Οξύμωρο δίλημμα
Της αποφοίτου του Γελ Κορώνειας Παπαγιαννίδου Τάνιας
Βουτάω
αναζητώντας την αλήθεια
σε μια απύθμενη θάλασσα.
Πνίγομαι
προσπαθώντας να επιπλεύσω
σε δίνη συναισθημάτων.
Στεριά μπροστά
μάλλον φαντάζομαι ξανά.
Χάνομαι
σε αχανή έρημο
ψάχνοντας πηγή να ξεδιψάσω την ψυχή μου.
Φτάνω σε πηγή,
μα δεν πίνω νερό.
Κατάφερα
μα δεν βλέπω φως στο σκοτάδι
ζω ένα όνειρο ξύπνιος.
Όμως το φως απέραντο
μάλλον τυφλώθηκα
δεν βλέπω πια
μα δεν ψάχνω γυαλιά.
Πού είναι ο δρόμος;
Σε δάσος είμαι.
Βρέχει, χιονίζει ολημερίς
εγώ στάσιμη
σαν βράχος που δέχεται χτυπήματα
από τον παφλασμό της γνώσης.
Ατενίζω
το θρόισμα της απογοήτευσης.
Αφουγκράζομαι
το κελάρυσμα του χρόνου.
Το κελάρυσμα της ευτυχίας
ο οδηγός μου.
Το δάκρυ κυλά
ο ιδρώτας τρέχει και στάζει
το βλέμμα διαπερνά κάθε τοίχο.
Τώρα
ούτε πριν, ούτε μετά
διώξε το χέρι που σε τραβά
κάνε τον ήλιο της ζωής να ανατείλει πάλι.
Περπατάω
ο δρόμος μακρύς και άπειρος.
Τρέχω, μα ακόμα
βρίσκομαι στο ίδιο σημείο.
Φοβάμαι
αόρατο σκοτάδι με αιχμαλωτίζει
μα για καλό
η ελπίδα έχει το τιμόνι.
Πετάω
δίχως φτερά
στον ουρανό της σκέψης.
Ταξιδεύω
σ’ ένα διάστικτο σύμπαν,
ατέρμονο,
ψάχνοντας μέρος να ακουμπήσω το στέμμα μου.
Βοήθεια
δεν κινδυνεύω.
Μάχομαι, παλεύω, πολεμώ
δίχως δύναμη, μήτε όπλα…
Άραγε κερδίζω εγώ ή ο εαυτός μου;
Επιμέλεια: Αλβανίδου Γεωργία
