Χωρίς ανταπόκριση…
Της απόφοιτης μαθήτριας Παπαγιαννίδου Τάνιας, φοιτήτριας στα ΤΕΦΑ
Αγάπη,
το σπινθυροβόλο άτι που καίει καρδιές,
ανάβει καταστάσεις
χωρίς να βάλει φωτιά.
Φλέγομαι,
κι ας γίνω στάχτη.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί,
ας πούμε ότι είμαστε μαζί…
Σαλπάρω,
σε άγρια ιδεώδη κύματα.
Γνωρίζω μέρη,
άγνωστα, ουτοπικά…
Περιπλανιέμαι ώς τα έσχατα·
να σ’ αντικρίσω μόνο.
Στόχος, να αγκυροβολήσω
στην ψυχή σου.
Εμφανίζεσαι,
λαμπάδα αναμμένη το κορμί σου,
βλέμμα που σ’ αγγίζει
τρυφερά μα απειλητικά,
το γέλιο σου, η δύναμή μου.
- Πλησίασε, για έλα …
δεν ακούς;
Πνίγομαι από ακραιφνή συναισθήματα,
δεν σε νοιάζει;
Σε κοιτώ
κι ας μην με βλέπεις.
Ενδόμυχα,
τη μοναξιά μού κρατάς ζωντανή,
της μορφής σου η λάμψη μαγεύει…
Μου μιλάς,
σαν τραγούδι γλυκό
το μυαλό μου το κλέβεις.
Σαστίζω,
δεν παραιτούμαι.
Σαν ένα αστροπελέκι με χτυπάς!
Βούλιαξε το πλοίο,
τώρα πάει πια,
δεν θα ’ρθει ζωή μου, μην προσμένεις.
Κρύβομαι,
με κυνηγάς.
Μάταια ψάχνεις…
μ’ αναζητάς.
Τώρα σειρά σου,
για βρες με…
Αλεξιθυμία
Της μαθήτριας της Β Λυκείου Τσακίρη Αθανασίας
Σου ζήτησα σε ένα χαρτί
Τρεις λέξεις να μου πεις
Για να τις κάνω ποίημα
Ποτέ να μην ξεχάσεις
Οι σχέσεις είναι γυάλινες
Που σπάνε και ραγίζουν
Μα τα γυαλιά διαφέρουν
Λιώνουν και ξανασμίγουν
Και εσύ που στέκεις άλαλος
Δεν με κοιτάς στα μάτια
Πες μου αν πίστεψες ποτέ
Σε πλούτο και παλάτια
Μα ακόμα άσπρο το χαρτί
Τίποτα δεν μου γράφεις
Γι’ αυτό αυτά που σου έγραψα
Ποτέ να μην διαβάσεις!
Ζάρια στο σκοτάδι
Του μαθητή της Β τάξης, Πούλιου Κωνσταντίνου
Η ζωή μας είναι η ίδια μας η ψυχή·
γυρνά σαν το ζάρι και πάλι απ’ την αρχή.
Πρώτα το ένα, μετά δύο και τέλος τρία
μια λύπη, χαρά και θυμός
τέσσερα αγωνία, φόβος, ενθουσιασμός.
Αλλάζουνε όμως, εν τέλει παν στον Άδη.
Φυσικά οι ζωές μας ανήκουν στο σκοτάδι.
Χάρτης χωρίς στεριά
Των μαθητριών της Α΄Λυκείου Ταουσάνοβα Αλεξάνδρας και Στεπανιάν Φωτεινής
Στους κάμπους και στα όρη
εκεί που η ψυχή στέκει και καμαρώνει
στέκουν και οι θάλασσες
κρυφά μονοπάτια που εσύ ο ίδιος χάραξες
Κι εγώ κοιτάζω μέσα στα δικά σου μάτια
να βρω μια ακτή μοναχική
να φύγω απ’ την μπουνάτσα
να πάω σε μέρη που έχω ονειρευτεί
Να πάω σε κόσμους ξεχασμένους
και μέσα τους να χαθώ
να βάλω πλώρη για άλλον προορισμό
γιατί από στεριά έχω χορτάσει
και θέλω να βουλιάξω στον δικό σου ωκεανό.
Ακολουθεί και το ερμηνευτικό σχόλιο του ποιήματός τους από τις ίδιες μαθήτριες:
Το ποίημα έχει έντονο λυρισμό και μια βαθ8ιά επιθυμία για ελευθερία και εσωτερική αναζήτηση. Οι εικόνες της φύσης (κάμποι, θάλασσες κ.ά.) μπλέκονται με συναισθηματικά μονοπάτια και το ταξίδι προς το εσωτερικό του ανθρώπου. Η μπουνάτσα συμβολίζει τη στασιμότητα που πλέον δεν σε ικανοποιεί και υπάρχει η ανάγκη για κάτι νέο, ακόμα κι αν είναι ταραχώδες.
