Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη οι μαθητές του Β2΄του Λυκείου μας τίμησαν τη μνήμη των νέκρων με μερικές σκέψεις βγαλμένες από την καρδία τους καθώς και με μίας μέρας συμβολικής κατάληψης του σχολείου ως συμπαράσταση στη μεγάλη πανελλαδική απεργία της 8ης Μαρτίου.
Το δυστύχημα στα Τέμπη αφορά την σφοδρή σύγκρουση δυο τρένων (ενός επιβατικού και ενός εμπορικού) οπού οδήγησε στον θάνατο πάνω από 50 νέων συνανθρώπων μας. Από ότι φαίνεται το μοιραίο αυτό συμβάν οφείλεται σε τραγικό ανθρώπινο λάθος καθώς και στην αδυναμία της πολιτείας να εγκαταστήσει στους σιδηροδρομικούς σταθμούς τα αναγκαία συστήματα, ώστε να διατηρηθεί η ασφάλεια.
Όλη η χωρά θρηνεί για τα νέα άτομα που χάθηκαν για αυτό και ο πρωθυπουργός όρισε τριήμερο πένθος. Επίσης, τα τρένα έχουν σταματήσει κυκλοφορία σε όλη την Ελλάδα και είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψουν σε λειτουργεία. Επιπρόσθετα, όλοι οι άνθρωποι της Ελλάδας ανεξαρτήτως ηλικίας συμπονούμε και συμπάσχουμε με το πόνο των οικογενειών των νέκρων. Τέλος, όλοι οι πολίτες θέλουν να δικαιωθούν οι οικογένειες και να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά ένα τέτοιο δυστύχημα.
Από τον μαθητή του Β’2 Δημήτρη Ροζή.
«Γιατί……;;; »
To βράδυ μετά το τριήμερο του καρναβαλιού, εκατοντάδες νέα παιδιά πήραν το τρένο της επιστροφής που ξεκινούσε από την Αθήνα και κατέληγε στη Θεσσαλονίκη. Όμως τούτη η νύχτα ήταν μοιραία. Αρχικά υπήρχαν δυο τρένα , ένα εμπορικό ,το οποίο είχε για προορισμό την Αθήνα και ένα επιβατηγό, το οποίο κατευθυνόταν προς την Θεσσαλονίκη. Από ένα ανθρώπινο λάθος χάθηκαν πολλές ανθρώπινες ζωές. Συγκεκριμένα ο σταθμάρχης που ήταν υπεύθυνος για την αλλαγή της τροχιάς των σιδηροδρομικών γραμμών, δεν ήταν συνεπής, με αποτέλεσμα την μετωπική σύγκρουση των δυο αυτών τρένων και τον άδικο χαμό ανθρώπινων ψυχών. Οι ηλικίες των θυμάτων κυμαίνονταν μεταξύ 18-30 ετών.
Αλ. Φωκάς, Γ. Κωνσταντόπουλου.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΑ
Δεν τα κατάφερα
αλλά τα είδα όλα από ψηλά
τα όνειρα δεν επιτεύχθηκαν
έγιναν στάχτη απ’ τη φωτιά.
Ο πόνος μου μετατράπηκε σε οργή
ήλπιζα η ζωή μου να μην χαραμιστεί.
Η ζεστασιά απ’ τη φωτιά,
η ταχύτητα που με πήγαινε μπροστά
μου στέρησε την ζωή μου σε δώδεκα λεπτά.
Τόσο χρειάστηκε
για να ντυθεί η Ελλάδα στα μαύρα ξανά
Οι δικαιολογίες και τα ψέματα τα κρατικά
δεν θα αλλάξουν τα δεινά.
Από τις μαθήτριες του Β’2 Παναγιωτοπούλου Χ., Παπακωνσταντοπούλου Α., Παπαρρηγοπούλου Ε., Πολυδωροπούλου Θ. ,Τσεκούρα A., Τσιρώνη Ει.
«Το τρένο που δεν γύρισε»
Τίποτα δεν φώτιζε τη σκοτεινή κοιλάδα.
Μόνο το φως του τρένου.
Ξεκινήσαμε μαζί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Στις ράγες μία ολόκληρη ζωή, που σε εμάς μόλις έμοιαζε να ξεκινάει.
Τίποτα δεν μπορούσε να παγώσει το χρόνο.
Τίποτα να αλλάξει την πορεία του τρένου, που κυλούσε σαν ορμητικός ποταμός.
Τίποτα να σκεφτείς, τίποτα να πράξεις.
Τίποτα, εκτός από τα μάτια του Θεού … που τα ‘κλεισε για μια στιγμή.
Για μια στιγμή που κράτησε για αιώνες.
Αιώνες που φαντάζουν πόλεμος. Βαμμένες με αίμα.
Τυλιγμένες στις φλόγες.
Βυθίστηκε στη στάχτη το κορμί.
Χορεύει στην κοιλάδα η ψυχή.
Τώρα που σε ξέρω και αναπνέουμε μαζί
Κοίταξε εκεί κάτω την απροστάτευτη ζωή.
Δες, όλοι έχουν μια πληγή.
Τα δάκρυα δεν ξέπλυναν το αίμα.
Ίσως σε κάποια άλλο τρένο, σε κάποια άλλη ζωή
Θα βρεθούμε ξανά μαζί.
Από τις μαθήτριες της Δημιουργικής Γραφής: Βουδούκη Μαίρη, Δρακουλόγκωνα Στέλλα
