Τα Τμήματα ΖΕΠ Γυμνασίου και Λυκείου Κορώνειας αποφάσισαν να λάβουν μέρος στον 28ο ετήσιο πανελλαδικό Μαθητικό Διαγωνισμό για το σχολικό έτος 2024 – 2025 με θέμα «Οικογένεια Σημαίνει Μαζί» που διοργανώνει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Τα παιδιά εργάστηκαν ομαδικά και το αποτέλεσμα των εργασιών ήταν η δημιουργία δύο αφισών. Η πρώτη αφίσα έχει τίτλο «Οικογένεια Μαζί. Η δύναμη της ενότητας» και τα μηνύματα που φέρει είναι πολύσημα.
Η αφίσα έχει τίτλο: «Μαζί και Χώρια Μια Οικογένεια».
Το Δέντρο της Ζωής ως Σύμβολο Αντοχής και Ελπίδας στέκει αγέρωχο στην καρδιά μιας διχασμένης πραγματικότητας, με τις βαθιές ρίζες του να απλώνονται στα έγκατα της ύπαρξης, κρατώντας ζωντανές τις αξίες που καθορίζουν την ανθρωπιά μας. Αυτές οι ρίζες, μεταφρασμένες σε πολλές γλώσσες – αγγλικά, αραβικά, αλβανικά, γερμανικά, τουρκικά, κουρδικά – ενώνουν διαφορετικούς πολιτισμούς σε έναν κοινό αξιακό πυρήνα. Κάποιες ρίζες, όμως, είναι καμένες, σημαδεμένες από τον πόλεμο, φέρνοντας στη μνήμη την απώλεια και την καταστροφή. Ωστόσο, ανάμεσά τους, παραμένουν άφθαρτες οι αξίες του σεβασμού, της ειλικρίνειας, της αγάπης, της ενσυναίσθησης, της ισότητας, της ελευθερίας και της εμπιστοσύνης, που πρέπει να υπάρχουν σε κάθε οικογένεια, σε κάθε κοινωνία.
Το δέντρο, όπως και η ζωή, βρίσκεται σε διαρκή μετάβαση. Η μία του πλευρά είναι καμένη από τις φωτιές του πολέμου, σημάδι της βίας και της απώλειας. Στη μέση, παραμένει ολάνθιστο, σύμβολο ελπίδας και αναγέννησης. Στην άλλη πλευρά, τα φύλλα του κιτρινίζουν και πέφτουν, όπως μια ψυχή πληγωμένη, που χάνει τις ρίζες της. Ανάμεσα στα φύλλα που πέφτουν, κάποια έχουν σχήμα καρδιάς, καθρεφτίζοντας ένα μικρό μπαλόνι με καρδιά, που έχει ξεφύγει από τα χεράκια ενός μικρού κοριτσιού.
Το κοριτσάκι στέκει μόνο, τα χέρια του απλωμένα προς τους γονείς του, που βρίσκονται μακριά, σε μια εμπόλεμη ζώνη. Παρόλο που βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, η ψυχή του αναζητά τη ζεστασιά της οικογένειάς του. Το μπαλόνι που φεύγει συμβολίζει την αγάπη που χάνεται, την τρυφερότητα που απομακρύνεται.
Οι γονείς, στην άλλη πλευρά, αγκαλιάζονται σφιχτά. Μέσα στη φρίκη του πολέμου, βρίσκουν δύναμη ο ένας στον άλλον, στηρίζονται, μα τα μάτια τους κουβαλούν τη θλίψη της απώλειας, την έλλειψη του παιδιού τους. Είναι όλοι θύματα του πολέμου, της βίας που τους εξανάγκασε να ζουν χωριστά, χωρίς τη θέλησή τους.
Στον ουρανό, αεροπλάνα διασχίζουν τον ορίζοντα, αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Ένα βομβαρδισμένο κτίριο, σύμβολο της καταστροφής, στέκεται βουβό, υπενθυμίζοντας την απώλεια, τον κίνδυνο, την αδυναμία του ανθρώπου να υπερασπιστεί τον τόπο του.
Όμως, από την άλλη πλευρά του ερειπωμένου τοπίου, εκεί όπου κυριαρχεί η ειρήνη, ένα λουλούδι ανθίζει δίπλα στα συντρίμμια. Σύμβολο ασφάλειας, ελπίδας και ζωής, δείχνει ότι ακόμα και μέσα στις στάχτες, υπάρχει η δυνατότητα για αναγέννηση.
Ψηλά στον ουρανό, πουλιά πετούν μακριά, όλα μαζί, σαν ένα σώμα. Συμβολίζουν τη μαζική φυγή, τον ξεριζωμό, τον αποχωρισμό από τη γη που γέννησε και ανέθρεψε αυτούς τους ανθρώπους. Κάποιοι αναγκάζονται να φύγουν για να σώσουν τις ζωές τους, άλλοι χάνονται για πάντα. Όμως, τα πουλιά δεν σημαίνουν μόνο την απώλεια – αντιπροσωπεύουν επίσης την ελπίδα της επανένωσης, την οικογένεια που, παρά τις αντιξοότητες, παραμένει ενωμένη στην καρδιά και στην ψυχή.
Το Δέντρο της Ζωής είναι μάρτυρας όλων αυτών των συναισθημάτων, όλων των μεταβάσεων. Παρά τον πόλεμο, την απώλεια, τον ξεριζωμό, παραμένει εκεί, σταθερό και δυνατό, όπως οι αξίες που δεν μπορούν να καούν ούτε να ξεριζωθούν. Και στο τέλος, η αγάπη και η ελπίδα αντέχουν στο χρόνο.
