Του Βαγγέλη Καλπακίδη, μαθητή Γ΄τάξης
Η προγιαγιά μου, Σουλτάνα Καλπακίδου, γεννήθηκε στην Καστάμπολη της Ανατολικής Θράκης.
Η γιαγιά Σουλτάνα ήταν σοφή γυναίκα. Ο παππούς μου και γιος της τη θυμάται να του λέει πάντα ότι τα χρήματα τα περιφρονούσε. Εξαιτίας του διωγμού τους από την πατρίδα και της φτώχειας που πέρασε, έμαθε να αρκείται στα λίγα και να ευγνωμονεί το Θεό ακόμη και για το απειροελάχιστο που είχε.
Έλεγε λοιπόν η προγιαγιά μου στο γιο της μια παλιά ιστορία απ΄την πατρίδα, που είχε να κάνει με χρήματα.
-Αχ Βαγγελάκη μου, πάνω στην πατρίδα ήταν ένας ψαράς που πήγε να ψαρέψει, να βγάλει το ψωμί του. Που λες, όταν τράβηξε τα δίχτυα, δεν είχε πιάσει τίποτα, παρά μόνο ένα πράμα, σαν μάτι ανθρώπου.
Το πήρε και το ’βαλε απάνω στη ζυγαριά, να ιδεί πόσο ζυγίζει.
Από δίπλα έβαλε λίγες τούρκικες λίρες. Τότε παρατήρησε ότι το μάτι κάθονταν κάτω κι ότι ήταν πιο βαρύ απ’ τις λίρες.
Θάμαξε ο ψαράς! «Έλα Χριστέ και Παναγιά- είπε- ένα ματάκι να είναι πιο βαρύ από τόσα γρόσια!!».
Μια και δυο το παίρνει και το πηγαίνει στον παπά του χωριού.
Ο παπάς ήταν ένας γεροντάκος, σοφός και ταπεινός άνθρωπος.
Παίρνει λοιπόν εκείνος και βάνει κι άλλα γρόσια απάνω στη ζυγαριά. Και πάλι το μικρό ματάκι ήταν πιο βαρύ από τα χρήματα!
Μαζεύτηκε κόσμος πολύς και κοίταγε με το στόμα ανοιχτό το μυστήριο αυτό πράγμα.
Τότε ο παπάς έσκυψε και πήρε λίγο χώμα από κάτω, το έριξε στο μάτι και το σκέπασε. Αμέσως το μάτι ανέβηκε πάνω, κι όπως ήταν φυσικό, τα γρόσια που ήταν πιο βαριά, έκατσαν κάτω.
Όλοι απορημένοι ρώτησαν πώς γίνηκε αυτό κι ο παπάς απάντησε.
«Το μάτι, όσο έβλεπε, ήθελε κι άλλα, κι άλλα. Μόλις σταμάτησε να βλέπει, έκατσε στη θέση του».
-Όσα λεφτά και να ’χει ο άνθρωπος, Βαγγελάκη μου, δε χορταίνει, θέλει κι άλλα, κι άλλα. Σαν σταματήσει να κοιτάει κατά τη μεριά των χρημάτων και φύγει ο νους του απ’ αυτά, τότε μόνο γαληνεύει η ψυχή του. Γιατί τότε καταλαβαίνει ότι όλου του κόσμου τα πλούτια είναι χωρίς σημασία κι αξία. Κατάλαβες, γιόκα μου;
Την κράτησε ο παππούς μου τούτη την κουβέντα της μάνας του κι αυτό το μήνυμα το πέρασε με τη σειρά του και σε εμάς.
