Η πρόσκληση της εφημερίδας σας να γράψω σχετικά με τη φιλαναγνωσία με πήγε πολλά χρόνια πίσω. Τότε που παιδί κι εγώ, βρήκα 500 δραχμές (τόσο πίσω) στα νερά της βροχής πηγαίνοντας στο σχολείο και αγόρασα «Τα Μυστικά του Βάλτου» της Π. Δέλτα. Θυμάμαι με συγκίνηση ότι ο βιβλιοπώλης μου χάρισε άλλο ένα βιβλίο. Ήμουν βλέπεις τακτική πελάτισσα και είχαμε γίνει φίλοι. Έχω κι άλλη εικόνα από ένα καλοκαίρι που διάβαζα «Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» καθισμένη αναπαυτικά – δεν ξέρω πώς – στο παράθυρο του σπιτιού μου. Για μας που δεν είχαμε ταξίδια, κινητά και social media το βιβλίο ήταν το παράθυρο στο κόσμο. Πραγματικά τα βιβλία της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας ήταν το καταφύγιό μου. Οι ήρωές τους μου έκαναν καλή παρέα, μου έδιναν λύσεις, με συντρόφευαν.
Τα λογοτεχνικά βιβλία – και δυστυχώς αυτό ισχύει ακόμα – ήταν πιο διασκεδαστικά και πιο
ενδιαφέροντα από τα σχολικά. Δε θα πω ότι απέκτησα πλούσιο λεξιλόγιο και έγραφα καλές εκθέσεις, επειδή διάβαζα, γιατί διαπίστωσα ότι αυτό το κατακτάς και με άλλους τρόπους, όπως τη σκέψη, τη συζήτηση, την ενημέρωση. Ιστορία όμως μάθαινα από τη λογοτεχνία και μάλιστα χωρίς να αποστηθίζω ημερομηνίες και ονόματα. Μεγαλώνοντας άλλωστε κατάλαβα ότι τα βιβλία ήταν ένας τρόπος να επικοινωνήσω και να νιώσω οικειότητα με άλλους ανθρώπους. Ένα κοινός τόπος, μια αφορμή, για να μοιραστούμε συναισθήματα, ανησυχίες, ιδέες και όνειρα, όπως περίπου η μουσική ή ο κινηματογράφος.
Χαίρομαι λοιπόν, γιατί και φέτος οι μαθητές μας διαβάζουν. Κάποιοι ασθμαίνοντας και με λίγη γκρίνια. Τους κατανοώ. Τι να γίνει; Μερικοί αντιγράφοντας το οπισθόφυλλο. Έμαθα να είμαι επιεικής. Όλοι από κάπου πρέπει να αρχίσουν… Άλλοι το κάνουν αγόγγυστα και με πάθος. Τους καμαρώνω. Γνωρίζουν συγγραφείς και ποιητές, ετοιμάζουν παρουσιάσεις – καλλιεργώντας μια χρήσιμη δεξιότητα, που χρειάζεται χρόνο και κόπο, για να εδραιωθεί – και συμμετέχουν ενεργά στην πρωτότυπη, μηνιαία, σχολική εφημερίδα. Μπράβο σε όλους σας!!!
Κατερίνα Κουτσοπούλου, φιλόλογος
