Μουσικογραφίες

Συνέντευξη με τον B.D. FOXMOOR (Μιχάλη Μυτακίδη) των Active Member στη μαθήτρια της Β’ Λυκείου Βάλια  Δημητροπούλου

-Πώς προέκυψε το ψευδώνυμό σας;
-Είναι κάτι που προέκυψε όταν ήμουν δώδεκα-δεκατριών ετών. Ήμουν ένα παιδί
που είχε πολλή φαντασία, έφτιαχνα φανταστικούς φίλους, φανταστικές ιστορίες. Έφτιαξα λοιπόν μια ιστορία για τον εαυτό μου, γιατί δεν ήμουν ευχαριστημένος με την πραγματικότητα που υπήρχε τότε, αλλά δε τη φαντάστηκα καλά, μου βγήκε δύσκολη. Έβαλα δύσκολα πράγματα, για παράδειγμα, μια αλεπού στο βάλτο δεν επιβιώνει. Αυτό λειτούργησε ψυχαναγκαστικά, το έκανα για να περάσω
καλύτερα, εν τέλει δεν τα κατάφερα. Η ονοματοδοσία είναι μια επίκληση, μια
προσευχή. Αργότερα, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, οι φίλοι μου κόλλησαν το
ψευδώνυμο "Big Daddy Boss", έτσι για να με πειράξουν …κάπως έτσι προέκυψε το B.D Foxmoor…

-Το χιπ-χοπ γεννήθηκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 όταν εσείς
ήσασταν σε νεαρή ηλικία. Είχατε συνειδητοποιήσει από τότε ότι θέλατε να το ακολουθήσετε επαγγελματικά;
-Όχι, όχι… ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό που κάνω είναι επάγγελμα!
Σαν παιχνίδι είναι! Το χιπ-χοπ δεν είναι είδος μουσικής. Μπορεί κάποιοι να
ισχυρίζονται αυτή τη σαχλαμάρα, αλλά είναι καιρός να πούμε την αλήθεια. Είναι
ένας τρόπος να παίζεις με τους ήχους, βασισμένος στη φιλοσοφία των D.J., αυτό
είναι το χιπ-χοπ. Όπως το dab είναι τρόπος, όπως η τζαζ είναι τρόπος. Δεν υπάρχουν μουσικοί δρόμοι. Εσείς που είστε στο μουσικό σχολείο καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ. Αυτό που με μάγεψε στο χιπ-χοπ ήταν η αμεσότητα του πράγματος. Επειδή δεν είμαι μουσικός, βρήκα έναν τρόπο να εκφραστώ.

-Κάνατε κάτι πρωτοποριακό δημοσιεύοντας τον πρώτο ελληνικό χιπ-χοπ δίσκο. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
-Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Στην αρχή δεν ήταν καθόλου δεκτικός ο
κόσμος, έμοιαζα με εξωγήινο. Βέβαια το πράγμα είχε ξεκινήσει δώδεκα χρόνια
πριν το δίσκο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το ’93, και η μπάντα φτιάχτηκε το ’92.
Ζήτημα να υπήρχαν τότε είκοσι-τριάντα παιδιά στην Αθήνα που κάνανε την ίδια
δουλειά, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις κόσμο εύκολα. Γενικά είναι ένα
μοναχικό ταξίδι. Όταν λένε ας πούμε για γκρουπάκια στο χιπ-χοπ, εννοούν την
συνεννόηση κάποιων ανθρώπων, δεν έχει τη λογική μιας ροκ μπάντας. Μετά από
κάποιες ανεξάρτητες προσπάθειες, μας την «έπεσε» μια διεθνής δισκογραφική,
και εξελίχθηκαν τα πράγματα όπως εξελίχθηκαν. Ουσιαστικά ξεκίνησε το
ελληνόφωνο χιπ-χοπ, ελληνικό χιπ-χοπ δεν υπάρχει.
-Μέσα από αυτή την εμπειρία σας δημιουργήσατε το low-bap. Πώς προέκυψε και τι σημαίνει για εσάς το low-bap;
-Αυτό έγινε παράλληλα. Βλέποντας ότι τα άλλα παιδιά που προσπαθούσαν να
φτιάξουν χιπ-χοπ μεταφράζανε ζωή από το εξωτερικό, κυρίως από την Αμερική
σκέφτηκα ότι εδώ δεν έχουμε σχέση με αυτή τη θεματική. Άλλες συνθήκες, άλλη
ακολουθία ζωής, άλλη ροή. Εμείς ήμασταν από φτωχές γειτονιές, αυτοί μιλάγανε
για ναρκωτικά. Εδώ που μεγαλώσαμε, πάντα έπρεπε να προσέχουμε τι λέμε, όχι
από φόβο, αλλά από την αίσθηση πως, για να σε πάρει ο άλλος στα σοβαρά,
έπρεπε αυτό που λες να μπορείς να το στηρίξεις. Αυτό ήθελα να μεταφέρω
τότε…Άνετα θα μπορούσα να τους έχω όλους από κοντά και να με αγαπάνε, αλλά
αυτό είναι πολιτική, όχι τέχνη. Δεν υπάρχει κάποιο μανιφέστο ή κάποιος
μπούσουλας, είναι κάτι που λειτούργησε σαν φύλακας άγγελος όλων αυτών που
το είχαν παρέα στη ζωή τους, η στάση μας για τη ζωή μέσα από τη δημιουργία
μας… Όσοι παρανόησαν δεν πέρασαν όμορφα… Ο κόσμος κάποτε δεν θέλει να
πιστέψει πως κάποια πράγματα μπορούν να μείνουν τόσο απλά…

