ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Της Παρασκευής Σαββίδου,
Μαθήτριας Β΄Λυκείου

Ημέρα 87η του καινούριου χρόνου, όλα πηγαίνουν απρόσμενα καλά και πραγματικά εκπλήσσομαι. Δεν έχει συμβεί κάτι, απορώ, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται γιατί πηγαίνουν όλα τόσο τέλεια; Κάθε φορά που το σκέφτομαι προσπαθώ να το διώξω γρήγορα από το μυαλό μου, μην το γρουσουζέψω και γίνει τίποτα.
Έφτασε η καθιερωμένη -πλέον- ημέρα, στην οποία πηγαίνω κάθε χρόνο για γενικές εξετάσεις, μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάτι ανησυχητικό, παρόλα αυτά κάτι μου φωνάζει μέσα μου ότι δεν θα είναι έτσι αυτήν την φορά.
Επισκέφθηκα τον γιατρό μου και μετά από δύο μέρες βγήκαν τα αποτελέσματα.
«Βρέθηκε κακοήθης όγκος -μου λέει- σε ένα από τα γεννητικά όργανα, έχει φτάσει σε μέγεθος αυγού και πρέπει να γίνει γρήγορα χειρουργείο».
Όταν είπε ο γιατρός τη λέξη «κακοήθης όγκος» τρόμαξα.
Η μητέρα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, μάταιες οι προσπάθειες της αφού κι αυτή χάλια ήταν, είχαμε κάνει πρόσφατα στη βιολογία για τους όγκους και ήξερα ότι αν γινόταν μετάσταση θα εξαπλωνόταν. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μου αφαιρέσουν όργανο και αυτό θα με εμπόδιζε στο να τεκνοποιήσω, με είχε διαβεβαιώσει ο γιατρός βέβαια ότι θα είχα μια φυσιολογική ζωή, αλλά πώς θα μπορούσα να ζήσω με αυτήν την ιδέα ότι δε θα μπορούσα να κάνω παιδί;
Έφτασε η μέρα του χειρουργείου, όλο το πρωί από την μία είχα άγχος από την άλλη έλεγα να γίνει να τελειώνουμε. Πριν κλείσω τελείως τα μάτια μου από την αναισθησία που μου χορήγησαν, θυμάμαι την μητέρα μου να κλαίει στην αγκαλιά του πατέρα μου και να προσπαθεί να διαβάσει προσευχές, για να πάνε όλα καλά.
Είχα κοιμηθεί αρκετές ώρες, δεν θυμάμαι πόσες, όταν ξύπνησα αισθανόμουν περίεργα. Το μόνο πράγμα που ευχόμουν ήταν να μην χρειαστεί να κάνω χημειοθεραπείες μετά την εγχείρηση.
Πέρασαν οι μέρες, έφτασε η κρίσιμη ώρα, πήγα ξανά για εξετάσεις, τις είδε ο γιατρός, «και καλά και κακά τα νέα- μου λέει- τα καλά είναι ότι αφαιρέθηκε με επιτυχία και δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα αλλά, (αυτά τα αλλά με τρομάζουν) πρέπει να κάνεις δύο χημειοθεραπείες, για να καθαρίσεις τελείως από αυτό.
Στο άκουσμα του λόγου του, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, έγινε αυτό που δεν ήθελα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μετά από πολύωρη σκέψη, πήρα την απόφαση να το αντιμετωπίσω. Τα σχολεία είχαν κλείσει και έτσι δεν ήξερε κανένας τι είχα, παρά μόνο η παρέα μου. Τους το είχα πει επειδή ήθελα να τους προετοιμάσω για το τι θα αντικρίσουν, όταν με το καλό τελείωνα τις θεραπείες.
Στην πρώτη θεραπεία πέρασα δύσκολα, αρκετή ώρα σε έναν θάλαμο, με ένα σωληνάκι που μου χορηγούσαν φάρμακο. Το πιο δύσκολο ήταν το μετά όμως, δεν είχα καθόλου ενέργεια, δεν είχα όρεξη να φάω, ό,τι έτρωγα έκανα αμέσως εμετό, ακόμα και στο νερό, όλη μέρα χάπια και το χειρότερο, η όσφρηση και η γεύση ήταν περίεργες, πολύ!
Άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου! Η δεύτερη χημειοθεραπεία ήταν δεκατρείς μέρες μετά την πρώτη, ξανά η ίδια διαδικασία σχεδόν το είχα συνηθίσει. Μετά τη θεραπεία ήμουν τόσο χαρούμενη, που επιτέλους τελείωνε όλο αυτό. Ξέχασα κάτι σημαντικό όμως, το σχολείο… Αποφάσισα να ενημερώσω τον διευθυντή και την νοσηλεύτρια για να έχουν επίγνωση της κατάστασης και για να μην σοκαριστούν από αυτό που θα αντικρίσουν. Ήταν πολύ υποστηρικτικοί και με διαβεβαίωσαν ότι θα είναι δίπλα μου!
Έφτασε η μέρα που θα πηγαίναμε σχολείο, είχα άγχος το πρωί, για το τι θα πουν οι συμμαθητές μου και πώς θα αντιδράσουν. Την ίδια στιγμή που το σκέφτηκα την ίδια στιγμή είπα «ό,τι και να πουν δεν με νοιάζει, αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω».
Φτάνοντας έβλεπα κάποια παιδιά που με κοιτούσαν και γελούσαν ,κάποια άλλα πάλι δεν έδιναν καθόλου σημασία και κάποια παιδιά τα οποία ερχόντουσαν και ρωτούσαν τι μου συνέβη, δεν θυμάμαι πόσες φορές τα εξήγησα περιληπτικά όλα ίσως επτά, οκτώ, μπορεί και δέκα φορές.
Με έβλεπαν χαρούμενη και απορούσαν. Ήμουν όντως χαρούμενη από την αγάπη και την υποστήριξη που είχα λάβει. Με τόσα άτομα γύρω μου είχα ξεχάσει ό,τι πέρασα εκείνες τις μέρες. Το δύσκολο κομμάτι ήταν το βράδυ προτού κλείσω τα μάτια μου, σκεφτόμουν συνέχεια την οικογένεια που θα μπορούσα να έχω. Η δεύτερη σκέψη ήταν ότι έτσι ήθελε ο Θεός να έρθουν και με την χάρη του μπορούν, αν όχι να λυθούν, να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις!
Πλέον ζούσα με την δική μου λογική στο μυαλό ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και δεν χωράνε στεναχώριες, άγχη και άλλα τέτοιου είδους αρνητικά συναισθήματα, ήθελα να ζήσω την κάθε στιγμή, να μου μείνει αξέχαστη, σαν να είναι η τελευταία!

Υ.Γ. Όποιες δυσκολίες και αν περνάμε πρέπει να παίρνουμε την απόφαση και να τις αντιμετωπίζουμε. Αυτό μας κάνει πιο δυνατούς!

ΜΑΧΕΣ 2

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης