Η αλήθεια είναι για τους χαζούς.
Για τους χαζούς που θέλουν να το παίζουν έξυπνοι.
Για τους χαζούς που θέλουν να ταΐζουν την κουταμάρα τους με εξυπνάδα και να κάνουν τάχα πως αντιδρούν στην απληστία τους για ψέμα.
Ανόητοι που ξαφνικά με την πρώτη ευκαιρία θα το παίξουν συνειδητοποιημένοι και αφυπνισμένοι, ενώ μέσα τους κοιμούνται χωρίς να νοιάζονται όντως για την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα;
Κρυμμένη πάντα πίσω από την μάτια σου.
Κρυμμένη πάντα πίσω από τα λόγια κάποιου που προσπαθεί να σε πείσει για την δική του αλήθεια, η οποία χάνεται πίσω από τις πολλές λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιεί.
Μα που είναι η αλήθεια;
Μήπως είναι τάχα στην σιωπή;
Μήπως είναι στη ματιά του καθενός;
Μήπως είναι κρυμμένη στις ψεύτικες λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά;
Ξέρεις…
Στα λόγια που λέμε χωρίς σημασία, χωρίς καμία ουσία, χωρίς να βοηθάμε τον εαυτό μας να καταλάβει τον κόσμο. Στα λόγια που χρησιμοποιούμε για να θάψουμε τις ανησυχίες που ποτέ δεν είχαμε, γιατί δεν μας ένοιαζε!
Εκεί είναι η αλήθεια!
Εκεί που φτάνεις να πεις το «δεν με νοιάζει»!
Εκεί που μόνος κλείνεις τα μάτια σου, γιατί είναι εύκολο να ζεις έχοντας τα κλειστά, χωρίς να καταλαβαίνεις τι βλέπεις!
Εκεί που αρνείσαι κατηγορηματικά να πας, με την δικαιολογία πως δεν σε αφήνουν οι γονείς σου, γιατί είσαι μικρός και η ανασφάλεια σου ξεπερνά τα λογικά! Τόσο μικρός που η αλήθεια δεν χωράει μέσα σου!
Την βρίσκεις, την αγγίζεις αλλά δεν μπορείς να πάρεις από αυτή γιατί οι τσέπες σου έχουν γεμίσει ψέματα…
Και τι κάνεις για αυτό;
Μένεις χαζός, που το παίζει έξυπνος και προσπαθείς να αποδείξεις μέσα από τη σιωπή σου με λόγια που δεν έχουν σημασία ότι δεν σε νοιάζει τρέχοντας κλαίγοντας στους γονείς σου για ασφάλεια…
ΥΓ. Γκρόβερ, λόγια που δεν λέγονται 
