«Η Μνήμη, όπου και να την αγγίξεις πονεί», μας λέει ο ποιητής.
Μα η Μνήμη και η οδύνη είναι απαραίτητη, για να συνεχίσουμε να ζούμε.
Αυτό είναι κάτι που το ξέρουν καλά οι μαθητές του ΓΕΛ Σοχού, οι οποίοι – περήφανοι για την καταγωγή τους, μα και για τις πληγές τους - ανέλαβαν την πρωτοβουλία στις 19 Μαΐου να μιλήσουν για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης. Να μιλήσουν και να χορέψουν ποντιακά και θρακιώτικα τραγούδια για να τους τιμήσουν.
Θερμά συγχαρητήρια στους μαθητές μας, που μέσα από αυτή την εκδήλωση κράτησαν ζωντανή την Ιστορία και την Παράδοση.
Απόσπασμα από την ομιλία της Παρασκευής Σαββίδου,
μαθήτριας της Β΄ Λυκείου.
Πάνω από 350 χιλιάδες Πόντιοι ήταν τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας, των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ.
Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες το αποδεικνύουν.
«Πολλά είδαμε και πολλά περάσαμε. Έβλεπες τους ανθρώπους να τρώνε ψοφίμια, πολλές φορές μάλιστα εγένοντο ομηρικαί μάχαι δια να κόψη κανείς ένα κομμάτι, ακόμα και από αυτά που έκειντο μέσα στον δρόμο» .
Μας πήραν όλους σε μια πορεία θανάτου. Πολλοί, οι γεροντότεροι, δεν άντεξαν. Τον θείο της μητέρας μου, τον παπα-Κυριάκο, τον διέταξαν οι Τούρκοι στρατιώτες να φύγει. Εκείνος λειτουργούσε. Ζήτησε να αποχωρήσει μόλις θα τέλειωνε η εκκλησία. Οι Τούρκοι απείλησαν να κλειδώσουν τις πόρτες και να τους κάψουν ζωντανούς. Τελικά τους έκαψαν μέσα στην εκκλησία. Τι τα θυμάμαι;» …..
Πέρασαν πάνω από 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων, τη δεύτερη μεγαλύτερη Γενοκτονία του 20ου αιώνα, του προμελετημένου από τους Νεότουρκους εγκλήματος της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής
Μπορεί οι μνήμες για κάποιους να ξεθώριασαν, όμως, ειδικά οι Πόντιοι, δεν μπορούν να ξεχάσουν τον ξεριζωμό των παππούδων και των πατεράδων τους.
Ακόμη κι αν κάποιοι αμφισβητούν το γεγονός. Ακόμα κι αν προσπαθούν να το υποβαθμίσουν.
Γι΄ αυτό θέλησα σήμερα να σας μιλήσω για τους προγόνους μου. Γιατί η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Γιατί δε θέλω να ξεχάσω.
Απόσπασμα από την ομιλία του Βαγγέλη Καλπακίδη, μαθητή της Γ΄ Λυκείου
Η γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης ξεκίνησε στις 6 Απριλίου του 1914, ημέρα του Πάσχα , το οποίο χαρακτηρίστηκε ως «Μαύρο Πάσχα» των Ελλήνων Θρακών.
Ξεκίνησε από την Ανατολική Ρωμυλία από τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες, οι οποίοι έδιωχναν και έσφαζαν τους Έλληνες και ταυτόχρονα από την Ανατολική Θράκη, από τους Τούρκους. Μέχρι τη συνθήκη της Λωζάνης 4000 Θρακιώτες σφαγιάστηκαν κι άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν άλλοι στα τάγματα εργασίας. Στο χωριό μου 53 οικογένειες έχουν αφήσει εκεί δικούς τους ανθρώπους, οι οποίοι τούρκεψαν.
Αυτοί οι άνθρωποι που βιάστηκαν, που ατιμάστηκαν, υπέφεραν, βασανίστηκαν και που σε όλη του της ζωή κουβαλούσαν τραύματα αγιάτρευτα, είναι οι προγονοί μας. Είναι το αίμα μας, οι ρίζες μας και η σημερινή εκδήλωση είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούμε και οφείλουμε να τους αποδώσουμε.
