Υπήρχε παλιά-ωραία-συνήθεια,κατά την οποία ,οι νιόπαντροι φιλοξενούνταν στο σπίτι του νονού, το μεσημέρι της αποκριάς. Μαζί τους έφερναν και μια τυρόπιτα , που έκαναν όλα τα σπίτια εκείνη τη μέρα.
Μετά το γεύμα, τραγουδούσαν και χόρευαν μερικά τραγούδια , κατά την αναχώρηση δε, φιλούσαν το χέρι του νούνου και της νούνας κι έπαιρναν φεύγοντας κάποιο δώρο.
Επισκέπτονταν επίσης τους γονείς και των δύο, τους φιλούσαν το χέρι και έπαιρναν συγχώρεση για τον χρόνο που πέρασε .»Σ’χωρεμένα, νερό κι άλας» , έλεγαν δίνονταςντα χέρια και έφευγαν.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, τα »κουμπαρούλια» (βαφτιστήρια) πήγαιναν στον νούνο και στη νούνα τους για να πάρουν συγχώρεση, τους φιλούσαν το χέρι και έπαιρναν σαν κέρασμα δραχμές, καραμέλες, αμύγδαλα κλπ.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ανταλλάσονταν επισκέψεις μεταξύ συγγενών, φίλων, γειτόνων. Οι νεότεροι πήγαιναν στα σπίτια των μεγαλυτέρων για να »σ’χωρεθούν». Το ίδιο γινόταν και στην αγορά, μεταξύ χωριανών καθώς έφευγαν σιγά-σιγά όλοι για τα σπίτια τους.
Κατά το δείπνο έμπαιναν στο τραπέζι όλα τα αρτύσιμα φαγητά του σπιτιού και έτρωγαν μαζί γονείς ,παιδιά,νύφες,εγγόνια και διασκέδαζαν μέχρι τα μεσάνυχτα, με αποκριάτικα τραγούδια και χορούς.

Μετάτο φαγητό, έπαιζαν το παιχνίδι »χάσκα» μ’ενα βρασμένο αυγό ή μ’ένα κομμάτι χαλβά, που το έδεναν με κλωστή και το κουνούσαν μπρός-πίσω στο στόμα καθενός,με τη σειρά. Ήταν δύσκολο να το πιάσει κανένας ,ανοίγοντας κάθε φορά το στόμα ,ενώ οι άλλο γελούσαν με τις προσπάθειες-αποτυχίες. Όποιος όμως τα κατάφερνε ,έτρωγε το αυγό ή το χαλβά. Προτιμούνταν απο τους νέους ο χαλβάς με στραγάλια, ο οποίος ήταν πολύ νόστιμος.
Υπήρχε ακόμα η συνήθεια , μετά το δείπνο, να ανάβονται φωτιές στα κυριότερα σταυροδρόμια, με ξερούς κέδρους και πουρνάρια, που παίρνονταν από γειτόνικες αυλές και φράχτες.
Γύρω από τις φωτιές αυτές γίνονταν χοροί, στους οποίους έπαιρναν μέρος νέοι,νέες ,άντρες, γυνάικες, γέροι, γριές, τραγουδώντας αποκριάτικα τραγούδια,συχνά δε πηδούσαν πάνω απο τις φλόγες, λέγοντας διάφορα λόγια.
Οι χοροί αυτοί, γύρω από τις φωτιές, κρατούσαν σχεδόν ως τα μεσάνυχτα, οπότε κουράζονταν, έσβηναν κι οι φωτιές διότι τελείωναν τα κάυσιμα, και πήγαιναν, καθένας στο σπίτι του , για να κοιμηθούν.
Ένα αποκριάτικο έθιμο που δεν αναφέραμε, είναι τα καρναβάλια. Στο χωριό μας τα μόνα καρναβάλια που γίνονταν-κι αυτό όχι κάθε χρόνο-ήταμ τα εξής:
-
Η καμήλα με οδηγό καμηλιέρη ,πάνω στην οποία καβαλίκευαν ένα-δύο άτομα με πληρωμή, πολλές φορές θύμωνε και τους πετούσε κάτω ή κλωτσούσε εκείνους που την πείραζαν.
-
Ο χωριάτικος γάμος ,σύμφωνα με τα παλιά έθιμα, που έπαιρνε όμως σατιρικό χαρακτήρα.
-
Η αρκούδα με τον αρκουδιάρη.
Οι τρείς αυτές εκδηλώσεις γίνονταν αποκλειστικά από νέους άντρες, που είχαν κέφι και διάθεση για αστεία και διασκέδαζαν με τα καμώματά τους όλοι οι κάτοικοι.
Πηγή: Ελευθέριος Ευαγγ. Λάλος