Ένα καλοκαιρινό πρωϊνό, πριν από 6 περίπου χρόνια , ξεκινήσαμε με τη μαμά μου απ’ το σπίτι, να πάμε για ψώνια.

Ενώ περπατούσαμε, σταματήσαμε σε ένα φανάρι που ήταν πράσινο, για να δούμε εάν ερχόταν κάποιο αυτοκίνητο ή μηχανάκι για να περάσουμε. Αφού βεβαιωθήκαμε πως δεν ερχόταν κανείς, συνεχίσαμε για να περάσουμε απέναντι.

Ξαφνικά, ένα μηχανάκι που ερχόταν με φόρα, έπεσε πάνω μας , με αποτέλεσμα να χτυπήσει τη μαμά μου και να πέσει πάνω μου, ρίχνοντάς με κάτω.

Ο μηχανόβιος που μας είχε τρακάρει, μας ρώτησε αν αισθανόμαστε καλά ή αν θέλουμε λίγο νερό. Εμείς του απαντήσαμε πως ήμασταν εντάξει και προσπαθήσαμε να σηκωθούμε.

Όμως ακριβώς εκείνη τη στιγμή, όλοι οι μαγαζάτορες της γειτονιάς, μαζεύτηκαν γύρω μας και μας πρόσφεραν όλοι μαζί νερό.

Τότε αισθάνθηκα μεγάλη ντροπή, με τόσο κόσμο γύρω μας αλλά και ζαλάδα ταυτόχρονα! Επίσης με πονούσε ολόκληρη η μισή πλευρά του σώματός μου.

Αφού καθίσαμε λίγο να ξεζαλιστούμε, αποφασίσαμε να γυρίσουμε , πίσω στο σπίτι, κι από ‘τι καταλαβαίνετε, τελικά δεν καταφέραμε να πάμε για ψώνια.