Η Σταματία Αργυροπούλου-Λέντζου είναι συνταξιούχος νηπιαγωγός και έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας. Σπούδασε στο Τμήμα Νηπιαγωγών στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε για 30 χρόνια σε δημόσια νηπιαγωγεία της χώρας, σε βλαχόφωνες, ποντιακές ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές για 10 χρόνια και τα υπόλοιπα στην Πάτρα. Υπήρξε συνεργάτιδα του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Πατρών. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Γονέων Πάτρας στην ατομική, κοινωνική και εξελικτική ψυχολογία, στη Σχολή «Εκπαίδευση Γονέων της Ευρώπης» για αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας στην Ελληνική κοινωνία και ως εκπαιδεύτρια για κοινωνική ένταξη ομάδων κοινωνικού αποκλεισμού. Πήρε εκπαίδευση μέσω του Ε.Ε.Σ. από ομάδα γιατρών της Γηριατρικής και Γεροντολογικής Εταιρείας Νοτιοδυτικής Ελλάδας ως φροντιστής ηλικιωμένων με την νόσο Αλτσχάιμερ. Τέλος εκπαιδεύτηκε στην «ΠΡΟΤΑΣΗ» για έναν άλλο τρόπο ζωής ενάντια στις εξαρτήσεις και προσφέρει εθελοντικό έργο μέσα από την ομάδα των «Εκπαιδευτικών». Αρθρογραφεί στο διαδικτυακό της ημερολόγιο (blog) στη διεύθυνση: http://www.stamatia-argiropoulou.blogspot.com.
Τις εμπειρίες της εκπαιδευτικής της πορείας μετέφερε σε ένα βιβλίο με τίτλο:
« ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΓΟΝΕΙΣ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ!
(ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ. . .)»
Εκδότης: Σαββάλας
Περίληψη Βιβλίου
Ερέθισμα για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου υπήρξε η έκδηλη ανησυχία και η άγνοια που δήλωσε ένα νεαρό ζευγάρι, βρισκόμενο κάποτε στην παρέα της, για το πώς και με ποιον τρόπο θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον πεντάχρονο γιο τους και να τον μεγαλώσει όσο καλύτερα γίνεται. Καταγράφονται τραυματικές εμπειρίες παιδιών προσχολικής ηλικίας, προερχόμενες από τον οικογενειακό περίγυρο, γεγονότα και συμπεριφορές που σημάδεψαν και τάραξαν την ψυχούλα τους. Στο τέλος κάθε ομάδας περιστατικών ακολουθεί η άποψη της ψυχολόγου για πληρέστερη ενημέρωση.
Σκοπός του βιβλίου είναι να πεισθούν οι γονείς να ακούσουν τα παιδιά τους. Να ακούσουν τα παιδιά όχι μόνο μέσα από τον λόγο, αλλά και μέσα από τη γλώσσα του σώματος, την κίνηση, τους μορφασμούς, τον φόβο και τον τρόμο που πολλές φορές τα διακατέχει, την άρνηση και το πείσμα, τη ζήλια και την επιθετικότητα. Να δεχτούν τα μηνύματα των παιδιών, να τα αποκωδικοποιήσουν και να καταλάβουν τι θέλουν και τι ζητούν τα παιδιά από αυτούς. Δεν θα πρέπει να τα εκλαμβάνουν αβασάνιστα σαν παιδικές ιδιοτροπίες και κακότητες και να τα προσπερνούν.
Εάν το καταφέρουμε έστω και ελάχιστα, θα έχουμε εκπληρώσει τη χάρη που ζήτησε η μικρή μαθήτρια από τη συγγραφέα αυτού του βιβλίου: «Κυρία, κάντε μου μια χάρη. Πείτε στον μπαμπά μου να μη βρίζει τη μαμά μου, γιατί εγώ την αγαπάω πολύ και στενοχωριέμαι όταν τη βρίζει. Θα μου κάνετε αυτή τη χάρη, κυρία;». Λέγεται ότι μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις. Αλλά και μια μαρτυρία παιδιού αξίζει χίλιες εικόνες.
Ακολουθεί η συνέντευξη από το μαθητή Καραβούλια Γ. του Α2 τμήματος:
- Τί σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο ;
-Η ανάγκη να βοηθήσω κάποια παιδιά στο σχολείο που είχαν προβλήματα από την συμπεριφορά των γονιών τους.
- Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα μέσα από το βιβλίο σας ;
-Θέλω να γίνει κατανοητό, ότι οι σχέσεις μεταξύ των γονιών πρέπει να είναι καλές. Επειδή είναι καθοριστικές για την εξέλιξη των παιδιών.
- Ως εκπαιδευτικός θα διδάσκατε με την ίδια διάθεση και γονείς;
-Βεβαίως, εφόσον αντιλαμβανόμουν την αναγκαιότητα ότι θα βοηθηθούν τα παιδιά τους.
- Αν είχατε την ευκαιρία θα γράφατε ξανά; Αν ναι, σχετικά με τι ;
-Έχω γράψει ήδη άλλο ένα βιβλίο με προσωπικές μου εμπειρίες, που δεν έχει όμως εκδοθεί, με τίτλο: «Διδάσκοντας 10 χρόνια στα χωριά του Ολύμπου».
- Μπορείτε να μου πείτε μια δυνατή ανάμνηση από την επαγγελματική σας ζωή ;
- Ο απόλυτος σεβασμός, η απεριόριστη εκτίμηση και η αγάπη που εκδήλωνε στους δασκάλους η τοπική κοινότητα Βλάχων, σε μια τόσο κλειστή κοινωνία στα απομακρυσμένα χωριά του Ολύμπου.
Καραβούλιας Γ. Α2