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν έφηβο που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική;
-Έχετε μια μεγάλη ευκαιρία ως μαθητές/τριες μουσικού σχολείου. Τώρα, δεν
ξέρω αν οι μπάντες και τα συγκροτήματα είναι απαραίτητα… Αυτή η ευκαιρία, η
μουσική πάντως είναι μεγάλος δρόμος. Μιλάμε για έναν φωτεινό δρόμο, όσο
«σκοτεινά» κι αν εκφράζεσαι μουσικά. Καλά θα κάνετε να κάνετε υπομονή μέχρι
να «κωδικοποιηθεί» το πράγμα μέσα σας, να ψάξετε ό,τι πρέπει να ψάξετε…
Πρέπει να ξεχωρίσετε ότι αυτό που κάνετε είναι σαν την αναπνοή. Αν δεν
αναπνέετε, θα πεθάνετε. Αυτή τη συμβουλή θα δώσω, να διατηρήσετε το πάθος
γι’ αυτό που κάνετε, χωρίς να σκέφτεστε τίποτα άλλο. Να μαθητεύσετε καλά, και
αυτοί που είναι να καταφέρουν πράγματα θα τα καταφέρουν!
-Ποια είναι η γνώμη σας για το πρόσφατο νομοσχέδιο, το οποίο υποβαθμίζει τα μουσικά πτυχία και τα εξισώνει με απολυτήρια λυκείου;
-Πάντα αμαθείς μας θεωρούσαν, απλώς τώρα το επισημοποιούν! Δεν υπάρχει
κανένας καλλιτέχνης μέσα σε αυτούς που βγάζουν νόμους…Μη δίνετε βάση στη
ζωή που σας ετοιμάζουν, αλλάζουν αυτά, και κανονίζουν και χωρίς τον ξενοδόχο.
Είναι ελάχιστοι μπροστά σε αυτό που εκπροσωπείτε. Αφού σας μαυρίζουν τη
ζωή λοιπόν, μαυρίστε και εσείς τις δικές τους με τη μουσική σας. Δεν έχουν
τιμωρηθεί τα τελευταία διακόσια χρόνια για ό,τι κάνανε σε αυτόν τον τόπο. Αυτή τη διαφορετική προσέγγιση που έχετε για τη ζωή, κρατήστε τη με νύχια και με δόντια, να μη σας κάνουν σαν τους άλλους. Ακόμη και τα όργανα να σας πάρουν από τα χέρια, εσείς πρέπει να βρείτε τον τρόπο να παίζετε μουσική!

Πρόσφατα μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας τραυματίστηκαν σε πρόβα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ποιοι είναι οι παράγοντες που κατά τη γνώμη σας, οδήγησαν στο ατύχημα;

