Στο μάθημα της Γλώσσας, της Ε΄ τάξης, γνωρίσαμε τους ανεμόμυλους!
Οι ανεμόμυλοι είναι κτισμένοι στα υψώματα των Κυκλάδων. Για τους νησιώτες είναι τα πιο αγαπητά κτίσματα, μαζί με τις εκκλησίες.
Είναι πέτρινοι, κάτασπροι και οι σκεπές τους είναι από χορτάρι. Παλιότερα, τους χρησίμευαν για να φτιάχνουν αλεύρι και η σκιά των ανεμόμυλων ήταν τόπους συγκέντρωσης και ψυχαγωγίας. Οι κάτοικοι κάθε πρωί βγαίνοντας από τα σπίτια τους, έριχναν τη πρώτη ματιά στη θάλασσα και τη δεύτερη στους ανεμόμυλους. Αν άλεθαν οι μύλοι, όλα καλά σκέφτονταν. Η θέα των ανεμόμυλων προκαλούσε ηρεμία, χαρά και γαλήνη.
Ορισμός
Οι ανεμόμυλοι, “αιολικές μηχανές» , είναι γνωστοί από τα αρχαία χρόνια. Ο κόσμος τους χρησιμοποιούσε για να αλέθει δημητριακά και να αντλεί νερό.
Ιστορική εξέλιξη
Οι ανεμόμυλοι εμφανίστηκαν πολλούς αιώνες πριν. Η χρήση τους καθιερώθηκε κατά τη βυζαντινή περίοδο και διαδόθηκαν ακόμα περισσότερο κατά τη περίοδο της Φραγκοκρατίας κυρίως στο ανατολικό Αιγαίο, αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Κατά κανόνα στεγάζονταν σε κυλινδρικά, πέτρινα διώροφα κτίρια. Στον επάνω όροφο βρίσκονταν ο άξονας και το σύστημα μετάδοσης της κίνησης, ενώ στον κάτω όροφο γίνονταν το άλεσμα και η αποθήκευση του σιταριού. Τα πτερύγια τους ήταν πάνινα,5-15 μέτρα σε μήκος και πλάτος το 1\5 του μήκους τους. Ένας ανεμόμυλος μπορούσε να αλέσει 20-70 κιλά σιτηρών την ώρα , ανάλογα με την ένταση και τη φόρα του ανέμου.
Είναι γνωστό ότι από τα αρχαία χρόνια έως και την αρχή της βιομηχανικής εποχής τα δημητριακά αποτέλεσαν τη βάση για τη διατροφή των νησιωτικών κοινωνιών. Για το άλεσμα λοιπόν των δημητριακών όπως και του σιταριού χτίστηκαν ανεμόμυλοι μια και οι νησιωτικές περιοχές είχαν τους κατάλληλους ανέμους για περισσότερες από 310 μέρες το χρόνο, ενώ στα περισσότερα νησιά το νερό ήταν λιγοστό για να λειτουργήσουν οι νερόμυλοι. Στην παρακάτω διεύθυνση μπορείτε να δείτε τον τρόπο λειτουργίας του Ανεμόμυλου : https://video.link/w/APjFc
Πολιτιστικά στοιχεία
Η συνάντηση πολλών ανθρώπων στο μύλο έδινε την εικόνα καθημερινού λαϊκού πανηγυριού. Πολλοί πελάτες αναγκάζονταν να περάσουν τη νύχτα στο μύλο περιμένοντας τη σειρά τους και έτσι τα βράδια το έριχναν στο φαγοπότι με το μυλωνά. Η μυλωνού πηγαινοερχόταν με τις τσιγαρίδες και το κρασί, άλλωστε σχεδόν όλοι οι μύλοι είχαν το βαρέλι τους, και άρχιζαν τα χωρατά και το τραγούδι. Άλλες φορές άρχιζαν τις ιστορίες, τα παραμύθια και τα ανέκδοτα κι έτσι τους έβρισκε το πρωί. Πάντως ο μυλωνάς είναι το πιο τραγουδισμένο επάγγελμα. Καλόκαρδος, αγαθός και γελαστός, κάπου κάπου όμως έκανε και τις ζαβολιές του στο ζύγι.
Το δικαίωμα που εισέπραττε ο μυλωνάς για τα αλεστικά, το λεγόμενο ξάι, κυμαινόταν σε ποσοστό από 3% έως 12% ανάλογα με την περιοχή, ενώ σε κάποιες περιοχές υπήρχε και το «κεφαλιάτικο» που ήταν η χρέωση για άλεσμα ενός χρόνου). Με ένα μέρος από το αλεύρι που έπαιρναν οι μυλωνάδες κάλυπταν τις οικογενειακές διατροφικές τους ανάγκες και το υπόλοιπο το πουλούσαν σε ακτήμονες, κυρίως, χωρικούς.
Το εισόδημα που απέφεραν οι μύλοι στους ιδιοκτήτες τους ήταν αρκετά σημαντικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η αλεστική ικανότητα του μύλου έφτανε και τις 100 οκάδες την ώρα (Αντωνίου, 2011).
Από το Ε1 εργάστηκαν :Σοφία Κ., Σοφία Τσ., ,Ελισάβετ Ε.
Πηγές:https://el.wikipedia.org/wiki/(Ανεμόμυλος – Βικιπαίδεια, 2021)
