Από την Πάνου Αναστασία
Η λέξη «χίμαιρα» χρησιμοποιείται μεταφορικά, προκειμένου να δηλώσει «το προϊόν της φαντασίας, επιθυμία που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί» (π.χ. «κυνηγώ χίμαιρες»= επιδιώκω κάτι ανέφικτο, «το σχέδιό του να αλλάξει τον κόσμο ήταν μια χίμαιρα», «δεν είναι άνθρωπος προσγειωμένος· ζει με χίμαιρες / κυνηγάει χίμαιρες»). Είναι συνώνυμη των λέξεων «ουτοπία», «αυταπάτη».
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Χίμαιρα ήταν ένα τέρας με κεφάλι λιονταριού, ουρά φιδιού και με ένα κεφάλι κατσίκας στη μέση, ενώ από το στόμα της έβγαιναν φλόγες. Γεννήθηκε από τον Τυφώνα και την Έχιδνα. Κατοικούσε στη Λυκία, την οποία κατέστρεφε, λεηλατούσε και άρπαζε τα κοπάδια. Τη Χίμαιρα κατάφερε να σκοτώσει ο Βελλερεφόντης, ο γιος του Γλαύκου, βασιλιά της Κορίνθου. Ο Βελλερεφόντης, επειδή άθελά του σκότωσε τον αδελφό του, εξορίστηκε στην αυλή του βασιλιά του Άργους, Προίτου. Η γυναίκα του βασιλιά, όμως, τον ερωτεύτηκε και επειδή ο Βελλερεφόντης δεν ανταποκρίθηκε, η βασίλισσα τον συκοφάντησε στον άντρα της λέγοντάς του ότι δοκίμασε να την αποπλανήσει. Ο Προίτος δεν θέλησε να τον σκοτώσει ο ίδιος και γι΄ αυτό τον έστειλε στον πεθερό του, τον Ιοβάτη, βασιλιά της Λυκίας. Ο Ιοβάτης, για να τον εξοντώσει, του ανέθεσε μια σειρά από δοκιμασίες, η πρώτη από την οποία ήταν να σκοτώσει τη Χίμαιρα.
Ο Βελλερεφόντης τα κατάφερε χάρη στον Πήγασο, το φτερωτό του άλογο.
ΠΗΓΕΣ
1. Μπαμπινιώτης, Γ. (1998). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.
2. Τσοτάκου-Καρβέλη, Αικ. (2007). Λεξικό της ελληνικής μυθολογίας, εκδ. Σοκόλη.
