Στη ζωή μας υπάρχουν οι χαρές και οι λύπες , οι σωστές και οι λάθος αποφάσεις .

Οι λάθος αποφάσεις οδηγούν κάποιες φορές σε πόνο , είτε συναισθηματικό είτε σε σωματικό .

Για μια τέτοια , δική μου λανθασμένη απόφαση ,  θα σας μιλήσω, η οποία συνέβη μια καλοκαιρινή ηλιόλουστη ημέρα .

Ήταν ένα μεσημέρι του Ιούλη .Μια εβδομάδα πριν είχαν αρχίσει οι καλοκαιρινές μας διακοπές στο πατρικό της μητέρας μου στη Νέα Καλλικράτεια . Θα έπεφταν όλοι για ύπνο αλλά εγώ δεν ήθελα . Έτσι είπα στη μητέρα μου , ότι θα διάβαζα ένα βιβλίο .

Φυσικά , όταν κοιμήθηκαν όλοι , εγώ αντί να τηρήσω τα λεγόμενά μου , πήρα το ποδήλατό μου για να πάω μια βόλτα .

Με τον ενθουσιασμό της σκανταλιάς ξεχύθηκα στην  κατηφόρα του σπιτιού μου με μεγάλη ταχύτητα. Δεν σκεφτόμουν τίποτα , δεν φοβόμουν τίποτα , παραμόνο οδηγούσα και γελούσα . Το χαμόγελο όμως έσβησε από τα χείλη μου στην πρώτη διασταύρωση . Καθώς πήγα να περάσω , δεν πρόσεξα το αυτοκίνητο που ερχόταν και για να μην πέσω πάνω του , έστριψα απότομα και έπεσα δίπλα στο αμάξι . Ο οδηγός όμως σταμάτησε και βγήκε για να με  βοηθήσει . ¨Ημασταν έντρομοι φυσικά και οι δύο για το τι θα μπορούσε να συμβεί .

Με πολύ ευγένεια με βοήθησε να σηκωθώ . Πονούσε όλο μου το κορμί . Το ποδήλατό μου υπέστη σοβαρές ζημιές . Στραπατσαρισμένη συναισθηματικά και σωματικά πήγα κουτσαίνοντας στο σπίτι .

Η μητέρα μου που είχε μόλις ξυπνήσει έβγαλε όλους τους επιδέσμους και τα φάρμακα για να με περιποιηθεί .

Μετά από μια ώρα συζήτησης και συμβουλών μπήκα δύο μέρες τιμωρία . Όχι , ότι χρειαζόταν , αφού το πάθημα μου έγινε μάθημα .

Έτσι λοιπόν δεν είπα ξανά ψέματα στη μαμά μου , κοιμόμουν όλα τα μεσημέρια και οδηγούσα προσεκτικά .

Έφη Χατζηκοντέλη

Συντακτική Επιτροπή

Σοφία Μπαμπατζιάνη

Γιάννα Τορτοπίδου