Η Τήλος είναι ένα από τα Δωδεκάνησα, το έβδομο σε φθίνουσα κατάταξη έκτασης. Βρίσκεται 22 μίλια ΒΔ. της Ρόδου και 222 μίλια από τον Πειραιά. Έχει σχήμα ακανόνιστο και η έκτασή της είναι 61,487 τ.χλμ. ενώ ο πληθυσμός της, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 780 κάτοικοι, ενώ στην απογραφή του 2001, ανήρχετο σε 533 κατοίκους.
Γενικά το έδαφός της είναι ορεινό και βραχώδες με μία μικρή πεδιάδα στο κέντρο της που καταλήγει στη παραλία του Ερίστου. Υψηλότερη κορυφή είναι του Προφήτη Ηλία με υψόμετρο 620 περίπου μέτρα. Το συνολικό ανάπτυγμα των ακτών της νήσου φθάνει τα 63 χλμ. Στο νησί υπάρχουν τέσσερις οικισμοί: το Μεγάλο Χωριό με 241 κατοίκους, τα Λιβάδια με 484, ο Άγιος Αντώνιος με 39 και η Έριστος με 16 (απογραφή 2011). Η Τήλος διαθέτει πολλά αρχαιολογικά μνημεία.
Έγινε γνωστή όταν το 1970 ο καθηγητής παλαιοντολογίας Νικόλαος Συμεωνίδης ανακάλυψε στο σπήλαιο Χαρκαδιό, στην περιοχή της Μισαριάς, νεκροταφείο ελεφάντων νάνων οι οποίοι βρέθηκαν απομονωμένοι στο νησί μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος, της οποίας οι κορυφές συνθέτουν το σημερινό αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Στη νήσο εδρεύει μικρό παλαιοντολογικό μουσείο όπου εκτίθενται κάποια από αυτά τα ευρήματα. Στην Τήλο υπάρχουν αρκετές αθλητικές εγκαταστάσεις. Το νησί διαθέτει ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με πλαστικό χλοοτάπητα, ένα ανοικτό γήπεδο καλαθοσφαίρισης καθώς και δύο γήπεδα πετοσφαίρισης τα οποία βρίσκονται στα προαύλια των σχολικών μονάδων. Κατά του θερινούς μήνες υπάρχουν και δυο γήπεδα beach volley, ένα στην παραλία της Ερίστου και ένα στην παραλία στα Λιβάδεια. Ο δήμος Τήλου περιλαμβάνει το νησί της Τήλου, καθώς και τις γύρω νησίδες.
Τα νερά της θάλασσας είναι κρυστάλλινα και πολύ ζεστά κι αυτό τα κάνει κατάλληλα για κολύμπι από την αρχή της άνοιξης μέχρι και το τέλος του φθινοπώρου. Περιττό να πω ότι είναι το «Νησί-Παράδεισος» για τους λάτρεις του bird watching. Η άνοιξη, με τη μεγάλη ποικιλία της χλωρίδας να σκορπίζει μοσχοβολιές στον αέρα και τα εκθαμβωτικά χρώματα των αγριολούλουδων να στολίζουν πλαγιές και λιβάδια, είναι η καλύτερη εποχή για το νησί. Το φθινόπωρο είναι ιδανική εποχή για γνωριμία με την πραγματική ζωή στο νησί, κουβεντούλα με τους κατοίκους στα καφενεία, μπάνιο σε σμαραγδένια και γαλήνια νερά, ηλιοθεραπεία σε ερημικές πανέμορφες παραλίες, μόνοι σας. Τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, εκτός από τη ζέστη και την αυξημένη κίνηση, κινδυνεύετε να πέσετε στα μελτέμια και να μην μπορείτε να σταθείτε από τον αέρα πουθενά. Γιατί, άμα πιάσει αέρας εδώ, ξεχνάει να σταματήσει. Φυσικά για τους λάτρεις του wind surfing δεν το συζητώ. Αύγουστο και πάλι Αύγουστο στην Τήλο. Το πολύ πολύ, αν δεν προσέξετε, να βρεθείτε στην κοντινή Νίσυρο, στην Κω ή στα παράλια της Τουρκίας! Τα Λιβάδια, η Έριστος, ο Άγιος Αντώνιος και η Πλάκα είναι οι μόνες προσβάσιμες οδικά παραλίες. Λεθρά, Δεσπότη Νερό, Σκάφη, Θολό, Άγιος Στέργιος αλλά και πολλές άλλες μικρότερες είναι προσβάσιμες είτε από μονοπάτια είτε διά θαλάσσης. Η πρόσβαση από μονοπάτια προϋποθέτει γερό ποδαρόδρομο και σε αρκετές από αυτές, όπως π.χ. στον Άγιο Στέργιο, τα γερά πνευμόνια κρίνονται απαραίτητα, γιατί το απότομα ανηφορικό μονοπάτι στην επιστροφή είναι πολύ ζόρικο. Εκτός από τα Λιβάδια, που είναι και το λιμάνι του νησιού, άλλοι οικισμοί είναι το Μεγάλο Χωριό, κτισμένο στις πλαγιές του Αγίου Στεφάνου, με ερείπια κάστρου των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη στην κορυφή του και θέα απεριόριστη.
Στο χωριό αξίζει να επισκεφτείτε τον ναό τον Αρχαγγέλου Ταξιάρχη Μιχαήλ, το παραδοσιακό καφενείο με θέα την εύφορη κοιλάδα μέχρι την παραλία της Εριστού, την Έκθεση των Νάνων Ελεφάντων που βρέθηκαν στο Σπήλαιο του Χαρκαδιού, να θαυμάσετε την υπέροχη παραδοσιακή αρχιτεκτονική του και να περπατήσετε το παλιό μονοπάτι-καλντερίμι που ενώνει το Μεγάλο Χωριό με τον οικισμό-ψαρολίμανο του Αγίου Αντωνίου, στον βυθό του οποίου κείτεται αρχαίο νεκροταφείο με απολιθωμένους σκελετούς που είναι ορατοί μόνο μέσα από τη θάλασσα. Το Μικρό Χωριό είναι ένα χωριό-φάντασμα.
Χτισμένο πάνω από τα Λιβάδια τον 15ο αιώνα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, που κατέβηκαν στα Λιβάδια και εγκαταστάθηκαν εκεί, χρησιμοποιώντας για τα καινούρια σπίτια τους ό,τι υλικό μπόρεσαν να ξηλώσουν από τα προηγούμενα (π.χ. πόρτες, παράθυρα, κάγκελα).
Σήμερα τα πετρόχτιστα σπίτια του, απογυμνωμένα από κάθε στολίδι, ξύλινο ή μεταλλικό, δύσκολα τα ξεχωρίζεις από τα βραχώδη πετρώματα, πάνω στα οποία είναι κτισμένα. Κι όμως το καλοκαίρι, όποιος περνάει βράδυ από εκεί νομίζει ότι το χωριό κατοικείται! Το παιχνίδι αυτών των παραισθήσεων οφείλεται στην ιδέα ενός νεαρού που αγόρασε ένα δίπατο σπίτι, το οποίο λειτουργεί το καλοκαίρι ως μπαρ. Ο ίδιος, λοιπόν, πέρασε ηλεκτρικά καλώδια σε αρκετά σπίτια και δρόμους και φωταγώγησε το χωριό-φάντασμα, το οποίο φαντάζει έτσι για λίγους μήνες ζωντανό και κατά κάποιο τρόπο είναι, αφού έχει γίνει αγαπημένο στέκι των νέων.