-Το ότι είναι όρθια τα κτήρια στον Πειραιά μετά τα έργα του μετρό είναι θαύμα.
Το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να πέσουν τα σκηνικά. Είμαστε η
χώρα της κακοτεχνίας και της φτήνιας. Αν ήταν ανθρώπινο λάθος διορθώνεται
εύκολα, ελπίζω να βρουν μια άκρη, γιατί δεν είναι σωστό να πάθει τίποτα ο
κόσμος επειδή πήγε να συμμετάσχει ή να δει μια παράσταση. Και στο σχολείο
σας που ήρθα, δεν μου άρεσε για Μουσικό. Βέβαια, όταν έβλεπα τις φατσούλες
να κάνουν γκρουπάκια την ώρα του διαλείμματος τα διόρθωνε όλα, το ξεχνούσες
το κτηριακό. Στην εποχή που ζούμε δεν θα έπρεπε να είναι τίποτα το Μουσικό,
το Καλλιτεχνικό, αλλά και όλα τα σχολεία γενικότερα να είναι όπως πρέπει.
Φυσικά, όταν αλλάζει η θεματική δεν αλλάζει και το σχολείο από μόνο του,
πρέπει να υπάρχουν υποδομές!
-Πώς βλέπετε τη γενικότερη πολιτική κατάσταση;
-Τα πολιτικά, και ίσως είναι καλύτερος ο όρος καθεστωτικά πράγματα, σε αυτόν
τον τόπο τα τελευταία διακόσια χρόνια είναι «φορεμένα». Έπρεπε τουλάχιστον
να κρατάνε τα προσχήματα! Δεν προσωποποιούνται οι καταστάσεις και ο
Έλληνας πάντα πίστευε στα πρόσωπα. Το να χάνεται αυτή η σχέση είναι μια
απαλλοτρίωση πολλών πραγμάτων. Το άλλο που έχει χαθεί είναι πως
λειτουργούσαμε με ένστικτα που σιγά-σιγά πλαισιώναμε με γνώσεις. Τώρα
ξαφνικά γίναμε «κουτοευρωπαίοι», γεμίζουμε το κεφάλι με κενή πληροφορία
και απονευρώνουμε το ένστικτο. Έχουν γίνει κριτές όλοι οι αδαείς. Αυτό πρέπει
να το σώσουμε, να μην χάσουμε κι άλλους φωτεινούς ανθρώπους στο μέλλον.
Θα φωτίσει αυτός ο κόσμος, και αν δε περάσεις από την σκοτιά του, δεν θα
αντιληφθείς το φως όταν το δεις. Εγώ μπορεί να είμαι από τη γενιά που δεν θα
προλάβει το φως, αλλά έχω καταλάβει πως ο δρόμος οδεύει προς τα εκεί, άρα
είναι σαν να το είδα. Θα πεθάνω έχοντας δει το φως. Δεν θα τους κάνω τη χάρη!

Σύντομο βιογραφικό του Μιχάλη Μυτακίδη
O Mιχάλης Μυτακίδης , πιο γνωστός ως B.D. Foxmoor γεννήθηκε το 1967
στο Πέραμα του Πειραιά και έχει ρίζες από τη Μικρά Ασία, τα Ψαρά και τη Σύρο.
Η πρώτη του επαφή με το rap και το hip- hop έγινε το 1979, όταν άκουσε ένα
τραγούδι των Sugarhill Gang, το οποίο έπαιξε ο ραδιοφωνικός σταθμός της
αμερικανικής βάσης στην περιοχή. Τότε έψαξε εξονυχιστικά το συγκεκριμένο
είδος μουσικής και υιοθέτησε το ψευδώνυμο B.D. Foxmoor. To 1992 ιδρύει με το
Δημήτρη Κρητικό το θρυλικό συγκρότημα Active Member και βγάζουν τον πρώτο
δίσκο αυτού του είδους στην Ελλάδα με τον τίτλο «Διαμαρτυρία». Έκτοτε έχει
κυκλοφορήσει δεκάδες δίσκους, είτε σόλο , είτε με το συγκρότημα και ακολουθεί
μια πολύ πλούσια καριέρα στην ελληνική rap και hip- hop σκηνή. Mε την τρίτη
δισκογραφική δουλειά των Active Member «Το μεγάλο Κόλπο», η οποία τους
έκανε ευρύτερα γνωστούς, ο B.D.Foxmoor εγκαινίασε ένα νέο είδος hip-hop
μουσικής , το low bap. Aπό το 1993 έχει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και
παραγωγή πάνω από εκατόν είκοσι δισκογραφικών δουλειών, ενώ έχει συνθέσει
τη μουσική και έχει γράψει τους στίχους για περίπου δύο χιλιάδες τραγούδια.
Επίσης έχει πραγματοποιήσει πάνω από χίλιες εμφανίσεις σε Ελλάδα και
εξωτερικό και έχει συνεργαστεί με δεκάδες πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες ,
ράπερς και μη. Είναι αυτός που δημιούργησε και καθιέρωσε από το 1997 το low
bap Festival, με βάση τη Δυτική Αττική, που στη συνέχεια επεκτάθηκε με
συναυλίες και στην επαρχία. Έχει επίσης κυκλοφορήσει εννέα βιβλία, που είτε
περιέχουν στίχους του, είτε ποιήματα, είτε αποφθέγματα: Χρέωσέ τα στη Φωτιά
(2000), Από δω κι από κει ( 2003), Χρέωσέ τα κι αυτά στη Φωτιά (2006), Κι όμως
ξημέρωσε (2008), Το παρανόμι (2009), Βάλσαμο και Δαιμοναριά (2012),
Armarima (2016), Μικρά Σινιάλα (δύο μέρη 2018)

Πηγές Εικόνων:
http://www.fatsimare.gr/trikalina-hamperia/2014/02/24/o-bdfoxmoor-
kata-kosmon-mixalis-mytakidis-ton-active-member-sta-trikal
https://www.documentonews.gr/article/mixalhs-mytakidhs-bd-foxmoor-
pinoyme-to-katapoti-apla-gia-na-toys-th-spasoyme/