Είχε απομείνει μια εβδομάδα ακόμα μέχρι τα Χριστούγεννα. Ο Άι Βασίλης με τα ξωτικά του ετοίμαζαν τα τελευταία δώρα.
Στον Βόρειο πόλο, εκτός απ’ τον Άι Βασίλη και τα ξωτικά του, ζούσαν και οι λευκές χιονονιφάδες. Όλες σχεδόν οι χιονονιφάδες ήταν πολύ αγαπημένες. Και λέω σχεδόν όλες, γιατί μια μικρή χιονονιφάδα, η Ντιάνα, επειδή γεννήθηκε από άλλο σύννεφο, δεν την έκαναν παρέα.
Στην Ντιάνα δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Προσπαθούσε καθημερινά να μπει στην παρέα των άλλων χιονονιφάδων, αλλά κάθε φορά της έλεγαν το ίδιο πράγμα :
-Φύγε! Φύγε! Δεν σε θέλουμε.
-Μα γιατί; Τι σας έχω κάνει;
-Δεν είσαι μία από εμάς. Δεν ανήκεις εδώ!!!
Η Ντιάνα εκείνη την ώρα το μόνο που ήθελε ήταν να μπει μες στο τζάκι του Άι Βασίλη και να λιώσει σιγά σιγά.
Οι ημέρες κυλούσαν μονότονα για την μικρή Ντιάνα. Μέχρι που μια μέρα δεν άντεξε άλλο και πήγε στον Άι Βασίλη να παραπονεθεί.Ο Άι Βασίλης άκουγε με προσοχή τα λόγια της.
Δεν του άρεσαν καθόλου αυτά που άκουσε. Έτσι πήγε να εξηγήσει κάποια πραγματάκια στις άλλες χιονονιφάδες:
-Γλυκές μου χιονονιφάδες… Μαζευτήκαμε εδώ για να σας πω ότι η Ντιάνα είναι μία χιονονιφάδα σαν εσάς και δεν πρέπει να την αφήνετε μόνη της.
-Ναι, ναι, μας τα λες όλα αυτά επειδή την Ντιάνα την αγαπάς περισσότερο!
-Κάνετε λάθος. Όλες σάς αγαπώ το ίδιο! Σκεφτείτε, πως το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν θα ήθελε κάποιοι να περνούν καλά και κάποιοι άλλοι να ‘ναι μόνοι. Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η αγάπη και η στοργή που δίνουμε στους άλλους.
Οι χιονονιφάδες μετάνιωσαν για την άσχημη συμπεριφορά τους προς την Ντιάνα κι από τότε έπαιζαν όλες μαζί.
Εσείς έχετε φερθεί ποτέ έτσι σε κάποιον, όπως φέρθηκαν οι χιονονιφάδες στην μικρή Ντιάνα;
Αν ναι, εύχομαι να σας προβλημάτισε λίγο αυτό το παραμύθι .
Αθηνά Ρ.
