Από τον  Βαποράκη Δημήτρη 

   Η  λέξη άσυλο, τόσο στην αρχαιότητα όσο και στις μέρες μας σημαίνει γενικώς το απαραβίαστο του χώρου  κατά της αυθαιρεσίας των αρχών.  Στην αρχαιότητα επικρατούσε η άποψη ότι αποτελούσε εσχάτη ασέβεια να βλάψει κάποιος ή να αποσύρει από τους βωμούς, τα ιερά και  τους  τάφους, εκείνους που προσέφευγαν στους τόπους αυτούς, γιατί τελούσαν υπό την προστασία των θεών· γεγονός που διέκρινε την ανθρώπινη από τη θεϊκή δικαιοσύνη. Τα άτομα που κατέφευγαν σε τέτοιους ιερούς χώρους, που θεωρούνταν άσυλα, ονομάζονταν  ικέτες και  ήταν ιερά πρόσωπα.  Για παράδειγμα στο ναό της Αθηνάς στην ακρόπολη της αρχαίας Σπάρτης είχε καταφύγει  ο βασιλιάς της Σπάρτης,  Παυσανίας  όπου τελικά πέθανε από ασιτία, περικυκλωμένος  από  τους  εχθρούς  του, που  δεν μπορούσαν να  τον  συλλάβουν,  γιατί  ο ναός  αποτελούσε άσυλο.

  Σήμερα  με  τη  λέξη  άσυλο εννοούμε,  εκτός από  τον ιερό  και  απαραβίαστο χώρο, το  πολιτικό  άσυλο,  δηλαδή την προστασία η οποία παρέχεται από ξένη χώρα  σε κάποιον που διώκεται στην πατρίδα του για πολιτικούς λόγους αλλά και το φιλανθρωπικό ίδρυμα του οποίου σκοπός είναι η περίθαλψη ατόμων που είναι ανίκανα να συντηρήσουν τον εαυτό τους.

Πηγή:

http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%AC%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BF&dq=