Μία γριά γυναίκα Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μία ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε μισοάδειο.
Έτσι,για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά, το τέλειο δοχείο ένιωθε περήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια τον σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Από την άλλη πλευρά, το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, και ένιωθε ντροπή για την ατέλειά του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!
-Μα γιατί;, ρώτησε η γριά. Για ποιον λόγο νιώθεις ντροπή;
-Ε, να!
-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις αδίκως κι εσύ!
Η γριά χαμογέλασε:
-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;
Πρόσεξα την ατέλειά σου και την αξιοποίησα! Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ, αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!
Με άλλα λόγια, η γριά γυναίκα κατάφερε κάτι πολύ σπουδαίο… είδε πίσω από «τη ρωγμή», πίσω από την ατέλεια. Δεν ασχολήθηκε με το ελάττωμα του δοχείου, παρά μόνο για να το μετατρέψει σε πλεονέκτημα. Πήγε παραπέρα τη σκέψη της, σε σχέση με αυτό που θα σκεφτόταν ή θα έπραττε ίσως η πλειονότητα. Η ρωγμή μετατράπηκε σε ευεργεσία για την ίδια! Χάρη στο ελάττωμα του δοχείου η ίδια βγήκε απολύτως κερδισμένη… το σπίτι της γέμισε με χρώμα, με ευωδία… με ομορφιά!
Μήπως όλοι θα έπρεπε να σκεφτόμαστε περισσότερο, όπως η πρωταγωνίστρια του κινεζικού μύθου; Πόσες φορές μένουμε στην εικόνα, στο «φαίνεσθαι», και όχι στην ουσία, στο «είναι»; Πόσες φορές άμα τη εμφανίσει ενός προσκόμματος στενοχωριόμαστε, νιώθουμε απόγνωση και τελικά αδυνατούμε να βρούμε λύση στο πρόβλημά μας; Μήπως τελικά η λύση είναι μπροστά στα μάτια μας;
Μήπως, επίσης, αν σκεφτόμασταν εναλλακτικά και μετατρέπαμε το μειονέκτημα σε προτέρημα, αν βλέπαμε πίσω από το προφανές, αν δίναμε χρόνο σε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε συναντάμε στη ζωή μας να μας «αποκαλύψει» την πραγματική του ομορφιά, μήπως τότε θα νιώθαμε γνήσια πληρότητα; Μήπως θα βρίσκαμε μία αληθινή ομορφιά που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί ότι υπάρχει σε κάποιον ή σε κάτι που ίσως να μην του είχαμε δώσει την ευκαιρία να μας «αποκαλύψει» την αληθινή του ταυτότητα;
Και μία τελευταία σκέψη που προκύπτει από το μήνυμα της συγκεκριμένης αλληγορίας… Πόσες φορές ένας δάσκαλος γνωρίζοντας έναν καινούργιο μαθητή μπορεί να διαμορφώσει μία εικόνα, στηριζόμενος μόνο στην εξωτερική δράση αυτού του παιδιού; Και, αν ειδικά αυτό το παιδί είναι ζωηρό, δεν προσέχει ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του μαθήματος, χαζεύει, μιλάει ή είναι ακόμη και αγενές, ή αντιστρόφως, αν ένα παιδί δε συμμετέχει στο μάθημα, παραμένει σιωπηλό, δε φροντίζει για τις ασκήσεις και τις υποχρεώσεις του, η εικόνα που τελικά πολύ πιθανώς θα διαμορφώσει ο δάσκαλος θα είναι αρνητική. Μήπως όμως αυτό το παιδί αδικείται από εμάς; Μήπως το αντιμετωπίζουμε σαν «ραγισμένο δοχείο»; Μήπως δε βλέπουμε τις δυνατότητές του πίσω από το περίβλημα της ζωηράδας ή της νωχελικότητάς του; Μήπως, αν το ακούσουμε, μάθουμε γι’ αυτό και τη ζωή του, καταλάβουμε τι του συμβαίνει και τελικά το βοηθήσουμε «να μετατρέψει» τη δική του «ρωγμή» σε ομορφιά;
Τελικά το μήνυμα μάλλον αφορά σε όλους μας και ισχύει σε κάθε περίσταση… αν δούμε πίσω από το οφθαλμοφανές, αν ψάξουμε να βρούμε την αλήθεια, όχι με βάση τις αισθήσεις μας, όχι με βάση αυτό που βλέπουν τα μάτια μας, αλλά με βάση αυτό που μας λέει η καρδιά μας, μήπως τελικά θα γεμίζαμε με πολλή ομορφιά εμάς και τους γύρω μας; Μήπως κάπου εκεί βρίσκεται η πραγματική ευτυχία;
Κλείστε, λοιπόν, τα μάτια και «ακούστε» την καρδιά σας…
Ηρώ Λαδά, Middle Mountain College News, 20-01-2023
