Αγαπώ σημαίνει μάχομαι
της Αγγελικής Τσιμούρη
Φέτος σημειώνονται 51 χρόνια από όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου κουράστηκαν να βλέπουν τους συμπατριώτες τους να υποφέρουν στα χέρια της χούντας και αποφάσισαν πως το δικτατορικό αυτό καθεστώς έπρεπε να πέσει. Με τον εορτασμό της ηρωικής τους πράξης, θυμάμαι επαναστάσεις που αποτέλεσαν σημαντικά σημεία καμπής της παγκόσμιας ιστορίας και μου δημιουργείται μια απορία. Τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους που έχουν όλη τους τη ζωή μπροστά τους να τα παρατήσουν όλα και να επαναστατήσουν ενάντια σε δυνάμεις μεγαλύτερες από τους εαυτούς τους;
Ενώ κάθε επανάσταση έχει μοναδικές αιτίες, ορισμένοι κοινοί παράγοντες συχνά συγκλίνουν για να πυροδοτήσουν επαναστατικά κινήματα. Τα απολυταρχικά καθεστώτα, η ευνοιοκρατία και ο περιορισμός της ελευθερίας του ανθρώπινου πνεύματος αυξάνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Όταν ο λαός νιώθει πως η φωνή του δεν ακούγεται και πως είναι αποκλεισμένος από τη λήψη πολιτικών αποφάσεων, ξεκινά να αμφισβητεί την εξουσία. Παράλληλα, οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η πείνα και η ανεργία συχνά οδηγούν σε εξεγέρσεις, καθώς οι ανάγκες του κόσμου δεν ικανοποιούνται.
Ακόμη, η ιστορία μάς έχει δείξει ουκ ολίγες φορές ότι όταν μία επανάσταση είναι επιτυχής, καταφέρνει να δώσει ελπίδα και θάρρος στους καταπιεσμένους λαούς άλλων χωρών. Για παράδειγμα, η Γαλλική Επανάσταση και ο Διαφωτισμός αφύπνισαν τον άνθρωπο στις κοινωνικές αδικίες και του δίδαξε να μην αποδέχεται τυφλά το κατεστημένο, αλλά να αγωνίζεται για το δίκαιο. Τέλος, η πρόοδος της τεχνολογίας και της διάδοσης των πληροφοριών έδωσε στον κόσμο πρόσβαση σε εναλλακτικές απόψεις βοηθώντας τον να δει μέσα από τη χειραγώγηση της πραγματικότητας από τα μέσα ενημέρωσης.
Όλα τα παραπάνω έχουν υπάρξει έναυσμα για πολυάριθμες επαναστάσεις. Παρόλα αυτά, δεν πιστεύω πως αυτοί οι λόγοι από μόνοι τους είναι αρκετοί για να υπερνικήσουν τον φόβο που έρχεται με μια τέτοια απόφαση. Θεωρώ ότι η επανάσταση είναι μια πράξη αγάπης— αγάπης για την πατρίδα μας και αγάπης για τους συνανθρώπους μας. Επαναστατούμε επειδή δεν μπορούμε να βλέπουμε τη χώρα που τόσο αγαπάμε στα χέρια κάποιου που δεν καταλαβαίνει την αξία που έχει κάθε βουνοκορφή, κάθε πεδιάδα και κάθε ακρογιάλι για τον λαό της. Επαναστατούμε καθώς δεν αντέχουμε να βλέπουμε άλλους ανθρώπους, όποιοι και να είναι, να υποφέρουν στα χέρια ενός καθεστώτος άπληστου και καταπιεστικού.
