της μαθήτριας της Α Λυκείου, Ανατολής Φωτιάδου
Στις μέρες μας γίνονται πολλές συζητήσεις πάνω στο θέμα των ορίων για τους εφήβους. Κατά τη γνώμη μου είναι καλό να υπάρχουν κάποια όρια, ώστε να μπορούν οι γονείς να κρατήσουν μια ισορροπία ανάμεσα στη σχέση τους με τα παιδιά τους.
Αρχικά, η έλλειψη ορίων μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δύσκολες και σκληρές καταστάσεις οι οποίες μπορούν να διαταράξουν την ψυχολογία του νέου. Πολλοί έφηβοι νιώθουν εγκαταλειμμένοι, έχουν ανασφάλειες και είναι αρκετά απομακρυσμένοι από τους γονείς τους. Νιώθουν εντελώς μόνοι και δεν έχουν με ποιον να μιλήσουν. Για την κατάσταση αυτή, ευθύνεται ότι οι περισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι αρκετά ανώριμοι για να διαχειριστούν όλη αυτήν την κατάσταση και δεν υπάρχει κανένας ώριμος στην οικογένεια για να θέσει κάποιους κανόνες. Εκτός απ’ αυτό βέβαια υπάρχουν και γονείς που είναι ακόμη έφηβοι στο μυαλό οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους και τα αφήνουν ανεξέλεγκτα να κάνουν ό,τι θέλουν.
Αυτή η παραμέληση μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές, εφόσον πολλά παιδιά μπορούν να αναπτύξουν επιθετικές στάσεις, να είναι απομονωμένα, να μη μιλάνε με άλλους ανθρώπους, να χάνονται στις σκέψεις τους. Πολλά παιδιά επίσης νιώθουν να εγκλωβίζονται μέσα στο σπίτι λόγω αυτής της κατάστασης και καταλήγουν να νιώθουν «φυλακισμένα», με αποτέλεσμα να αποξενώνονται ακόμη περισσότερο απ’ τους γονείς τους. Αυτή φυσικά είναι η μία κατηγορία απ’ αυτά τα παιδιά. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποια παιδιά που αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις εντελώς διαφορετικά, κάνοντας κακό στον εαυτό τους. Ξενυχτούν, μπλέκουν με κακές παρέες, κάνουν αλλαγές στο σώμα τους (τατουάζ, πίρσινγκ), ακόμα και καταχρήσεις ναρκωτικών κι άλλων επικίνδυνων ουσιών. Όλα αυτά τα παιδιά οδηγούνται σε τέτοιες καταστάσεις για αυτοάμυνα, για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους και την εικόνα τους, να ξεχαστούν και να μην σκέφτονται την κατάστασή τους. Άλλωστε, δεν υπάρχει κάποιος να τους τα απαγορεύσει.
Συνοψίζοντας, αυτές και άλλες παρόμοιες καταστάσεις μας οδηγούν να σκεφτούμε πως η έλλειψη ορίων έχει πολύ σοβαρές συνέπειες και οδηγεί πολλές φορές τα παιδιά σε «ακραίες» συμπεριφορές. Μια ισορροπία χρειάζεται ανάμεσα στην αγάπη, στο ενδιαφέρον, στις απαγορεύσεις και στους κανόνες από την πλευρά των γονιών, προκειμένου να υπάρχει μια αρμονική συνύπαρξη και να μπορεί το παιδί να εξελίσσεται απρόσκοπτα. Οπωσδήποτε όμως αυτό είναι κάτι που για να επιτευχθεί χρειάζεται και τη σύμπραξη των εφήβων.
επιβλέπουσα καθηγήτρια: Σοφία Μιμιλίδου
