της Σίλιας Κουτρουμπή
“ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἄνθρωποι πανταπάσι την τοῦ ἔρωτος δύναμην οὐκ ἠσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοι γὲ μέγιστ” ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ βωμοὺς καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν μέγιστας//”
-Πλάτων, Συμπόσιον (περί ἔρωτος), 189c
Κατά τον Αριστοφάνη, οι μεγαλοπρεπέστεροι βωμοί θα έπρεπε να χτίζονται στο όνομα του έρωτος.
Η αιτία που ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει στην αυταπάρνηση, δεν εγκαταλείπει τον εγωισμό, δεν θυσιάζει σώμα και νου στο αισθάνομαι, αλλά εμμένει δέσμιος του πρέπει, κρύβεται πίσω από την ανικανότητά του να συλλάβει την κυριαρχία του έρωτα.
Ίσως ο μεγάλος κωμικός να έχει δίκιο και η ανθρωπότητα να δυστυχεί χωρίς την γνωριμία με το πιο δυνατό συναίσθημα.
Μπορεί πράγματι ο κορμός του εγώ συμπάσχω, εγώ νοιάζομαι, εγώ κατανοώ, να είναι το εγώ.
Ίσως, πάλι, να μην έχουν γίνει οι μεγαλύτερες θυσίες για τον έρωτα καθώς η απερισκεψία του ερωτευμένου δεν ωρίμασε ποτέ έως την απολυτότητα της αγάπης.
Ίσως κάποιος άτυχος που δεν προλάβει να ερωτευτεί, αλλά ο χρόνος σπρώξει βίαια την καρδιά του προς την αγάπη·
ίσως εκείνος αρνηθεί τον εαυτό του,
ίσως εκείνος σπάσει τα δεσμά του πρέπει,
ίσως εκείνος θυσιάσει σώμα και νου,
ίσως εκείνος γίνει ο άνθρωπος που θα χτίσει τον βωμό του έρωτος.
