Το μικρό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής (1825-1834) βρίσκεται πολύ κοντά στην Αρχαία  Θήρα, σε υψόμετρο 190 μέτρων. Δίπλα στο ναό υπάρχει ένα μοναδικό σπήλαιο με τρεχούμενο νερό-αγίασμα από πηγαία νερά που σχηματίζουν μικρές λιμνούλες. Το εκκλησάκι αυτό είναι αφιερωμένο στην Παναγία και η επιλογή του ονόματος »Ζωοδόχος Πηγή» προφανώς σχετίζεται και με τα νερά που αναβλύζουν στο μέρος αυτό.

                   Για να πας σε αυτό το εκκλησάκι πρέπει σίγουρα να υπάρχει η συνοδεία κάποιου ενήλικα διότι η διαδρομή προς αυτό δεν είναι και τόσο εύκολη καθώς το μονοπάτι είναι ιδιαιτέρως ανηφορικό και στενό. Η ομάδα μας όμως ήταν πολύ καλά οργανωμένη ! Αφού ορίσαμε το σημείο συνάντησης με τους καθηγητές μας και είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα μεταφέροντας μαζί μας ό,τι τυχόν θα χρειαζόμασταν, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε σιγά-σιγά και προσεκτικά για να μην έχουμε κάποιο ατύχημα. Σε όλη την διαδρομή απολαμβάναμε την μαγευτική θέα και την υπέροχη φύση που απλώνονταν μπροστά μας.

                   Μετά από κάποια ώρα φτάσαμε στην Ζωοδόχο Πηγή! Το πρώτο πράγμα που αντικρύσαμε ήταν το εκκλησάκι που βρισκόταν μισοκρυμμένο μέσα στον βράχο. Επίσης στο κέντρο σχεδόν της αυλής του υπήρχε ένα μεγάλο και εντυπωσιακό πυκνόφυλλο δέντρο ενώ σε κάποιο από τα κλαδιά του κρεμόταν μια μικρή καμπάνα! Αφού προσκυνήσαμε και απολαύσαμε το τοπίο, στη συνέχεια προχωρήσαμε πιο μέσα και μπήκαμε σε ένα μεγάλο άνοιγμα μιας σπηλιάς στην είσοδο της οποίας είχε φυτρώσει ανάποδα ένα δεντράκι που μας έκανε εντύπωση καθώς αδιαφορούσε για τους κανόνες της βαρύτητας! Παραδίπλα υπήρχε ένα τραπεζάκι κι ένα παγκάκι. Συνεχίσαμε να προχωράμε με περιέργεια και με κάποιο δέος  ώσπου  τελικά οδηγηθήκαμε στο κέντρο ενός πολύ ιδιαίτερου σπηλαίου! Εκεί υπήρχε μια πηγή με νερό που έτρεχε και σχημάτιζε πολλές μικρές λιμνούλες. Πιο μέσα διακρίνονταν με δυσκολία -γιατί ήταν πολύ σκοτεινά- μια ακόμα πιο μικρή σπηλιά με νερό αλλά δεν χωρούσε κανένας μας να μπει! Εκτός από την κεντρική λιμνούλα υπήρχαν τριγύρω πολλές »βραχολεκάνες»- όπως μάθαμε πως λέγονται- δηλαδή λείες λεκάνες με νερό που είχαν δημιουργηθεί με την πάροδο του χρόνου και το τρεχούμενο νερό που γλύφει τον βράχο.

                   Αφού πήγαμε σε όλους τους χώρους που μπορούσαμε να εξερευνήσουμε ,βγήκαμε έξω στο μικρό προαύλιο. Εκεί καθίσαμε για να ξεκουραστούμε, να φάμε το κολατσιό που είχαμε μαζί μας και να πάρουμε δυνάμεις για την κατάβαση. Όση ώρα μείναμε εκεί, στον φιλόξενο χώρο της εκκλησίτσας κάναμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Π.χ. ακούσαμε τις ιστορίες που είχαν να μας διηγηθούν οι μεγάλοι σχετικά με τον χώρο, ενώ μια μαθήτρια παρουσίασε την εργασία που είχε αναλάβει ,δηλαδή μας είπε πληροφορίες για τις πηγές που είδαμε και την σύνδεσή τους με την ιστορία της Αρχαίας Θήρας. Μετά παίξαμε όλοι μαζί κάποια παιχνίδια, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με φόντο την υπέροχη θέα που μας είχε μαγέψει και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

                    Σε αυτή την μοναδική εκδρομή περάσαμε τέλεια! Μάλιστα κάποιοι από εμάς όταν αφηγηθήκαμε τις εμπειρίες μας στους γονείς μας διαπιστώσαμε με έκπληξη πως οι ίδιοι δεν γνώριζαν αυτούς τους »κρυμμένους θησαυρούς» του νησιού μας! Έτσι η ανάβαση αυτή επαναλήφθηκε σε δεύτερο χρόνο , αυτή τη φορά για να ξεναγήσουμε οι ίδιοι τους γονείς μας και τους φίλους τους!

                     Θα θέλαμε να κλείσουμε το θέμα μας με μια συμβουλή: η Σαντορίνη έχει υπέροχη φύση και πολλούς τέτοιου τύπου »κρυμμένους θησαυρούς». Αξίζει τον κόπο να τους γνωρίσουμε και φυσικά να τους προστατέψουμε!

(Πηγή: giannisargyros.blogspot.com.)