Από τον Κουμπούρα Μενέλαο
Η λέξη «Ερινύες» προέρχεται από την αρχαία ελληνική «Ἐρινῦς, -ύος», η οποία είναι αβεβαίου ετύμου.
Οι Ερινύες στην ελληνική μυθολογία είναι οι τρεις θεότητες της εκδίκησης και της τιμωρίας. Τιμωρούν τον φόνο, τη βεβήλωση ασύλου, όσους δεν σέβονται τον θεσμό της φιλοξενίας. Ακόμη, τιμωρούν την επιορκία, καθώς και άλλα παρόμοια εγκλήματα. Καλούνται Αληκτώ, Τεισιφόνη και Μέγαιρα. Γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού, όταν τον τραυμάτισε ο Κρόνος, κατόπιν παρακλήσεως της μητέρας του, της Γαίας. Κατά μία άλλη παράδοση, ήταν κόρες της Νύχτας. Είχαν όψη κυνηγέτιδων παρθένων ή γραιών, ενώ συχνά έπαιρναν και τη μορφή σκύλου. Από τα μάτια τους έβγαιναν φωτιές και από το δύσοσμο στόμα τους έσταζε αίμα. Είχαν φίδια αντί για μαλλιά. Το πρόσωπό τους ήταν χλωμό και φορούσαν πένθιμα ενδύματα.
Κατοικούσαν σε μέρη που θεωρούνταν είσοδοι του Άδη. Η πέμπτη ημέρα κάθε μήνα ήταν η ιερή τους ημέρα και οι θνητοί έκαναν συνήθως αναίμακτες θυσίες προς τιμήν τους. Κατεδίωκαν και βασάνιζαν σκληρά κάθε εγκληματία, ο οποίος δεν εύρισκε ανάπαυση ούτε με το θάνατό του, παρά μόνο στην περίπτωση που εξαγνιζόταν. Ο εξαγνισμός γινόταν κατά τη διάρκεια ιεροτελεστιών, οι οποίες τελούνταν τη νύχτα. Κατ’ ευφημισμόν ονομάζονταν και Ευμενίδες, επειδή προστάτευαν τη χώρα όπου έμεναν, επαγρυπνώντας για την τήρηση της τάξης και προστατεύοντας – ως χθόνιες θεότητες – τη γονιμότητα του εδάφους.
Η λέξη «Ερινύες» ως προσηγορικό χρησιμοποιείται μεταφορικά σε φράσεις, όπως η ακόλουθη: «τον κυνηγούν οι Ερινύες της προδοσίας». Σε αυτή την περίπτωση, η λέξη σημαίνει τις τύψεις που επέρχονται ως συνέπεια κάθε άδικης πράξης.
ΠΗΓΕΣ
1. Μπαμπινιώτης, Γ. (1998). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.
2.Τσοτάκου-Καρβέλη Αικατερίνη (2007), Λεξικό της ελληνικής μυθολογίας, εκδ. Σοκόλη.
