Τους τελευταίους μήνες τα πάντα έχουν αλλάξει. Μια πανδημία μας έχει οδηγήσει στο να ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Τον Νοέμβριο, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τη λήψη αυστηρότερων μέτρων για ακόμα μια φορά με στόχο την αντιμετώπιση του φονικού ιού.
Πολλά μέτρα-περιορισμοί μου θυμίζουν αυτούς της Χούντας. Π.χ. στον περιορισμό των ατόμων στις συναθροίσεις, στην απαγόρευση της κυκλοφορίας κτλ. Όπως είχε πει ο Αμερικανός δικαστής Learned Hond τον Μάιο του ‘44
« Όταν η ελευθερία πεθαίνει στις καρδιές των ανδρών και των γυναικών, όπου κάποτε υπήρχε, τότε κανένα Σύνταγμα, κανένας νόμος, κανένα Δικαστήριο δε μπορεί να τη σώσει ». Πραγματικά αναρωτιέμαι εάν σήμερα είμαι όντως ελεύθερη.
Ένας από τους πολλούς τομείς που επηρεάστηκαν από τα περιοριστικά μέτρα ήταν και η παιδεία. Η δια ζώσης διδασκαλία αντικαταστάθηκε με την υποχρεωτική , πλέον, τηλεκπαίδευση.
Αρχικά θα περιγράψω τη δική μου εμπειρία. Μπορώ να πω πως το κλείσιμο των σχολείων εκείνη τη χρονική περίοδο ήταν ό,τι χειρότερο για την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου έλειπε στο εξωτερικό και ο παππούς μου έπρεπε να μπει επειγόντως σε χειρουργείο. Εγώ είχα χάσει την όρεξη για μάθηση κι έβλεπα το μάθημα ως μια υποχρέωση και μόνο αυτό.
Γενικότερα δεν πιστεύω ότι η τηλεκπαίδευση είχε αποτελέσματα και ούτε θα πρέπει να συνεχιστεί. Δε γίνεται σχεδόν καθόλου μάθημα, αφού οι μαθητές κοροϊδεύουν λέγοντας ότι δεν έχουν μικρόφωνο ή ότι δεν έχουν καλή σύνδεση. Μερικές φορές είναι αλήθεια, αλλά τις περισσότερες όχι. Οι καθηγητές από την άλλη- πλην ελαχίστων- αντί να μας προχωρήσουν την ύλη, ακούν την ιστορία του κάθε μαθητή και πολλές φορές λένε και τη δική τους. Δε λέω να μη συζητάμε, αλλά να το κάνουμε με μέτρο. Το θέμα είναι να κερδίσουμε ό,τι μπορούμε από την τηλεκπαίδευση και όχι να μάθουμε το κάθε, άσχετο με το μάθημα, πρόβλημα του καθενός. Επίσης πολλές φορές υπάρχει πολιτικοποίηση, κάτι που δε θεωρώ σωστό. Ο καθένας από εμάς έχει την άποψή του και τη σέβομαι, αλλά δε γίνεται οι ίδιοι οι καθηγητές και πολλές φορές και μαθητές να γίνονται συνομωσιολόγοι.
Βέβαια υπάρχουν κι άλλα σημαντικότερα προβλήματα. Πλέον είσαι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ να έχεις υπολογιστή και διαδίκτυο και να περνάς αμέτρητες ώρες καθημερινά σε αυτόν. Ό,τι μας είχαν μάθει για να μην εθιζόμαστε στα ηλεκτρονικά αυτόματα κατέρρευσε. Υπάρχουν αρκετά προβλήματα, κυρίως τεχνικά, με αποτέλεσμα περίπου το 22% των μαθητών να μην είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει το μάθημά του.
Ένα τεράστιο πρόβλημα αποτελεί και η αξιολόγηση. Οι βαθμοί είναι πλασματικοί και μερικοί μαθητές αδικούνται, ενώ άλλοι που «κοροϊδεύουν» βγήκαν μπροστά. Η ύλη δεν καλύφθηκε «σωστά» και δόθηκε προτεραιότητα στα βασικά κυρίως μαθήματα.
Τέλος έχει αυξηθεί παγκοσμίως το ποσοστό των εφήβων που πάσχουν από κατάθλιψη, είναι πιο εσωστρεφείς κλπ, αφού είναι εκείνοι και η οθόνη. Πολλοί έχουν ακόμη ξεχάσει να μιλούν και να γράφουν σωστά, κάτι που είναι απαράδεκτο για τη σημερινή κοινωνία.
Κλείνοντας, επιμένω ότι το λουκέτο στα σχολεία μόνο καλό δεν είναι, αφού η παιδεία καταστρέφεται σιωπηλά και θα φτάσουμε μία μέρα στο σημείο να έχουμε μόνο μαγαζιά-λιανεμπόριο και όχι επιστήμονες. Ας μην ξεχνάμε όμως «Η ελευθερία αυτή θα παραμείνει ζωντανή μόνο όσο αυτές οι καρδιές θα εξακολουθούν να χτυπούν».
