Άρθρο του μαθητή της Γ΄ Λυκείου Γιώργου Μέντα
Τι είναι ο θάνατος για τον άνθρωπο; Η τελευταία ή η προτελευταία πράξη της ζωής; Πρόκειται για ένα σταθμό, ένα κομβικό σημείο στην πορεία της ζωής ή το τέλος του βίου μας; Δύο απαντήσεις δίνονται στα ερωτήματα αυτά. Αλλιώς αποκρίνεται ένας άνθρωπος χωρίς χριστιανική πίστη κι αλλιώς ο εκκλησιαστικός άνθρωπος που πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού.
Η διαφορά ανάμεσα στον κοσμικό και τον εκκλησιαστικό άνθρωπο είναι η πίστη στην Ανάσταση, όπως βιώνεται στην ευχαριστιακή σύναξη(Θεία Κοινωνία).
Ο κοσμικός άνθρωπος θεωρεί τον θάνατο ως την τελευταία πράξη της ζωής. Τα συναισθήματα που έχει για την ώρα του θανάτου είναι συνήθως ή φόβος για το άγνωστο και απόγνωση, γιατί πιστεύει ότι η τελευτή του είναι το τέρμα του, ή λύπη και βαθιά απελπισία, που εγκαταλείπει τούτη τη ζωή. Αντίθετα, ο εκκλησιαστικός άνθρωπος πιστεύει ότι η τελευταία πράξη της ζωής είναι η Ανάσταση. Ο θάνατος για την εκκλησία είναι η προτελευταία πράξη της ζωής, ένας σταθμός κι όχι το τέρμα της ύπαρξης. Είναι κοίμηση κι όχι τέλος ύπαρξης. Γι’ αυτό και ο όρος που χρησιμοποιείται στην εκκλησιαστική γλώσσα για τα νεκροταφεία είναι τα ‘‘κοιμητήρια’’.
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτων θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Αυτή είναι η χριστιανική πίστη σε μια μόνο φράση. Πιστεύουμε στον Χριστό ως Θεάνθρωπο, τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, Υιό και Λόγο του Θεού Πατρός, που ενανθρώπησε για να θεωθεί ο άνθρωπος, να φτάσει σε μια κατάσταση πνευματικής τελειότητας, να γίνει άγιος, Θεός. Πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού που με τον θάνατό του κατήργησε το θάνατο και χάρισε ζωή σ’ όσους βρίσκονται μέσα στα μνήματα, σύμφωνα με το αναστάσιμο τροπάριο.
Ζωή χαρίζεται στον άνθρωπο μόνο από την ίδια τη ζωή, την πηγή της όντως ζωής που λέγεται και είναι ο Χριστός, αρχηγός της ζωής, η ίδια η ζωή μας. Όπως παίρνουμε τη ζωή από κάποιον άλλον φορέα της ζωής, δηλαδή γεννιόμαστε από γονείς και δεν είμαστε αυτοφυείς, παρόμοια και στην εκκλησιαστική μας ύπαρξη παίρνουμε ζωή από το Χριστό, που ζει μέσα στην Εκκλησία και κοινωνείται σε κάθε Λειτουργία στη Θεία ευχαριστία, τη (Θεία Κοινωνία) δια της οποίας γινόμαστε (μέτοχοι ζωής αιωνίου).
Επιμέλεια άρθρου: Λειβαδιώτου Αναστασία – Φιλόλογος-θεολόγος