είχε στα αυτιά και στα χέρια.
Όταν γύρισε στο σπίτι της και την είδαν έτσι οι γονείς της, την ρώτησαν τι έπαθε και εκείνη τους εξήγησε τρομαγμένη τι είχε γίνει. Όμως η μαμά της αντί να της φωνάξει και να την χτυπήσει και εκείνη, έτρεξε να της κάνει μια αγκαλιά και να την φροντίσει.
Η Αθανασία είχε για αρκετό καιρό τα σημάδια καθώς δεν μπορούσε να γράψει για περίπου δύο εβδομάδες. Οι γονείς της πήγαν και μίλησαν στον καθηγητή της, λέγοντάς του να μην την δείρει αν δεν μπορεί να γράψει. Ο καθηγητής τους άκουσε και δεν την ξαναχτύπησε ποτέ τόσο πολύ έως και καθόλου μέχρι να κλείσουν οι πληγές της και να γίνει καλά.
