Τα πόδια του λωτού
Για περίπου δέκα αιώνες, ολόκληρες γενιές γυναικών της Κίνας υπέμεναν μία απίστευτα οδυνηρή πρακτική. Προκειμένου να εξασφαλίσουν όλες τις προϋποθέσεις για έναν καλό γάμο, οι γονείς επέλεγαν από πολύ μικρή ηλικία να διαμορφώσουν τα πόδια των κοριτσιών τους με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να ενισχύσουν την προοπτική ενός «καλού γάμου». Στη διάρκεια μιας μικρής τελετής και υπό την καθοδήγηση ενός «εξειδικευμένου» προσώπου έσπαγαν τα οστά των πελμάτων και διαμόρφωναν τα πόδια των κοριτσιών τους σε πολύ μικρές ηλικίες με τέτοιον τρόπο, ώστε μεγαλώνοντας να μοιάζουν με οπλές.
Ο μύθος αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν όταν ο αυτοκράτορας LiYu, που κυβερνούσε την Κίνα κατά το 961-975, ερωτεύτηκε μία χορεύτρια, η οποία έδενε τα πέλματα της στο σχήμα της ημισέληνου και χόρευε στις μύτες των ποδιών της ανάμεσα σε άνθη λωτών.
Αυτό ενίσχυσε την πεποίθηση ότι το κομψό μικρό πόδι είναι ενδεικτικό αριστοκρατικής καταγωγής. Έτσι ξεκίνησε το δέσιμο των ποδιών από τη βασιλική αυλή και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Κίνα. Τα παραμορφωμένα “πόδια του λωτού” αποτέλεσαν πρότυπο ομορφιάς, χάρης και πλούτου. Ήταν σημάδι πως η γυναίκα με μικρά πέλματα δεν δούλευε στα χωράφια ή στην αλιεία αλλά ήταν ευγενικής καταγωγής και έτσι αυξάνονταν οι πιθανότητες να έχει έναν καλό γάμο. Σταδιακά έγινε προαπαιτούμενο για να παντρευτεί οποιαδήποτε γυναίκα.
Η διαδικασία του δεσίματος ξεκινούσε για τα κορίτσια από την τρυφερή ηλικία των 4-6 ετών. Αν το μήκος του πέλματος έφτανε τα 4,6 εκατοστά ονομαζόταν “Χρυσός Λωτός”, ενώ αν έφτανε τα 10 εκατοστά “Ασημένιος Λωτός”. Οι γυναίκες υπέμεναν φριχτούς πόνους, ακρωτηριασμό δακτύλων, παραμόρφωση, και τελικά κατέληγαν περιορισμένες στο σπίτι, εξαρτημένες από τους άντρες ακόμη και για τις πιο απλές ασχολίες ή το περπάτημα.
Στα δικά μας μάτια, αυτή η βασανιστική πρακτική μοιάζει αδιανόητη, όμως στη μεγάλη αυτή χώρα της Άπω Ανατολής αποτέλεσε έθιμο και τρόπο ζωής για όλες τις κοινωνικές τάξεις που κράτησε σχεδόν 1000 χρόνια. Οι φωνές ενάντια στο δέσιμο των ποδιών άρχισαν να δυναμώνουν στο τέλος του 19ου αιώνα. Δυτικοί άντρες και γυναίκες που έμεναν στη Κίνα, Κινέζοι διανοούμενοι με σπουδές στο εξωτερικό και ιεραπόστολοι άσκησαν πιέσεις εναντίον αυτής της πρακτικής.
Η απαγόρευσή της με νόμο ήρθε το 1912, ωστόσο συνεχίστηκε σε κάποιες απομονωμένες, δυσπρόσιτες περιοχές μέχρι το 1949.
Αυτό που αξίζει μέσα από αυτό το κείμενο να τονιστεί είναι ότι στο βωμό της ομορφιάς ακόμη και σήμερα κορίτσια και ενήλικα άτομα άγονται από όλη αυτήν την προβολή των Μ.Μ.Ε για την «τέλεια» εξωτερική εμφάνιση και υπομένουν τεχνικές που μεταβάλλουν τα ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά τους προκειμένου να γίνουν αρεστά και αποδεκτά στο ευρύτερο σύνολο. Δυστυχώς παραβλέπουν ότι η εξωτερική εικόνα πρέπει να είναι αντανάκλαση ενός ανάλογου εσωτερικού κόσμου, για τον οποίο το ενδιαφέρον είναι πολύ μικρότερο.
