Ευχές γλυκές και ρίψεις σοκολάτας με το γνωστό πληθωρικό τρόπο των 5 σωματείων εγγυώνται μια γεμάτη κέφι και εξωστρέφεια καρναβαλική ατμόσφαιρα και δίνουν ραντεβού με τους φανατικούς φίλους του σοκολατοπόλεμου στους δρόμους της πόλης, με το μεγάλο βαγονέτο στο τέλος της παρέλασης του Καρναβαλιού. Κάνοντας δυναμική παρουσία με τα τρία ειδικά διαμορφωμένα άρματα, δίνοντας γλυκό χρώμα στην οδό Κορίνθου και στην πλατεία Γεωργίου και σκορπίζοντας ενθουσιασμό και την αγαπημένη γευστική καρναβαλική συνήθεια στον κόσμο, που θα τους περιμένει σε πεζοδρόμια και μπαλκόνια με ανυπομονησία.
Ο αναλλοίωτος και εξαιρετικά ανθεκτικός στο πέρασμα του χρόνου σοκολατοπόλεμος με τις γνωστές συναρπαστικές ρίψεις σοκολατιών από τους συλλόγους «Σοκολατορίχτες», «Σοκολατομαχίες», «Σοκολατοδρομίες», Σοκολατομανίες» και «Σοκολατοπαίχτες» δίνει χρώμα στο κέντρο της Πάτρας με τους σοκολατορίχτες από το όχημά τους να προσφέρουν ευθυμία και να γλυκαίνουν τον κόσμο της ποδαράτης παρέλασης.
Η ιστορία του σοκολατοπόλεμου ξεκινάει στα 1899 όπου είναι η πρώτη φορά που ρίχνονται σοκολάτες, και μάλιστα ιταλικές, στο καρναβάλι της Πάτρας. Μάλιστα ο τρόπος πετάγματος ήταν πρωτότυπος με μια τεράστια χήνα πάνω στο άρμα, που άνοιγε τα φτερά της και από μέσα έριχναν τις σοκολάτες. Γύρω στο 1900 – 1909 καθιερώνεται ο αυγοπόλεμος (κέρινα αυγά γεμισμένα με κομφετί), ο σοκολατοπόλεμος και ο χορός «μπουρμπούλια».Οι καρναβαλιστές αλλά και οι επισκέπτες λατρεύουν τον σοκολατοπόλεμο καθώς πιστεύουν ότι τους φέρνει γούρι, το πιάσιμο μιας σοκολάτας. Μέχρι την δεκαετία του 1940, ο «πόλεμος» της σοκολάτας ανάμεσα στους καρναβαλιστές σε άμαξες και στους Πατρινούς που βρίσκονται στα μπαλκόνια τους, καλά κρατεί. Έτσι καθιερώνεται η μπαλκονάτη σοκολάτα, η οποία χρειάζεται τεχνική για να ριχθεί και να φτάσει στο μπαλκόνι!
Το καρναβάλι «ανασταίνεται» μετά τον πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όπου πλέον τη διοργάνωσή του αναλαμβάνει ο Δήμος, μαζί με τον σοκολατοπόλεμο. Έτσι κανείς Πατρινός ή και επισκέπτης δεν μπορεί να φανταστεί παρέλαση χωρίς σοκολατοπόλεμο. Τις δεκαετίες του 1960 και 1970 το έθιμο γνωρίζει ημέρες δόξας, αφού καθιερώνεται στους καρναβαλικούς χορούς και η ρίψη σοκολάτας ανάμεσα στους θαμώνες των κέντρων δίνει και παίρνει. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1980 το έθιμο φθίνει. Στα τέλη του ’80 δημιουργούνται σύλλογοι Πατρινών με κέφι και αγάπη για τον σοκολατοπόλεμο, οι οποίοι έχουν καταφέρει να κρατήσουν μέχρι σήμερα ζωντανό το έθιμο.
Με αφορμή το καρναβάλι αποφάσισα να πάρω συνέντευξη από τον παππού μου Δ.Ράνιο ο οποίος ήταν σοκολατορίχτης (1983-1997).Το όνομά του μαζί με πολλών άλλων καταχωρήθηκε στο βιβλίο Γκίνες του 1993.
-Πως νιώθεις που μαζί με την ομάδα των σοκολατοριχτών μπήκες στο ρεκόρ Γκίνες;
-Δ.Ράνιο: Σοκολατορίχτες υπήρχαν για πολλά χρόνια πριν από εμάς αλλά δεν το είχαν επισημοποιήσει, πράγμα που εμείς το κάναμε και για αυτό βρισκόμαστε στο βιβλίο Γκίνες. Σίγουρα όμως είμαστε περήφανοι για τον εαυτό μας γιατί συνεχίσαμε μία παράδοση πολλών χρόνων και το κοινοποιήσαμε μέσω του πασίγνωστου αυτού βιβλίου.
-Ποιος κάλυπτε τα έξοδα για τις σοκολάτες που πετούσατε;
-Δ.Ράνιο: Περίπου το 70% το καλύπταμε με δικά μας χρήματα και όλου του συλλόγου και το 30% το κάλυπταν οι βιομηχανίες σοκολάτας.
- Υπάρχει κάποια παράδοση σχετικά με την “σοκολάτα του καρναβαλιού”;
-Δ.Ράνιο: Ναι φυσικά και υπάρχει. Η παράδοση λέει ότι όποιος πιάσει σοκολάτα και την φάει έχει τύχη για την υπόλοιπη χρονιά.
- Ποια είναι η αίσθηση του να πετάς σοκολάτες στον κόσμο;
-Δ.Ράνιο: Βλέποντας το πάθος του κόσμου για να πιάσει την σοκολάτα ικανοποιείσαι ο ίδιος. Ακούγοντας τις φωνές κάθε ηλικίας, είτε από τα μπαλκόνια, είτε από το δρόμο και ταυτόχρονα τις φωνές ευχαρίστησης των ανθρώπων είναι η καλύτερη αίσθηση που μπορείς να νιώσεις. Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι στο τέλος δεν έμενε ούτε μία σοκολάτα για εμάς ή τις οικογένειές μας.
Ράνιο Μαριάννα Α3