Το πνεύμα της επανάστασης είναι διαχρονικό και καθ” όλη τη διάρκεια της ιστορίας έχουν υπάρξει άνθρωποι τόσο ανιδιοτελείς που έβαλαν τη ζωή τους σε κίνδυνο ώστε να αγωνιστούν για τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο οποίος είπε: «Όπως όλοι, θα ήθελα να ζήσω μια μεγάλη ζωή. Αλλά δεν με απασχολεί αυτό τώρα. Θέλω απλώς να κάνω το θέλημα του Θεού. Και μου επέτρεψε να ανέβω στο βουνό. Και κοίταξα από κάτω. Και είδα τη Γη της Επαγγελίας. Μπορεί να μην φτάσω εκεί μαζί σας. Αλλά θέλω να ξέρετε απόψε, ότι ως λαός, θα φτάσουμε στη γη της επαγγελίας!» και ο Φρεντ Χάμπτον, ο οποίος στα 20 του δήλωσε πως: «Πιστεύω ότι θα κάνω τη δουλειά μου και δεν πιστεύω ότι γεννήθηκα για να πεθάνω σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δεν πιστεύω ότι θα πεθάνω γλιστρώντας σε ένα κομμάτι πάγου. Δεν πιστεύω πως θα πεθάνω επειδή η καρδιά μου δεν είναι καλά. Δεν πιστεύω ότι θα πεθάνω από καρκίνο του πνεύμονα. Πιστεύω ότι θα μπορέσω να πεθάνω κάνοντας τα πράγματα για τα οποία γεννήθηκα. Πιστεύω ότι θα μπορέσω να πεθάνω για τον λαό. Πιστεύω ότι θα μπορέσω να πεθάνω ως επαναστάτης. Γιατί δεν ζεις για τον λαό; Γιατί δεν αγωνίζεσαι για τον λαό; Γιατί δεν πεθαίνεις για τον λαό;». Εκείνοι και όλοι όσοι έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για την ελευθερία και την ισότητα το έκαναν, γιατί γνώριζαν πως υπάρχουν πράγματα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά από εμένα και εσένα. Η αγάπη τους για τον άνθρωπο δε γνώριζε όρια και θεωρώ έτσι οφείλουμε να αγαπάμε και εμείς.
Στις μέρες μας όπου και να κοιτάξουμε υπάρχει πόνος και δυσχέρεια και το κακό είναι ότι το έχουμε συνηθίσει και πλέον δε μας ενδιαφέρει να κάνουμε κάτι γι’αυτό. Έχουμε τραβήξει μια γραμμή ανάμεσα σε «εμάς» και σε «αυτούς». Βλέπουμε άλλους να υποφέρουν και σκεφτόμαστε τουλάχιστον δεν είμαστε εκείνοι. Όμως αυτό το σκεπτικό είναι πολύ επικίνδυνο. Ο θυμός μας είναι δώρο και ένα σημάδι ότι νοιαζόμαστε. Μάλιστα, η πολυβραβευμένη συγγραφέας Ζάντι Σμιθ έγραψε: «Κάποιοι επιλέγουν τη στενότερη δυνατή όψη της κατηγορίας των “ανθρώπων μου”: εννοούν μόνο την άμεση οικογένειά τους. Για άλλους, η κραυγή διευρύνεται για να περιλάβει μια πόλη, ένα έθνος, μια ομάδα πίστης, μια φυλετική κατηγορία, μια διασπορά. Αλλά όποιες κι αν είναι οι προσωπικές σας πεποιθήσεις, όταν στρέφετε την πλάτη σας εσκεμμένα από οποιοδήποτε ανθρώπινο πόνο, μετατρέπετε αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα πορώδες σύνορο μεταξύ “των ανθρώπων σας” και της υπόλοιπης ανθρωπότητας σε κάτι άκαμπτο και θανατηφόρο. Ζητάτε να μην σας ενοχλεί η ιστορία ενός κανένα, τα βάσανα ενός κανένα. Αλλά σίγουρα το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούσουμε τι έγινε σε ένα άτομο ή τι γίνεται ακόμα. Είναι το λιγότερο που χρωστάμε στους νεκρούς και στους υποφέροντες». Είναι, λοιπόν, σημαντικό να καταλάβουμε πως η αδικία, οπουδήποτε και αν συμβαίνει, απειλεί τη δικαιοσύνη παντού. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο από ποτέ και μόνο η αγάπη μπορεί να μας φέρει κοντά, έτσι ώστε να αγωνιστούμε για τα δικαιώματα όλων.
