Μια φορά και ένα καιρό κόντευαν Χριστούγεννα σε ένα µικρό χωριουδάκι. Σε αυτό το χωριό ένα κορίτσι που λεγόταν Μαρίνα λάτρευε τα Χριστούγεννα. Ειδικά ένα έθιµο που είχαν λίγο καιρό πριν τα Χριστούγεννα. Τα παιδιά κάθε χρόνο έφερναν στολίδια ή και µιλούσαν για τα έθιµά τους µέσα στην τάξη. Ήρθε αυτή η µέρα και η Μαρίνα έφερε µερικά στολίδια που τα είχε φτιάξει µε τους γονείς της. Τα άλλα παιδιά της τάξης όλα έφεραν πολύ διαφορετικά στολίδια. Όταν έστησαν το δέντρο άρχισαν να τσακώνονται για το ποια στολίδια θα µπουν. «Θα βάλουµε αυτά !» Φώναξε ο Γιωργάκης. «Θα βάλουµε µόνο τα δικά µου» Φώναξε η Άννα. Όµως η Μαρίνα δεν ήθελε να τσακώνονται και είπε: «Να συνεργαστούµε και να τα βάλουµε όλα µαζί!». Ο Γιωργάκης δε συµφωνούσε και είπε: «Μα… δεν ταιριάζουν µεταξύ τους όλα µαζί!». Η Μαρίνα το σκέφτηκε πολύ και µετά απάντησε: «Αν βάλουµε ένα από το κάθε ένα το δέντρο µας θα είναι πολύχρωµο και χαρούµενο!». Όλα τα παιδιά γέλασαν µε αυτό που είπε. Τους φάνηκε παράξενο ένα δέντρο να είναι χαρούµενο. Τότε ο Κωστάκης είπε στη Μαρίνα: «Τα δέντρα δεν έχουν συναισθήµατα… δεν µπορούν να είναι χαρούµενα!».
Η Μαρίνα χαµογέλασε και του απάντησε: «Άµα δουλέψουµε όλοι µαζί, θα καταφέρουµε να το κάνουµε να φαίνεται χαρούµενο!» Τα παιδιά συµφώνησαν ανυποµονώντας για το αποτέλεσµα και άρχισαν να διακοσµούν. Έβαζαν ένα-ένα τα στολίδια ο καθένας. Όταν τελείωσαν µε το στόλισµα µπήκε µία δασκάλα και είπε: «Κάνατε πολύ καλή δουλειά παιδιά, µπράβο, αυτό το δέντρο φαίνεται πραγµατικά σα να είναι χαρούµενο!!!» Ακόµη και αν είµαστε όλοι διαφορετικοί µεταξύ µας, αν συνεργαστούµε θα βγει ένα ωραίο αποτέλεσµα.
Σπανίνα Μάγδα
